ΣΚΟΠΟΣ: Να αξιολογήθει η επίδραση των θωρακικών συμπιέσεων με το ένα χέρι και
ταυτόχρονη διατήρηση ανοικτού του αεραγωγού στον χρόνο παραμονής των χεριών
εκτος του στέρνου σε σενάριο βασικής καρδιαναναπνευστικής αναζωογόνησης με ένα
διασώστη. 193 ενήλικα άτομα χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες και εξετάστηκαν σε
δύο τεχνικές χωριστά σε εκπαιδευτικό πρόπλασμα. Η πρώτη ομάδα (Α) εφήρμοσε
συμβατική βασική καρδιαναπνευστική αναζωογόνηση. Η δεύτερη ομάδα (Β) εφήρμοσε
καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση εκτελώντας θωρακικές συμπιέσεις με το ένα χέρι
ενώ με το άλλο διατηρούσε ανοικτό τον αεραγωγό με συνεχή έκταση της κεφαλής και
ανύψωση της κάτω γνάθου. Μετά το πέρας των 30 συμπιέσεων ο ανανήπτης
διατηρώντας με το αριστερό χέρι απελευθερωμένο τον αεραγωγό ανασήκωνε το άλλο
χέρι και χορηγούσε δύο αναπνοές με τον συνήθη τρόπο. Η συχνότητα των θωρακικων
συμπιέσεων ήταν 30:2. Η ομάδα Β που εκτελούσε θωρακικές συμπιέσεις με ένα χέρι
χορηγούσε τις δύο αναπνοές 0,67 δευτερόλεπτα γρηγορότερα από την ομάδα Α της
συμβατικής τεχνικής.Η διαφορά αυτή ήταν στατιστικά σημαντική (p=0,008). Η
ομάδα Α της συμβατικής ΚΑΑ εκτελούσε σημαντικά βαθύτερες θωρακικές συμπιέσεις
σε σχέση με την ομάδα Β της τεχνικής με το ένα χέρι (30±6εκ έναντι 22±7,5εκ
,p<O,O1) αλλά παρουσίασε μεγαλύτερο ποσοστό αναπνοών κατά τις οποίες ο αέρας
κατέληγε και στον στόμαχο του θύματος επί του συνόλου των αναπνοών που
χορηγούνταν στα δύο λεπτά (p<0,001). Από τη σύγκριση των δύο ομάδων ,Α έναντι Β
,δεν προέκυψαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στον συνολικό αριθμό και τη
συχνότητα των θωρακικών συμπιέσεων καθώς επίσης και στις υπόλοιπες μεραβλητές
του αερισμού.Ωστόσο μόνο το 13,5% και το 25,8% των συμμετεχόντων στην ομάδα Α
και Β αντίστοιχα χορηγούσαν όγκο αναπνοής 500-600 ml ενώ η πλειονότητα
προκαλούσε υπεραερισμό.Στην ομάδα Β υπήρχε θετική συσχέτιση μεταξύ δείκτη μάζας
σώματος και βάθους συμπιέσεων (p<0.001). Στην παρούσα μελέτη η εναλλακτική
τεχνική είχε ως αποτέλεσμα μικρότερο χρόνο παραμονής των χεριών εκτός στέρνου
και μικρότερο ποσοστό εμφυσήσεων στο στόμαχο.
(EL)
Purpose:
To evaluate the effect of one-hand chest compression while continuously
maintaining an open airway (OCOA) on rescue breath-associated hands-off time
(RAHO) during single-lay rescuer cardiopulmonary resuscitation (CPR).
Methods:
In this study, 193 CPR/AED certified lay rescuers were randomly allocated into
two groups and were tested in a standard scenario using a mannequin. In control
group (group A), the participants provided standard CPR. In group B, OCOA was
performed by placing the heel of the strong hand in the centre of the mannequin’
s chest while maintaining an open airway using the other hand.
Results:
Mean RAHO was statistically significantly different between the two groups
(group A: 8.38±1.97 vs. group B: 7.71±2.43, p=0.008). Only 13 (13.5%) group A
and 25 (25.8%) group B providers ventilated the manikin with tidal volumes of
500-600 ml, while most participants caused hyperventilation. Although there
were no significant differences in mean tidal volume between the groups,
stomach inflation was greater in group A (<0.001). Chest compressions were
deeper in group A (p<0.001), while chest recoil was significantly better in
group B. In group B, there was a positive correlation between body mass index
and compression depth (group A, p=0.423; group B, p<0.001).
Conclusions:
In our study, OCOA resulted in shorter RAHO and less stomach inflation. Our
results indicate that the airway should be maintained open during chest
compressions, regardless of the technique. Larger studies are needed for the
full clarification of OCOA
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
