Στην διπλωματική αυτή διατριβή θα επιχειρήσω να καταστήσω ευκρινή τον τρόπο με τον οποίο ο Leo Strauss αναγιγνώσκει και επανανοηματοδοτεί το πλατωνικό έργο, και να αναδείξω την καινοτόμο συμβολή του αφ’ ενός στις πλατωνικές σπουδές ως τέτοιες, αφ’ ετέρου στην ανανέωση του πολιτικού στοχασμού και της διερώτησης περί την ίδια την φιλοσοφία μέσω της νέας ερμηνευτικής προσέγγισης του Πλάτωνος και της επιστροφής στην κλασική, και κυρίως την πλατωνική, φιλοσοφική γραμματεία. Τούτο θα επιδιωχθεί αρχικά μέσω της διερεύνησης του ευρύτερου θεωρητικού προβληματισμού του Strauss, και ιδίως των πλέον – κατά την κρίση μου – καθοριστικών θεμάτων που απασχόλησαν την πολυσχιδή φιλοσοφική του σκέψη, τουτέστιν της διαμάχης μεταξύ αρχαίων και νεωτέρων, του θεολογικο-πολιτικού προβλήματος και της υπόθεσης της εσωτερικής γραφής. Υπό το φως αυτών των θεματικών, θα προσεγγίσω τον αιρετικό τρόπο ανάγνωσης του πλατωνικού corpus εκ μέρους του Leo Strauss, o οποίος και βασίζεται αφ’ ενός στην στροφή στο φιλολογικό ζήτημα των πλατωνικών διαλόγων, ήτοι στα μορφολογικά χαρακτηριστικά τους και στις δραματουργικές επιλογές του Πλάτωνος, αφ’ ετέρου στην αμφισβήτηση, υποτίμηση, ή επανερμηνεία των λεγόμενων «πλατωνικών δογμάτων.» Αφού σκιαγραφήσω τον τρόπο με τον οποίο ο Strauss προσεγγίζει τον «κόσμο» των πλατωνικών διαλόγων συνολικά, θα επικεντρωθώ, και θα προεκτείνω δύο εκ των πλέον ανατρεπτικών ζητημάτων που εισάγει ο Strauss στις πλατωνικές σπουδές: την σχέση του Πλάτωνος με το κωμικό και τον Αριστοφάνη, και την επανερμηνεία της πλατωνικής Πολιτείας ως έργου που αναδεικνύει πρωτίστως την σχέση μεταξύ πολιτικής και φιλοσοφίας, και την αναλλοίωτη φύση των πολιτικών πραγμάτων. Αμφότερα αυτά τα ζητήματα καθοδηγούνται από και αναδεικνύουν την εκ μέρους του Strauss υπεράσπιση της φιλοσοφίας ως διακριτού μεν τρόπου ζωής, ζωτικού δε για την επιβίωση της πολιτικής δραστηριότητας.
(EL)
In this dissertation Ι will attempt to illustrate the way that Leo Strauss revisits and re-interprets the Platonic work and to elucidate his innovative contribution to the Platonic studies as such, on the one hand, and to the renewal of the political thought and of the inquiry into philosophy itself through Plato’s new interpretative approach and the “return” to classical, but especially Platonic philosophical literature, on the other. First I will explore Strauss’s broader theoretical concerns, and in particular the most - in my opinion - crucial issues that occupied his manifold philosophical thought, namely the quarrel between the ancients and the moderns, the theological-political predicament and the hypothesis of esotericism. In the light of these, I will investigate Strauss’s heretical way of reading Plato, based both on his turn to the merely literary question concerning the Platonic dialogues, their form and Plato’s dramatic choices, and on the questioning, devaluation, or reinterpretation of the so-called “Platonic doctrines.” Having outlined the way in which Strauss perceives the “cosmos” of Platonic dialogues as a whole, I will expand Strauss’s reasoning on the two key issues introduced by him in the Platonic studies: The correlation between Plato, and comedy or Aristophanes and the reinterpretation of the Republic as a work that primarily illuminates the relationship between politics and philosophy, and the stable nature of political things. Both these issues are driven by and shed light on Leo Strauss’s defense of philosophy as a distinct way of life which at the same time “keeps political life in motion.”
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
