Εισαγωγή: Τα τελευταία χρόνια η αύξηση των συμβάντων που οδηγούν σε καταστροφές, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο και σε οικονομικές απώλειες, αναγκάζουν την επιστημονική κοινότητα και τους διεθνείς οργανισμούς στον επαναπροσδιορισμό της διαχείρισης, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στην πρόληψη και στην εμπλοκή όλων των στρωμάτων μιας κοινωνίας.
Σκοπός: Σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν να διερευνήσει αν η εκπαίδευση στη διαχείριση διακινδύνευσης των καταστροφών απαιτεί επιπλέον μεθόδους, συνδυαστικά με την παραδοσιακή εκπαίδευση, μέσω της οποίας παρέχονται οι θεωρητικές γνώσεις, προκειμένου οι εκπαιδευόμενοι να καθίστανται ικανοί να μετατρέψουν τη θεωρία σε πράξη σε περιβάλλοντα αβέβαια και στρεσσογόνα, υπό την χρονική και συναισθηματική πίεση.
Μέθοδος: Πρόκειται για ποσοτική, τυχαιοποιημένη μελέτη παρέμβασης, με τρεις διαδοχικές μετρήσεις. Ως εκπαιδευτική παρέμβαση χρησιμοποιήθηκε αλγόριθμος λήψης αποφάσεων και ακρωνύμιο ενώ ως εργαλείο μέτρησης βίντεο 360, εικονικής πραγματικότητας, και λίστα ελέγχου. Το δείγμα αφορούσε 240 πολίτες, εθελοντές σε οργάνωση διαχείρισης μαζικών συμβάντων.
Αποτελέσματα: Τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων ήταν σχεδόν όμοια και στις δύο ομάδες αναφορικά με την ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο και το φύλο, όπου οι άντρες συμμετέχοντες ήταν, περίπου, 62%. Μετά την εκπαιδευτική παρέμβαση η απόδοση των εκπαιδευόμενων αυξήθηκε κατά 47% (p<0,05), ποσοστό που διατηρήθηκε και μετά την έλευση αρκετού χρονικού διαστήματος και συγκεκριμένα 18 μηνών. Βελτιωμένος ήταν και ο χρόνος ολοκλήρωσης της προσπάθειας, χωρίς ωστόσο να καταγράφεται στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων.
Συμπεράσματα: Στο πεδίο των καταστροφών, η εκπαίδευση οφείλει να ακολουθεί τις ιδιαιτερότητες του αντικειμένου ώστε να είναι αποτελεσματική. Η χρήση εναλλακτικών μεθόδων, συνδυαστικά με τις δυνατότητες της ψηφιακής τεχνολογίας, υπερτερούν της θεωρητικής διάλεξης και αμβλύνουν τις αντικειμενικές δυσκολίες και τα κενά των ασκήσεων πεδίου.
(EL)
Introduction: In recent years, the increase in incidents leading to disasters, with incalculable consequences both in human lives and in economic losses, have forced the scientific community and international organizations to redefine management, giving greater importance to prevention and the involvement of social layers.
Aim: The aim of this study was to investigate whether training in disaster risk management requires additional methods, combined with traditional training, through which theoretical knowledge is provided, in order to enable trainees to turn theory into practice in uncertain and stressful environments , under time and emotional pressure.
Methods: This is a quantitative, randomized study, with three consecutive measurements. As an educational intervention, a decision-making algorithm and an acronym were used, while as a video measurement tool 360, virtual reality, and a checklist were used. The sample involved 240 civilians, volunteers in a mass incident management organization.
Results: The demographic characteristics of the participants were almost identical in both groups in terms of age, educational attainment and gender, where the male participants were, approximately, 62%. After the educational intervention, the performance of the trainees increased by 47% (p<0.05), a percentage that was maintained even after the advent of 18 months. The completion time of the effort was also improved, but there was not statistically significant difference between the two groups.
Conclusions: In the field of disasters, education must follow the specifics of the subject to be effective. The use of alternative methods, combined with the possibilities of digital technology, outweigh the theoretical lecture and mitigate the objective difficulties and gaps of field exercises.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
