Η παρούσα εργασία αφορά δεκαπέντε περιπτώσεις ανθρώπων, ή ομάδες ανθρώπων, που για διαφορετικούς λόγους επέλεξαν να αυτοκτονήσουν. Η ομαδοποίηση των περιπτώσεων πραγματοποιήθηκε με βασικό κριτήριο το συναίσθημα, το οποίο οδήγησε στην απόφαση. Οι περισσότερες περιπτώσεις αυτοχειρίας συνδέονται με τρία βασικά συναισθήματα: τη ντροπή, την τιμή και τον φόβο. Ωστόσο, αναλύεται μία περίπτωση, η οποία οφείλεται στην τρέλα. Παρόλα αυτά, είναι συχνό φαινόμενο η ύπαρξη παραπάνω του ενός συναισθημάτων ως κίνητρο για την αυτοχειρία. Οι κατηγοριοποιήσεις, βάσει των οποίων αναλύονται οι περιπτώσεις, παρουσιάζουν ομοιότητες με τις σύγχρονες έρευνες σχετικά με την αυτοχειρία. Δίνεται βαρύτητα στον τρόπο με τον οποίο το άτομο ή η ομάδα ατόμων επιλέγει να αυτοκτονήσει, τον λόγο και το συναίσθημα που οδήγησαν στην απόφαση. Επιπλέον, μελετάται η ιστορικότητα της αυτοχειρίας, εάν δηλαδή από άλλες ιστορικές πηγές επιβεβαιώνεται η αυτοχειρία, ή αν υπάρχουν άλλες εκδοχές σχετικά με την πράξη. Παρατηρούνται περιπτώσεις όπου οι αμφιβολίες αφορούν είτε την ιστορικότητα του προσώπου, είτε τη δυνατότητα εκτέλεσης της αυτοχειρίας. Τέλος, αναλύεται σε ορισμένες περιπτώσεις η σημασία του τόπου της αυτοχειρίας, καθώς φαίνεται να έχει ειδική βαρύτητα.
Στο εισαγωγικό κεφάλαιο αναλύεται το λεξιλόγιο, το οποίο χρησιμοποιούταν για την αυτοχειρία, καθώς και η χρήση της λέξης «αυτοχειρία» και των παραγώγων της στον Ηρόδοτο. Καθώς η μελέτη μας βασίζεται σε κατηγοριοποιήσεις, τόσο στον διαχωρισμό των περιπτώσεων, όσο και στην ανάλυσή τους, κρίνεται σκόπιμη μία παρουσίαση των διαφορετικών κατηγοριοποιήσεων. Οι πρώτες κατηγοριοποιήσεις που έχουν διασωθεί, προέρχονται από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, οι οποίοι διαχωρίζουν τις αυτοχειρίες σε αποδεκτές και μη αποδεκτές. Η πρώτη μεγάλη έρευνα σχετικά με την αυτοχειρία προέρχεται από τον Εμίλ Ντιρκέμ (1897), ο οποίος πραγματοποιεί ένα βασικό διαχωρισμό της αυτοχειρίας σε τέσσερεις κατηγορίες: την εγωιστική, την αλτρουιστική, την ανομική, τη φαταλιστική. Τέλος, παρατίθενται σύγχρονες κατηγοριοποιήσεις, ξεκινώντας με το έργο του Menninger (1937), ο οποίος διαχωρίζει την αυτοχειρία σε: χρόνια, «κεντρική», οργανική, αλλά και το έργο του Hoof (1990), το οποίο πραγματοποιεί διαχωρισμό των αυτοχειριών ανάλογα το κίνητρο, τον τρόπο και το λόγο.
Δεν εμφανίζεται κάποιο βιβλίο, ή άρθρο το οποίο να καλύπτει συγκεκριμένα το θέμα της αυτοχειρίας στο ηροδότειο έργο. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα σημαντικά έργα: Βασική μελέτη αποτελεί το βιβλίο του Van Anton Hoof (1990) From autothanasia to suicide: self-killing in classical antiquity. Στο βιβλίο αναλύονται διεξοδικά ο τρόπος, ο λόγος και το συναίσθημα που οδήγησε το άτομο στην αυτοχειρία. Άλλο σημαντικό έργο, αποτελεί η έρευνα του Garrison (1991) Attitudes toward Suicide in Ancient Greece. Ο Garrison αναφέρει μέσω συγκεκριμένων κειμένων την άποψη των αρχαίων σχετικά με την αυτοχειρία.
(EL)
This paper deals with fifteen cases of people, or groups of people, who for different reasons chose to commit suicide. The grouping of the cases was carried out with the main criteria being the emotion that led to the decision. Most cases of suicide are associated with three main emotions: shame, honor and fear. However, one case is analyzed, which was due to madness. However, it is common for more than one emotion to motivate suicide. The categorizations on the basis of which the cases are analyzed show similarities with contemporary research on suicide. Emphasis is placed on how the individual or group of individuals choose to commit suicide, the reason and the emotion that led to the decision. In addition, the historicity of suicide is studied, i.e. whether other historical sources confirm the suicide, or whether there are other versions of the act. There are cases where the doubts concern either the historicity of the person or the possibility of the suicide. Finally, the importance of the place of the suicide is analyzed in some cases, as it seems to have special significance.
The introductory chapter analyses the vocabulary that was used for suicide, as well as the use of the word "suicide" and its derivatives in Herodotus. As our study is based on categorizations, both in the separation of cases and in their analysis, it seems appropriate to present a presentation of the different categorizations. The first surviving categorizations come from Plato and Aristotle, who divide suicides into acceptable and unacceptable ones. The first major research on suicide comes from Emile Dirkem (1897), who makes a basic division of suicide into four categories: egoistic, altruistic, inauthentic, and fatalistic. Finally, modern categorizations are given, starting with the work of Menninger (1937), who divides suicide into: chronic, 'central', organic, and the work of Hoof (1990), who divides suicides according to motive, mode and reason.
No book or article appears that specifically covers the topic of suicide in the Herodotus’ work. However, there are some important works. A key study is Van Anton Hoof's (1990) From autothanasia to suicide: self-killing in classical antiquity. The book thoroughly analyses the way, the reason and the emotion that led the person to commit suicide. Another important work is Garrison's (1991) Attitudes toward Suicide in Ancient Greece. Garrison reports through specific texts the view of the ancients on suicide.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
