Με την αγγελική του ρήση ο Αγγελιαφόρος αφηγείται βίαια γεγονότα, κυρίως αυτοκτονίες, δολοφονίες, εξωπραγματικά γεγονότα, διαμελισμούς σωμάτων, πολεμικές συρράξεις και άλλες βίαιες πράξεις. Το δραματικό αυτό πρόσωπο είναι αυτόπτης μάρτυρας των δεινών που αφηγείται, πρόσωπο εμπιστοσύνης και συνήθως ανώνυμο. Ο Αγγελιαφόρος μέσω του τραγικού του λόγου «συνθέτει» τις βίαιες σκηνές που έχει αντικρίσει οι οποίες - για λόγους ιδεολογικούς και ενδεχομένως πρακτικούς- δεν γινόταν να παρασταθούν επί σκηνής. Αφηγείται για παράδειγμα, τους θανάτους της νεόνυμφης πριγκίπισσας και του Κρέοντα στη Μήδεια, την επίθεση που δέχθηκε ο Νεοπτόλεμος στους Δελφούς στην Ανδρομάχη, την περιγραφή της μάχης στις Ικέτιδες, τη δολοφονία του Αιγίσθου από τον Ορέστη στην Ηλέκτρα, τη μανία του Ηρακλή και τη δολοφονία της ίδιας του της οικογένειας στον Ηρακλή Μαινόμενο. Ο θεατής με τη φαντασία του εικονοποιούσε τα τρομακτικά αυτά γεγονότα που ο Αγγελιαφόρος έφερνε επί σκηνής μέσω του τραγικού αφηγηματικού του λόγου.
Η εργασία έχει στόχο να προσεγγίσει τα δραματικά αυτά πρόσωπα μέσα στην ευριπίδεια δραματουργία και να αναδείξει τη σπουδαιότητα της αγγελικής ρήσης για την αρχαία τραγωδία. Στη συνέχεια η εργασία θα περιπλανηθεί στη σύγχρονη ελληνική πρόσληψη των αρχαίων δραματικών έργων, παρουσιάζοντας σύγχρονες παραστάσεις και εστιάζοντας την ανάλυση στα σκηνικώς αναπαριστώμενα πλέον δραματικά αυτά πρόσωπα. Σκηνοθέτες όπως οι, Λυδία Κονιόρδου (Ίων, 2003), Βασίλης Νικολαΐδης (Ιππόλυτος, 2004), Δαμιανός Κωνσταντινίδης (Ηρακλείδες, 2008), Σπύρος Ευαγγελάτος (Φοίνισσες, 2008), Γιάννης Χουβαρδάς (Ορέστης, 2010) Μιχαήλ Μαρμαρινός (Ηρακλής Μαινόμενος, 2011), Αντώνης Αντύπας (Μήδεια, 2011), Σπύρος Ευαγγελάτος (Μήδεια, 2013), Θέμης Μουμουλίδης (Τρωάδες, 2014), Σωτήρης Χατζάκης (Τρωάδες, 2015), Λουΐζα Κωστούλα (Μαρμαρωμένες Τρωάδες, 2016) επιχειρούν να καταθέσουν επί σκηνής τη δική τους σκηνοθετική οπτική πάνω στους ευριπίδειους ήρωες.
(EL)
Messenger-speech is a continuοus speech in which a messenger narrates events, especially suicides, murders, miraculous occurrences, dismemberments, war conflicts and other violent scenes. He is an eyewitness, a trusted person and always, with some exceptions, unnamed. The messenger sets up the violence with his tragic speech because in classical drama violent scenes are not visible on stage. He reports, for example, the deaths of Creon’s and his daughter in "Medea", the attack on Neoptolemus in Delphi in "Andromache", the description of a battle in "Suppliants", the murder of Aegisthus by Orestes in "Electra", the madness of Hercules and the murder of his family in "Hercules Furens". These are some of the horrible events that messenger narrating to spectators. The spectator in ancient Greek tragedy has to rely on his own ears and his imagination because the messenger uses only his tragic narration to reconstitute the off-stage events.
The present drama analysis approaches Euripidean dramaturgy and focuses the research on these specific dramatis personae The main purpose of this thesis is to present and analyse these remarkable speeches and their importance in ancient Greek tragedy. Furthermore in the second part there will be discussed a few performances of Euripidean tragedies in the 21st century on the modern Greek theatrical stage, attempted by directors such as Lydia Koniordou (Ion, 2003), Vasilis Nikolaidis (Hippolytus, 2004), Damianos Konstantinidis (Heraclidae, 2008), Spyros A. Evangelatos (Phoenissae, 2008), Giannis Houvardas (Orestes, 2010), Michael Marmarinos (Hercules Furens, 2011), Antonis Antypas, (Medea, 2011), Spyros A. Evangelatos (Medea, 2013), Themis Moumoulides (Trojan Women, 2014), Sotiris Hatzakis (Trojan Women, 2015), Louiza Kostoula (Trojan Women, 2016). Each one of the directors aforementioned has approached Euripidean drama from a different point of view and we as spectators have had the opportunity to benefit from unique experimentations on the modern Greek stage.
(EN)
