Η άρθρωση της ποδοκνημικής αποτελείται από το κάτω άκρο της κνήμης, το κάτω
άκρο της περόνης και το ανώτερο τμήμα του αστραγάλου. Η σταθερότητα της
άρθρωσης εξασφαλίζεται από τον αρθρικό θύλακο και τους ισχυρούς πλάγιους
συνδέσμους. Οι μύες που δρουν στην ποδοκνημική παράγουν τη ραχιαία και την
πελματιαία κάμψη του άκρου ποδός. Η υπαστραγαλική είναι άρθρωση μεταξύ
αστραγάλου και πτέρνας και σε συνεργασία με την ποδοκνημική επιτρέπει τις
στροφικές κινήσεις του άκρου ποδός.
Ο άξονας κίνησης της ποδοκνημικής αποτελεί τη νοητή ευθεία πάνω στην
οποία λαμβάνει χώρα η κίνηση και είναι λοξός και στα 3 επίπεδα. Το εύρος
κίνησης της ποδοκνημικής οριοθετείται από τη μέγιστη ραχιαία και πελματιαία
κάμψη. Σε γενικές γραμμές, το εύρος κίνησης της ποδοκνημικής ποικίλλει από 20ο
ως 60ο, με τις 30ο να χρειάζονται για τη βάδιση, τις 37ο για την άνοδο κλίμακος
και τις 56ο να χρειάζονται για την κάθοδο κλίμακος. Η σταθερότητα της
ποδοκνημικής εξασφαλίζεται από την ακεραιότητα του έξω πλάγιου, του έσω πλάγιου
και των κάτω κνημοπερονιαίων συνδέσμων. Στην ποδοκνημική απαντώνται και οι 3
τύποι μοχλών, ανάλογα με το είδος της κίνησης και τη βάδιση με φόρτιση.
Η υπαστραγαλική είναι μονοαξονική άρθρωση και λειτουργεί σαν μεντεσές
που συνδέει τον αστράγαλο με την πτέρνα. Ο άξονας της υπαστραγαλικής διατρέχει
από έσω προς τα έξω με κλίση 16ο από το κατακόρυφο επίπεδο και 42ο από το
οριζόντιο επίπεδο, αν και ο Inman αναφέρει μεγάλη ποικιλία, με εύρος 22ο. Οι
κύριες κινήσεις που επιτρέπει η υπαστραγαλική άρθρωση είναι η ανάσπαση του έσω
και του έξω χείλους του άκρου ποδός καθώς και ελαφρά ολίσθηση και στροφή η
οποία βοηθά την ανάσπαση του έσω και του έξω χείλους του οπισθίου τμήματος του
άκρου ποδός. Η σταθερότητα της υπαστραγαλικής άρθρωσης εξασφαλίζεται πρωτίστως
από το μεσόστεο αστραγαλοπτερνικό σύνδεσμο και συμπληρώνεται από τον έσω, τον
οπίσθιο, τον έξω, τον πρόσθιο-έξω πλάγιο σύνδεσμο της υπαστραγαλικής και τον
πτερνοπερονικό σύνδεσμο.
(EL)
The complex morphology of the ankle joint brings about a complex axis of
rotation of the ankle. Since the 1950s, it has been recognized that the ankle
joint axis during dorsiflexion is different than that of plantar
flexion.Barnett and Napier measured trochlear surfaces of 152 human tali to
discover that the medial and lateral curvatures of the talus are different,
indicating that the axis of rotation of the ankles changes its position during
the arc of motion.Hicks defined these different axes as the “dorsiflexion axis”
and “plantarflexion axis,” stating that movement cannot occur about these two
axes simultaneously.
Lundberg et al used roentgen stereophotogrammetry to analyze the axis of
rotation in eight healthy volunteers. Measurements taken at 10° increments
between 30° plantar flexion and 30° dorsiflexion showed that not only does the
axis of rotation change continuously, but large inter-individual differences
also exist.
Ankle range of motion (ROM) in humans has been shown to have significant
variations due to geographical and cultural differences in the activities of
daily life.Nevertheless, all movements of the ankle during normal gait –
dorsiflexion, plantar flexion, supination, and pronation – occur at multiple
levels and involve several hindfoot and midfoot joints.For example, movement of
the hindfoot results from a combination of movements about the tibiotalar and
subtalar joints.The motions of plantar flexion and dorsiflexion are the major
contributors to overall ankle motion are of particular import during clinical
evaluation. The average plantar flexion and dorsiflexion of the ankle has been
measured at 40°-56° and 13°-33°, respectively.4,5,10,12-15
During most activities of daily living, only a partial ROM is required: walking
on an even surface (10°-15° plantar flexion and 10° dorsiflexion), walking
upstairs (37° total ROM), walking downstairs (56° total ROM).A study of elderly
patients found that a total ROM of 15°-20° is normally sufficient to complete
their daily routines.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
