Η παρούσα έρευνα διερευνά τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε τάξεις γενικής εκπαίδευσης, οι οποίες περιλαμβάνουν και μαθητές με δυσλεξία. Συγκεκριμένα, μελετήθηκαν οι γνώσεις που έχουν οι καθηγητές θρησκευτικής αγωγής, όσον αφορά στη δυσλεξία, οι τεχνικές που χρησιμοποιούν, ώστε να εφαρμόσουν μια διαφοροποιημένη διδασκαλία, και κατά πόσον εφαρμόζεται η συμπερίληψη και ενισχύεται η αυτοπεποίθηση των παιδιών με δυσλεξία. Επιπλέον, διερευνήθηκαν οι πιθανές αλλαγές που θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στο σχολικό πλαίσιο, ώστε να ανταποκρίνεται αποτελεσματικότερα στις ανάγκες όλων των μαθητών και συγκεκριμένα των μαθητών με δυσλεξία.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα με τη μέθοδο της ποιοτικής έρευνας. Στην ποιοτική συνέντευξη, συμμετείχαν δύο εκπαιδευτικοί, με πάνω από δέκα χρόνια προϋπηρεσίας ως θεολόγοι στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Για τη συλλογή δεδομένων διαμορφώθηκε ημιδομημένη συνέντευξη και για την ανάλυση των αποτελεσμάτων χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της θεματικής ανάλυσης.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι οι συγκεκριμένοι θεολόγοι είχαν λάβει επιμόρφωση με δική τους πρωτοβουλία, σχετικά με την ειδική αγωγή και εκπαίδευση, και επομένως είχαν γνώσεις, σχετικά με τη δυσλεξία, τις ιδιαιτερότητές της και τους τρόπους αντιμετώπισης αυτών των μαθητών. Επιπροσθέτως, φαίνεται ότι γνώριζαν τα είδη της δυσλεξίας και φρόντιζαν διαρκώς μέσα από βιωματικές ασκήσεις και μαθητοκεντρική διδασκαλία να πραγματοποιούν ένα διαφοροποιημένο μάθημα και να φροντίζουν για τη συμπερίληψη των μαθητών με δυσλεξία. Μέσα από τις δύο συνεντεύξεις, φάνηκε ότι βασική τους μέριμνα ήταν να συμμετέχουν όλα τα παιδιά και να ενθαρρύνονται τα παιδιά με δυσλεξία να αναλαμβάνουν ευθύνες, ώστε να ενισχυθεί η αυτοπεποίθησή τους και να γίνουν ευκολότερα αποδεκτά από τα υπόλοιπα παιδιά. Τέλος, και οι δύο συμμετέχοντες πρότειναν αλλαγές που θα μπορούσαν να γίνουν στο σχολικό πλαίσιο, ώστε η διδασκαλία της μάθησης να είναι πιο αποτελεσματική και να ωφελεί και τους μαθητές με δυσλεξία.
(EL)
The present research focuses on the way of teaching the subject of religious studies in Secondary Education in classes of general education, which also include students with dyslexia. In particular, there were examined the knowledge that the teachers of religious education have regarding dyslexia, the techniques they use to implement a differentiated teaching and whether inclusion is implemented and the self-confidence of children with dyslexia is strengthened. In addition, possible changes that could be made to the school context to more effectively respond to the needs of all students and specifically to students with dyslexia, were explored.
The research was carried out in Athens using qualitative research methodology. Two teachers, with more than ten years of experience as teachers in religious studies in secondary education, participated in the qualitative interview. A semi-structured interview was used to collect data and the thematic analysis method was used to analyze the results.
The results of the research showed that these teachers of religious studies had received training on their own initiative regarding special needs education and training and therefore had knowledge about dyslexia, its peculiarities and ways of dealing with these students. In addition, it seems that they were aware of the types of dyslexia and constantly took care, through experiential exercises and student-centered teaching, to carry out a differentiated lesson and take care of the inclusion of students with dyslexia. Through the two interviews it appeared that their main concern was that all children participate and that children with dyslexia are encouraged to take responsibility in order to strengthen their self-confidence and be more easily accepted by other children. Finally, both participants suggested changes that could be made in the school setting to make teaching learning more effective and benefit students with dyslexia as well.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
