Εισαγωγή: Τα δεδομένα στην διεθνή βιβλιογραφία όσον αφορά την εμπειρία των ασθενών με την Αστυνομία είναι περιορισμένα. Το κύριο σώμα της βιβλιογραφίας εξερευνά την εφαρμογή της θεωρίας της διαδικαστικής δικαιοσύνης σε αυτή την ειδική συνθήκη, την σχέση αυτής με την συνεργασία, την συμμόρφωση και την ικανοποίηση. Τέτοια δεδομένα απουσιάζουν πλήρως σε εθνικό επίπεδο.
Σκοπός: Η παρούσα μελέτη φιλοδοξεί να εξερευνήσει την εμπειρία των ψυχιατρικών ασθενών κατά την ακούσια μεταφορά για ψυχιατρική εξέταση από τις Αρχές στην Ελλάδα . Η εμπειρία προσεγγίζεται μέσω δύο κύριων ερωτημάτων, της ικανοποίησης από την διαδικασία και της στάσης τους απέναντι σε αυτήν. Διερευνώνται πιθανοί παράγοντες που μπορεί να συσχετίζονται ή να αλληλεπιδρούν με την ικανοποίηση και την στάση του ασθενή προς την διαδικασία, όπως η διαδικαστική δικαιοσύνη, τα αισθήματα γνησιότητας των ασθενών για τις προθέσεις της Αστυνομίας και η στάση της Αστυνομίας.
Μέθοδος: Στην έρευνα συμμετείχαν ακουσίως νοσηλευόμενοι ασθενείς από ψυχιατρικές κλινικές της Αττικής. Η συνέντευξη περιλάμβανε την συμπλήρωση ερωτηματολογίου βασισμένο στο Police Contact Experience Scale- PCES (Watson et al., 2010) μεταφρασμένου από την αγγλική στην ελληνική γλώσσα και με ορισμένες τροποποιήσεις όσον αφορά την ειδική συνθήκη επαφής με την Αστυνομία υπό μελέτη. Διερευνήθηκε συγκεκριμένα η ικανοποίηση από την επαφή με την Αστυνομία και η στάση του συμμετέχοντος κατά την επαφή. Η ικανοποίηση ορίστηκε από τις κατηγορίες ερωτήσεων σχετικά με τον βαθμό ικανοποίησης, την συναισθηματική επίπτωση και την υποκειμενική ευνοϊκότητα του αποτελέσματος που περιέχονται στο PCES. Η στάση του συμμετέχοντος ορίστηκε από τις κατηγορίες ερωτήσεων σχετικά με την συμμόρφωση, την αποδοχή αποφάσεων και το ανεστραμμένο σκορ από την συμπεριφορά του συμμετέχοντος κατά την επαφή με την Αστυνομία που περιέχονται στο PCES. Για την διερεύνηση της σχέσης χρησιμοποιήθηκε γραμμική παλινδρόμηση.
Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία 50 ασθενών ήταν 42.34 ± 13.27 έτη, εκ των οποίων άνδρες ήταν οι 39 (78%). Τριτοβάθμια εκπαίδευση είχαν 22 (44%), δευτεροβάθμια 23 (46%) και οι υπόλοιποι 5 (10%) μέχρι πρωτοβάθμια. Το μέσο σκορ διαδικαστικής δικαιοσύνης είναι 44.86 ± 15.22, του εξαναγκασμού 13.78 ± 3.78, και η διάμεση τιμή της γνησιότητας 16 (25η – 75η τιμή: 5-20). Το μέσο σκορ ικανοποίησης είναι 29.78 ± 11.27 και της στάσης ασθενή 33.6 ± 4.05. Η διαδικαστική δικαιοσύνη (β=0.39, 95% Δ.Ε.: 0.22 , 0.55, p<0.01), ο εξαναγκασμός (β=-1.19, 95% Δ.Ε.: -1.81 , -0.57, p<0.01) και το μορφωτικό επίπεδο (9-12 έτη: β=-7.73, 95% Δ.Ε.: -12.86, -2.6, p<0.01, >12 έτη: β=-8.68, 95% Δ.Ε: -14.14 , -3.21, p<0.01) αναδείχθηκαν στατιστικά σημαντικοί παράγοντες για την ικανοποίηση των ασθενών, ενώ ο εξαναγκασμός (β=-0.58, 95% Δ.Ε.: -0.91 , -0.24, p<0.01), η διαμονή στην επαρχία (β=3.42, 95% Δ.Ε.: 1.06 , 5.79, p<0.01), η συνθήκη συμβίωσης με οικείο πρόσωπο (β=4.57, 95% Δ.Ε.: 1.94 , 7.2, p<0.01) και η χρήση βίας (β=-5.19, 95% Δ.Ε.: -7.98 , -2.4, p<0.01) αναδείχθηκαν στατιστικά σημαντικοί παράγοντες για την στάση ασθενή.
Συζήτηση / Συμπεράσματα: Ο ρόλος της διαδικαστικής δικαιοσύνης επιβεβαιώνεται και στην παρούσα μελέτη. Όσον αφορά την διερεύνηση της σχέσης με την ικανοποίηση των ασθενών από την διαδικασία, αναδείχθηκε ως η πλέον επιδραστική μεταβλητή. Μία ανθρώπινη και αξιοπρεπής μεταχείριση με σεβασμό από την πλευρά της Αστυνομίας συνδέεται σαφώς με μια μεγαλύτερη ικανοποίηση των συμμετεχόντων από την διαδικασία της μεταφοράς τους για ακούσια νοσηλεία. Αντιθέτως συμπεριφορές εξαναγκασμού και βιαστικής αντιμετώπισης από την Αστυνομία συνδέονται με χαμηλότερα επίπεδα ικανοποίησης. Ένα νέο δεδομένο αφορά το επίπεδο μόρφωσης των συμμετεχόντων. Όσο μεγαλύτερο ήταν το επίπεδο μόρφωσης των συμμετεχόντων, τόσο χαμηλότερα αναμένεται να σκοράρουν στην ικανοποίηση από την διαδικασία. Όσον αφορά την στάση του ασθενή κατά την αλληλεπίδραση με την Αστυνομία, φαίνεται πως η στάση της Αστυνομίας με χρήση βίας ή εξαναγκασμού είναι σημαντική για την διαμόρφωση μίας στάσης με μειωμένη συμμόρφωση και αποδοχή αποφάσεων από τον συμμετέχοντα. Αντιθέτως απουσία τέτοιων συμπεριφορών από την Αστυνομία, αναμένεται μία στάση καλύτερη συμμόρφωσης και μειωμένης αντίστασης.
(EL)
Introduction: In the realm of involuntary admission for mental health patients, the existing global literature offers limited insights into their encounters with law enforcement. The main focus of current research revolves around procedural justice theory and examining its impact on patients' cooperation, compliance, and satisfaction during interactions with the police. Notably, a noteworthy gap exists in national-level research concerning this critical aspect of mental health care.
Purpose: The primary objective of this study is to investigate the experience of people with mental illness with the police in the context of involuntary admission in Greece. The research delves into two key dimensions of this experience, namely satisfaction with police treatment and participants’ behavior during the encounter. Various factors are investigated in relation to patients satisfaction and behavior, including perceived procedural justice, feelings of legitimacy towards the police and police behavior during the encounter.
Method: Participants originated from psychiatric wards across Attica, Greece, where they were involuntarily hospitalized. These individuals participated in interviews utilizing the Police Contact Experience Scale- PCES (Watson et al., 2010), which was translated in Greek and adapted to suit the special condition of involuntary admission. The primary focus was participants’ satisfaction and behavior during the encounter with the Police. Satisfaction was assessed by aggregating scores from the question subcategories related to satisfaction, favorability of outcome and emotional impact within the PCES. Participants was evaluated by combining the scores from question subcategories concerning compliance, decision acceptance and participants’ demeanor within the PCES.
Results: The average age of 50 patients was 42.34 ± 13.27 years, of which 39 (78%) were male. Higher education was obtained by 22 (44%), secondary education by 23 (46%), and the remaining 5 (10%) had up to primary education. The mean procedural justice score was 44.86 ± 15.22, coercion score was 13.78 ± 3.78, and the median legitimacy score was 16 (25th – 75th percentile: 5-20). The mean satisfaction score was 29.78 ± 11.27, and the mean Patient behavior score was 33.6 ± 4.05. Procedural Justice (β=0.39, 95% CI: 0.22, 0.55, p<0.01), coercion (β=-1.19, 95% CI: -1.81, -0.57, p<0.01), and educational level (9-12 years: β=-7.73, 95% CI: -12.86, -2.6, p<0.01, >12 years: β=-8.68, 95% CI: -14.14, -3.21, p<0.01) were identified as statistically significant factors for patient satisfaction, while coercion (β=-0.58, 95% CI: -0.91, -0.24, p<0.01), residence in a province (β=3.42, 95% CI: 1.06, 5.79, p<0.01), cohabitation with a familiar person (β=4.57, 95% CI: 1.94, 7.2, p<0.01), and the use of violence (β=-5.19, 95% CI: -7.98, -2.4, p<0.01) were identified as statistically significant factors for patient behavior.
Discussion/ Conclusions: The importance of procedural justice theory was prevalent in this study. In relation to patients’ satisfaction, procedural justice was the most influential variable. A humane, decent and respectful approach by the Police is related to greater satisfaction of the participant regarding the encounter. On the contrary, coercion is associated with lower scores of satisfaction. A new factor was revealed regarding the participants’ level of education. The more educated the participants were, the less satisfied they were expected to be with their encounter with the Police during their involuntary admission. Regarding participants’ behavior towards the Police, the results show that Police behavior is pivotal, and use of force or coercion is expected to reduce cooperation and decision acceptance. When such traits of violence are absent, it is expected that there will be better cooperation and less resistance.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
