Σκοπός αυτής της διατριβής είναι να ακολουθήσει ένα χρονοδιάγραμμα της γυναικείας περιθωριοποίησης από τα μέσα του εικοστού αιώνα μέχρι και τις αρχές του, εντός της Αγγλοαμερικανικής μοντερνιστικής και πρωτοποριακής σκηνής της Νέας Υόρκης. Εστιάζοντας στα έργα της Mina Loy, της Jean Rhys και της Elsa von Freytag-Loringhoven κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της ζωής και της καριέρας τους, στόχος μου είναι να εξετάσω τη μοναχική γυναικεία φιγούρα του εικοστού αιώνα που απεικονίζεται στο έργο τους, η οποία βιώνει την αποξένωση λόγω της κατακερματισμένης νεότητάς της. Η μεταγενέστερη ποίηση της Loy, καθώς και το Good Morning, Midnight της Rhys (1939) απεικονίζουν το αποτυχημένο όραμα μιας ανθρώπινης εμπειρίας που δεν μπορεί να ανακτηθεί, καθιερώνοντας έτσι τις δυαδικές αντιθέσεις μεταξύ φύλου, αλλά και ηλικίας σε μια καταναλωτική κουλτούρα. Παρόλο που στο μεταγενέστερο έργο της Elsa εντοπίζονται τα ίδια μοτίβα και λειτουργούν επίσης ως κεντρικές ιδέες, η ακουστική της ποίηση αναδομεί ένα αντιπροσωπευτικό όραμα της νεωτερικότητας που αναστατώνει τις επιπτώσεις του καπιταλισμού στη φυσική υπόσταση του ατόμου. Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή μου με τη «Μητέρα του Ντανταϊσμού,» υποστηρίζω ότι η παραστατική ποίηση της Elsa απελευθερώνει τη γυναικεία υποκειμενικότητα της Mina Loy, η οποία προσπαθεί να διατηρήσει μια νεανική εμφάνιση και ταυτόχρονα, μεταμορφώνει την ηρωίδα της Jean Rhys σε μια σεξουαλικά απελευθερωμένη ορατότητα, που δεν περιορίζεται πλέον στα πρότυπα ομορφιάς που έχει καθορίσει μια βιομηχανοποιημένη νεωτερικότητα.
(EL)
The purpose of this dissertation is to trace a timeline of female marginalization from the middle of the twentieth century backwards, within the Anglo-American modernist and the New York avant-garde scene. Focusing on the work of Mina Loy, Jean Rhys and Elsa von Freytag-Loringhoven during the later years of their lives and careers, my aim is to examine the lonely female figure of the twentieth century depicted in their work, who is alienated because of her disintegrating youth. Loy’s later poetry, as well as Rhys’s Good Morning, Midnight (1939) depict a failed vision of human experience that cannot be reclaimed, establishing the binary oppositions of gender and aging within a consumerist culture. Even though Elsa’s later work also reflects on such themes, her sound poetry reconstructs an embodied vision of modernity by unsettling the effects of capitalism on the corporeal self. Concluding my analysis with the “Mother of Dada,” I argue that Elsa’s performative poetry liberates Mina Loy’s female subjectivity, which is striving to preserve a youthful appearance, and simultaneously transforms Jean Rhys’s heroine into a sexually liberated human being, who is no longer constrained by the beauty standards of an industrialized modernity.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
