Η εργασία αυτή αναζητεί στοιχεία λαϊκότητας σ’ ένα ερευνητικό πεδίο το οποίο δεν συνδέεται εύκολα ούτε αυτονόητα με τη Λαογραφία. Εντοπίζονται εδώ αφενός λαογραφικά θέματα όσο και στοιχεία λαϊκού πολιτισμού με την ευρεία έννοια σ’ ένα μέσον το οποίο δεν έχει συνδεθεί με τη Λαογραφία στην μεγάλη πόλη. Το λαϊκό στον κινηματογράφο είναι δύσκολο να προσδιοριστεί και έχει περισσότερες πλευρές και διαστάσεις απ’ όσες αποδίδει ο όρος popular.
Εξετάζεται καταρχάς η προέλευση της κύριας θεματολογίας η οποία αφενός έχει τις ρίζες της στο ελληνικό λαϊκό θέατρο του τέλους του 19ου αι και συγκεκριμένα στα θεατρικά είδη Δραματικό Ειδύλλιο και Κωμειδύλλιο που υπήρξαν το λαϊκό θέαμα της εποχής τους.
Αλλά, με την πλειοψηφία των ταινιών του ο ελληνικός κινηματογράφος αποτύπωσε μυθοπλαστικά πλευρές και προβλήματα της ζωής των λαϊκών ανθρώπων και τις ενέργειές τους (τη δράση τους) για την επίλυσή τους.
Πηγή έμπνευσης αποτελεί βασικά η κοινωνική πραγματικότητα της πρώτης μεταπολεμικής εικοσαετίας, η οποία αποτελούσε συγχρόνως το κύριο θέμα της θεατρικής παραγωγής. Έτσι δικαιολογείται και ένα άλλο χαρακτηριστικό του ελληνικού κινηματογράφου∙ η έντονη παρουσία θεατρικών συγγραφέων ως σεναριογράφων και σκηνοθετών.
Η ταξινόμηση γίνεται 1. Με βάση τον δραματικό χώρο, ύπαιθρος-πόλη, ο οποίος διαφοροποιεί παρόμοια προβλήματα, αλλά και διαμορφώνει τα περιθώρια δράσης των ηρώων (Πρώτο Μέρος). 2 Την εργασία, ψυχαγωγία και τις ερωτικές σχέσεις των νέων στην πόλη, θέματα που αποτελούν τη βάση μεγάλου αριθμού σεναρίων (Δεύτερο Μέρος) Εξετάζονται επίσης ξεχωριστά το θέμα της μετανάστευσης (για οικονομικούς λόγους) διάχυτο στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο παρά την αντίληψη περί του αντιθέτου και, σε μια μεγάλη ενότητα (Μέρος Τρίτο) ο λόγος των ηρώων (όπως καθορίζεται από το σενάριο) ως μια μορφή έκφρασης της ταξικότητας, αυτοσυνειδησίας (ένταξης και συνείδησης του ανήκειν) και λαϊκότητας.
(EL)
This thesis explores folk elements in a research field that has not been easily nor self-evidently associated with Folklore as its subject matter. Folklore themes are pinpointed here as well as elements of popular culture in a broad sense since the ‘‘popular aspect’’ in the cinema is difficult to define and has more sides and dimensions than what the term ‘‘popular’’ describes.
Firstly, the origin of the main themes is examined. These themes have their beginning in the Greek theatre of the late 19th century and particularly in the theatrical genres of Dramatic Idyl and Comedyllion, which constituted the popular theatre of the era.
Nevertheless, in the majority of the films, the greek cinema fictionally captured aspects and problems of the folk’s life and their actions to solve them. Source of inspiration is mainly the social reality of the first twenty-year post-war period, which constituded the main theme of theatrixal production. This is how another feature of the Greek cinema is justified. The presence of playwrights in the field of scriptwriters and directors.
The classification is done according to: 1. The dramatic space, country or city, which differentiates similar problems but also determines the leeway for action on part of the heros (First Part). 2. The work, entertainment and romantic relationships of the youth in the city, themes that form the basis for a big number of scripts (Second part). Furthermore, separately investigated (for economic reasons) is the theme of immigration, widespread in Old Greek Cinema, despite the opposing perception, and in a long section (Third Part) the heros’ speech (as dictated by the script) as a form of expressing class conflict, self-consciousness (inclusion and consciousness of belonging) and popular sentiment.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
