Η παρούσα Διπλωματική Εργασία πραγματεύεται το ζήτημα της εφαρμογής από τη νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων του θεσμού της από κοινού άσκησης της γονικής μέριμνας, που καθιερώθηκε πλέον ως κανόνας κατά το διάστημα μετά τον χωρισμό των γονέων, σύμφωνα με το άρθρο 1513 ΑΚ, όπως αυτό αναμορφώθηκε με τον Ν. 4800/2021. Δεδομένου ότι τα δικαστήρια, υπό το προϊσχύον νομοθετικό καθεστώς, ακολούθησαν τη λύση της από κοινού άσκησης της γονικής μέριμνας μετά τον χωρισμό των γονέων σε ελάχιστες περιπτώσεις, αναθέτοντας στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων την άσκηση της επιμέλειας αποκλειστικά στη μητέρα, θεωρώντας την, έτσι, ως εκ φύσεως καταλληλότερη για την ανατροφή των τέκνων, μία προσέγγιση, όμως, που στην εποχή μας φαντάζει ιδιαιτέρως στερεοτυπική και αναχρονιστική, η αναμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου παρίστατο απαραίτητη για τον εκσυγχρονισμό, αλλά και την συμπόρευση του ελληνικού οικογενειακού δικαίου με τις εξελίξεις και σε άλλες ευρωπαϊκές νομοθεσίες, όπως για παράδειγμα τη Γαλλία, στην οποία από το έτος 1993 έχει καθιερωθεί η συνεπιμέλεια μετά τον χωρισμό των γονέων, τη Γερμανία, όπου ο θεσμός καθιερώθηκε το 1997, αλλά και την Αγγλία, όπου σχετικές ρυθμίσεις είχαν θεσπιστεί ήδη με τον Children Act 1989. Με μια παράλληλη ματιά σε θεωρία και νομολογία, αποσαφηνίζεται τι σημαίνει «από κοινού» άσκηση της γονικής μέριμνας μετά τον χωρισμό, διαπιστώνεται σε ποια σημεία θεωρία και νομολογία συγκλίνουν ή αποκλίνουν, ποια είναι τα κρίσιμα κριτήρια που οδηγούν το δικαστήριο να επιλέξει τη μία ή την άλλη λύση και, τελικά, στόχος της εργασίας είναι να διαπιστωθεί αν εφαρμόζεται όντως στην πράξη ο θεσμός της «συνεπιμέλειας» μετά την αναμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου ή αν τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν την νέα ρύθμιση με διστακτικότητα.
(EL)
This thesis deals with the issue of the jurisprudential application of the joint exercise of parental responsibility, which has now been established as a rule during the period after the separation of the parents, according to article 1513 of the Civil Code, as amended by Law 4800/2021. Given that the courts, under the previous legislative regime, followed the solution of joint exercise of parental care after the separation of the parents in very few cases, assigning in the vast majority of cases the exercise of custody exclusively to the mother, thus considering her as naturally more suitable for the upbringing of children, an approach, however, which in our time seems particularly stereotypical and anachronistic, the reformation of the legislative framework was seen as necessary for modernization, but also for the convergence of Greek Family Law with the developments in other European countries, such as for example France, in which co-custody has been established after the separation of parents since 1993, Germany, where the institution was established in 1997, but also England, where relevant regulations had already been established with the Children Act 1989. With a parallel look at theory and jurisprudence, the meaning of “joint exercise” of parental care will be clarified, it will be under examination in which points theory and jurisprudence converge or diverge, what are the critical criteria that lead the court to choose one or the other another solution and, finally, the aim of this thesis is to find out if the institution of joint exercise of parental responsibility is actually applied in practice after the reform of the legislative framework or if the courts still deal with the new regulation with hesitation.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
