Πρόληψη του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 με υγιεινοδιαιτητική παρέμβαση σε ελληνικό πληθυσμό υψηλού κινδύνου

Πρόληψη του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 με υγιεινοδιαιτητική παρέμβαση σε ελληνικό πληθυσμό υψηλού κινδύνου

Γραμματικού Σοφία (EL)

born_digital_thesis

Διδακτορική Διατριβή (EL)

Doctoral Dissertation (EN)

2013

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η ανίχνευση των άτομων υψηλού κινδύνου για την εμφάνιση σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 (ΣΔ2) και η πρόληψη της νόσου με την εφαρμογή ενός προγράμματος υγιεινοδιαιττητικής παρέμβασης στην κοινότητα σε δείγμα του γενικού πληθυσμού στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας (the DE-PLAN Study).Διανεμήθηκαν τα ερωτηματολόγια εκτίμησης του κινδύνου εμφάνισης Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 (FINDRISC, Finnish Type 2 Diabetes Risk Score) σε περίπου 7900 άτομα σε χώρους εργασίας και σε πρωτοβάθμια κέντρα υγείας για τον εντοπισμό αυτών που βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο για την ανάπτυξη ΣΔ2. Τα άτομα υψηλού κινδύνου εκλήθησαν να υποβληθούν σε δοκιμασία ανοχής γλυκόζης (OGTT) με σκοπό να αποκλειστούν τα άτομα με άγνωστο διαβήτη. Τα μη διαβητικά άτομα εκλήθησαν να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα παρέμβασης για ένα έτος βασισμένο σε συνεδρίες με διαιτολόγο ανά δίμηνο. Τρεις χιλιάδες διακόσια σαράντα συμπληρωμένα ερωτηματολόγια επιστράφησαν, 620 άτομα υψηλού κινδύνου εντοπίστηκαν και 191 άτομα δέκτηκαν να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα. Η στρατολόγηση ατόμων από χώρους εργασίας ήταν η πιο επιτυχημένη στρατηγική για τον εντοπισμό ατόμων υψηλού κινδύνου, την ενσωμάτωση τους στη μελέτη αλλά και τη παραμονή τους σε αυτή. Οι 125 συμμετέχοντες που τελίωσαν επιτυχώς το πρόγραμμα (66 δεν επέστρεψαν για την επαναληπτική δοκιμασία ανοχής γλυκόζης) έχασαν κατά μέσο όρο 1.0 ± 4.7 kg (P = 0.022). Υψηλότερη συμμόρφωση στο πρόγραμμα παρέμβασης είχε ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη απώλεια βάρους (1.1 ± 4.8 έναντι 0.6 ± 4.6 kg για τα άτομα με χαμηλή συμμόρφωση). Άτομα με επηρεασμένη τιμή γλυκόζης νηστείας (IFG) και ή επηρεασμένη δοκιμασία ανοχής γλυκόζης (IGT) στην έναρξη της μελέτης έχασαν περισσότερο βάρος από αυτούς με φυσιολογική δοκιμασία ανοχής γλυκόζης (1.5 ± 4.8 έναντι 0.2 ± 4.5 kg). Το ποσοστό των ατόμων με οποιαδήποτε διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης (IFG  IGT) ήταν χαμηλότερο μετά τη παρέμβαση (68.0% στην έναρξη έναντι 53.6% 1 έτος μετά, P = 0.009). 5.6% ανέπτυξαν διαβήτη. Συμπεράσματα: Η εφαρμογή ενός προγράμματος υγιεινοδιαιτιτητικής παρέμβασης για την πρόληψη του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 στην κοινότητα είναι πρακτική και εφικτή και συνοδεύεται από ευνοϊκές αλλαγές στον τρόπο ζωής. Η στρατολόγηση ατόμων από τους χώρους εργασίας ήταν η πιο επιτυχημένη στρατηγική (EL)

The aim of this study was to detect high-risk individuals and prevent the development of Type 2 diabetes mellitus (T2DM) implementing the first community-based lifestyle intervention programme in a general population sample in Athens, as part of the DE-PLAN Study. The Finnish Type 2 Diabetes Risk Score (FINDRISC) questionnaire was distributed to 7900 people at workplaces and primary-care centres in order to determine high-risk individuals. High-risk individuals were invited to receive an oral glucose tolerance test (OGTT) in order to exclude persons with unknown diabetes. Non-diabetic persons were invited to participate in a 1-year intervention programme, based on bimonthly sessions with a dietitian. Three thousand two hundred and forty questionnaires were returned; 620 high-risk individuals were identified and 191 agreed to participate. Recruitment from workplaces was the most successful strategy for identifying high-risk persons, enrolling and maintaining them throughout the study. The 125 participants who fully completed the programme (66 did not return for a second OGTT) lost on average 1.0 ± 4.7 kg (P = 0.022). Higher adherence to the intervention sessions resulted in more significant weight loss (1.1 ± 4.8 vs. 0.6 ± 4.6 kg for low adherence). Persons with impaired fasting glucose (IFG) and  or impaired glucose tolerance (IGT) at baseline lost more weight than those with normal glucose tolerance (1.5 ± 4.8 vs. 0.2 ± 4.5 kg). The percentage of people with any type of dysglycaemia (IFG  IGT) was lower after the intervention (68.0% at baseline vs. 53.6% 1 year later, P = 0.009); 5.6% developed diabetes. Conclusions: The implementation of a lifestyle intervention programme to prevent T2DM in the community is practical and feasible, accompanied by favourable lifestyle changes. Recruitment from workplaces was the most successful strategy. (EN)

Ελληνική γλώσσα

Σχολή Επιστημών Υγείας » Τμήμα Ιατρικής » Τομέας Παθολογίας

Βιβλιοθήκη και Κέντρο Πληροφόρησης » Βιβλιοθήκη Επιστημών Υγείας

https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/

Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Πέργαμος

Διδακτορική Διατριβή