Η ολική αρθροπλαστική γόνατος είναι από τις συχνότερες χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνται σε ασθενείς με σοβαρό βαθμό οστεοαρθρίτιδας και η επίπτωσή της έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία 30 χρόνια. Αιτιολογικοί παράγοντες όπως οι λοιμώξεις χαμηλού βαθμού, το φαινόμενο υποκλοπής φορτίων (stress shilding) και τα προϊόντα αποδόμησης θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση των προθέσεων. Η οστική απώλεια η οποία δύναται να παρατηρηθεί στα σημεία πρόσφυσης των προθέσεων στο οστό αποτελεί επίσης χαρακτηριστικό της μετεμμηνοπαυσιακής οστεοπόρωσης, με την ενεργοποίηση των οστεοκλαστών να αποτελεί και στις δυο περιπτώσεις τον κύριο παθοφυσιολογικό παράγοντα της οστικής απώλειας. Η πρόληψη της μηχανικά επαγόμενης χαλάρωσης των εμφυτευμάτων είναι ο σκοπός πολλών μελετών οι οποίες, μεταξύ άλλων, διερευνούν αν φαρμακευτικοί παράγοντες που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της οστεοπόρωσης μπορούν να επηρεάσουν θετικά την επιβίωση των εμφυτευμάτων της αρθροπλαστικής. Διενεργήσαμε μια έρευνα της δημοσιευμένης βιβλιογραφίας (Pubmed) για να εντοπίσουμε μελέτες που αξιολόγησαν τις επιδράσεις των αντι-απορροφητικών παραγόντων (διφωσφονικά, δενοσουμάμπη, ραλοξιφαίνη, βαζεδοξιφαίνη, καλσιτονίνη) στο αποτέλεσμα και τη μακροζωία της ολικής αρθροπλαστικής του γόνατος.
Βρήκαμε 12 μελέτες για την ολική αρθροπλαστική γόνατος και 2 μελέτες με αναφορά στις αρθροπλαστικές γόνατος και ισχίου μαζί. Οι περισσότερες μελέτες αξιολόγησαν τα αποτελέσματα των διφωσφονικών που χορηγήθηκαν από το στόμα. Σημαντική διαφορά στην BMD παρατηρείται μετά από 6 μήνες μετεγχειρητικής αντι-οστεοκλαστικής θεραπείας με καλύτερα αποτελέσματα και χαμηλότερο ρυθμό αναθεώρησης στις ολικές αρθροπλαστικές γόνατος με τσιμέντο. Μόνο 2 μελέτες βρέθηκαν να αξιολογούν τις επιδράσεις της δενοσουμάμπης στην επιβίωση των εμφυτευμάτων της αρθροπλαστικής του γόνατος, ενώ δεν βρέθηκαν μελέτες για SERMs και καλσιτονίνη.
(EL)
Total knee arthroplasty is major surgical procedure performed in patients with severe osteoarthritis and its incidence has significantly increased in the last 30 years. A number of etiological factors such as low grade infections, stress shielding and degradation products have been, however, shown to endanger the survival of the implants. Bone loss which can be observed at the points of adhesion of the prostheses to the bone is also a feature of postmenopausal osteoporosis, with the activation of osteoclasts being in both cases the main pathophysiological factor of bone loss. The prevention of mechanically induced implant loosening has been the aim of many studies investigating, among other things, whether pharmaceutical agents used for the treatment of osteoporosis can positively influence the survival of the arthroplasty implants. We conducted a search of the published literature (Pubmed) to identify studies that assessed the effects of anti-resorptive agents (bisphosphonates, denosumab, raloxifene, bazedoxifene, calcitonin) on the outcome and longevity of total knee arthroplasty.
We found 12 studies for TKR and 2 studies with reference in both hip and knee arthroplasty. Most studies assessed the effects of oral bisphosphonates. Significant difference in BMD is observed after 6 months of postoperative antiosteoclastic therapy with better results and lower revision rate in cemented TKA. Only 2 studies were found assessing the effects of denosumab on implant survival of knee arthroplasty, while no studies were found on SERMs and calcitonin.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
