Η ασφάλιση πιστώσεων προβλέφθηκε από το νομοθέτη ως λύση στο πρόβλημα του, συνυφασμένου με τις συμβάσεις χορήγησης πίστωσης, πιστωτικού κινδύνου που φέρει ο προμηθευτής αγαθών και υπηρεσιών στις σύγχρονες εμπορικές συναλλαγές. Πρόκειται για ιδιαίτερο είδος ασφάλισης ζημιών που αποσκοπεί στη μεταφορά του πιστωτικού κινδύνου, εφόσον αυτός επέλθει, από τον προμηθευτή – πιστοδότη, στον επαγγελματία ασφαλιστή. Ασφάλιση πιστώσεων μπορεί να καταρτίζεται τόσο για το εγχώριο, όσο και για το εξαγωγικό εμπόριο, για το οποίο, μάλιστα, εισάγονται ειδικές ρυθμίσεις, ενώ η κατάταξή της στις εμπορικές ασφαλίσεις «μεγάλων κινδύνων» έχει ως συνέπεια την υπαγωγή της μεν στο νομικό πλαίσιο του ασφαλιστικού δικαίου, με ταυτόχρονη όμως χορήγηση μεγάλης συναλλακτικής ελευθερίας στα μέρη.
Η παρούσα εργασία εξετάζει βασικά χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες της ασφάλισης πιστώσεων, και την αντιπαραβάλλει, με βάση την εξασφαλιστική λειτουργία της, με πρακτικές εξασφάλισης απαιτήσεων που έχουν διαμορφωθεί στη σύγχρονη νομική και οικονομική σφαίρα, όπως την εγγυητική επιστολή, την ασφαλιστήρια ρήτρα (ρήτρα del credere) και άλλους ειδικούς εξασφαλιστικούς όρους (covenants) και κυρίως, τη σύμβαση πρακτορείας επιχειρηματικών απαιτήσεων.
(EL)
Credit insurance was instituted as a solution to credit risk, a risk intertwined with the established practice of providing credit, in modern trade relations. Credit insurance is a form of damages insurance that aims at transferring said credit risk, should it occur, from the supplier / creditor to the insurer. It is frequent in both national and international trade relations, with special provisions concerning the latter, while, as a consequence to its classification in “large risks’ insurances”, it is regulated by the principles of insurance law, but at the same time, characterized by wide contractual freedom, when it comes to the terms of the insurance policy.
This paper discusses credit insurance’s basic characteristics and particularities, as well as comparing it, on the basis of its securing function, to receivables securing practices, such as the letter of guarantee, the del credere clause, warranties and covenants and factoring and forfaiting.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
