Εισαγωγή: Η αλληλεπικάλυψη άσθματος-ΧΑΠ (Asthma-Chronic obstructive
pulmonary overlap, ACO) χαρακτηρίζεται από σταθερή αποφρακτική νόσο των
αεραγωγών, πτωχή ποιότητα ζωής και αυξημένη χρήση των πόρων υγείας. Λίγα
δεδομένα υπάρχουν σχετικά με τη διαγνωστική προσέγγιση του φαινοτύπου αυτού
αλλά και το προφίλ της φλεγμονής των ασθενών που θεραπευόνται βάσει οδηγιών.
Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι ο καθορισμός της σταθερότητας της διάγνωσης
του ACO μετά από ένα χρόνο παρακολούθησης καθώς και αν το προφίλ της
φλεγμονής των ασθενών αυτών στο τέλος του χρόνου παρακολούθησης αποτυπώνει
κάποια από τα χαρακτηριστικά του φαινότυπου αυτού.
Μέθοδοι: Αρχικά, συμπεριλάβαμε 74 ασθενείς με ACO στη μελέτη μας, 60 με
διάγνωση άσθματος (εκ των οποίων οι 30 ήταν καπνιστές) και 30 με ΧΑΠ. Όλοι οι
ασθενείς θεραπεύονταν βάσει οδηγιών (GINA-GOLD) και τέθηκαν σε
παρακολούθηση για ένα χρόνο. Στο τέλος του χρόνου πραγματοποιήθηκε πρόκληση
πτυέλων για τη μέτρηση φλεγμονωδών κυττάρων καθώς και IL-13, IL-8 και IFΝ-γ στο
υπερκείμενο των πτυέλων, FeNO, περιοστίνης ορού και ηωσινοφίλων περιφερικού
αίματος .
Αποτελέσματα: Από τους 74 ασθενείς που συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη μας αρχικά,
μόνο στους 25 μπορέσαμε να θέσουμε με βεβαιότητα τη διάγνωση του ACO μετά από
ένα χρόνο παρακολούθησης. Οι ασθενείς με ACO είχαν ηωσινόφιλα περιφερικού
αίματος ως απόλυτο αριθμό, επίπεδα περιοστίνης ορού καθώς και επίπεδα IL-13 στο
υπερκείμενο των προκλητών πτυέλων στατιστικά σημαντικά υψηλότερα σε σχέση με
τους ασθενείς με άσθμα ή ΧΑΠ. Αντίθετα τα επίπεδα INF-γ ήταν στατιστικά
σημαντικά χαμηλότερα στους ασθενείς αυτούς σε σχέση με τους ασθενείς με άσθμα ή
ΧΑΠ. Στην ανάλυση γραμμικής παλινδρόμησης παρατηρήσαμε ότι τα ηωσινόφιλα
περιφερικού αίματος επηρεάζονταν σημαντικά από την παρουσία ACO. Παράλληλα, η
περιοστίνη ορού παρουσίαζε θετική συσχέτιση με τα επίπεδα IL-13 στο υπερκείμενο
των προκλητών πτυέλων, με την παρουσία ACO να αποτελεί σημαντικό
συμπαράγοντα. Τελικά, τα επίπεδα IFN-γ φάνηκε να έχουν αρνητική συσχέτιση με το
ACO.
Συμπεράσματα: Το ΑCO θεωρείται ένας ασταθής φαινότυπος. Τα βασικά
χαρακτηριστικά του φαίνεται να αφορούν σε μια T2 φλεγμονώδη διεργασία, με τα
χαμηλά επίπεδα INF-γ να αναδεικνύουν μια εξασθενημένη ανοσολογική απάντηση.
(EL)
We initially recruited 164 newly diagnosed patients, all treatment
naive—seventy‐four with ACO, sixty with asthma (30 with
smoking history) and thirty with COPD. ACO was diagnosed using
the criteria summarized in Table 1.
From 74 patients initially recruited with ACO, only 25 continued
to fulfil the criteria used at baseline and remained in that group after
one year of follow‐up (Appendix S1 figure). The remaining 49 patients
were finally considered as asthmatics, mainly due to the normalization
of their lung function parameters, leading to the absence
of airway obstruction. Demographic characteristics are summarized
in the Appendix S1 table. Inflammatory characteristics are shown in
Figure 1 and summarized in an Appendix S2 table. Blood eosinophils
as absolute count, serum periostin and sputum IL‐13 were significantly
higher in ACO, and sputum IFΝ‐γ was significantly lower in
ACO compared to the other three groups. Sputum eosinophils did
not significantly differ within groups while sputum neutrophils were
higher in COPD and asthma smokers. We then performed a regression
analysis for the four aforementioned significantly differing parameters
where we observed the following: blood eosinophil counts
were significantly affected by the presence of ACO, without any
other significant determinants (r2 = 0.221, P = 0.032); and periostin
showed a positive association with IL‐13 levels in sputum supernatant
(r2 = 0.199, P = 0.041), while the presence of ACO represented
the strongest covariate (r2 = 0.43, P < 0.001). Finally, sputum IFN‐γ
showed a significant negative association with the presence of ACO
(r2 = 0.271, P = 0.002).
In this prospective study, we clearly showed that ACO lacks diagnostic
stability after one year of follow‐up and using the proposed
criteria. Furthermore, it seems that optimally treated patients with
ACO showed a persistent T2‐high inflammatory process predominantly
characterized by increased blood eosinophils and serum periostin.
Finally, the low values of sputum IFN‐γ may reveal an impaired
immune process.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
