Ο κινηματογράφος επινοήθηκε, για πρώτη φορά, στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα στο πλαίσιο της βιομηχανικής επανάστασης. Ένα σύνολο από αμφίσημες αλληλεπιδράσεις στο χώρο του θεάματος, της επιστήμης και της τέχνης, επίδρασαν σημαντικά στην διαδικασία της ανάδυσής του ως πολιτιστικού, τεχνολογικού και καλλιτεχνικού μέσου. Μέσα στην πολύπλοκη πορεία της διαμόρφωσής του, η ζωγραφική απεικόνιση μετασχηματίστηκε σε κινούμενο σχέδιο και στη συνέχεια σε κινούμενη εικόνα, σχεδόν πάντοτε με βάση το κίνητρο, τόσο της επίτευξης της ορθής αναπαράστασης της πραγματικότητας, όσο και της αποκάλυψής της. Ωστόσο, κατά το τέλος του εικοστού αιώνα, ο κινηματογράφος επαναπροσδιορίστηκε• αυτή τη φορά στο πεδίο της ψηφιακότητας. Ο ψηφιακός κινηματογράφος πλέον διαθέτει ως πρώτη ύλη πραγματικά πλάνα, τα οποία υφίστανται επεξεργασία στον υπολογιστή, με αποτέλεσμα να επιστρέφει ως ένα νέο είδος κινουμένου σχεδίου και η «ζωγραφική πλαστικότητα» να ενσωματώνεται στη νέα ταυτότητά του. Φαίνεται ότι η επιστήμη και η τέχνη αποτελούν δύο κυρίαρχες γενικές μορφές του κινηματογράφου, τα όρια των οποίων αλληλεπικαλύπτονται συνεχώς κατά τις δύο περιόδους της επινόησης/επανεπινόησής του. Η εργασία αυτή έχει ως στόχο να μελετήσει τόσο ιστορικά, όσο και οντολογικά, το κινηματογραφικό μέσο το οποίο διαθέτει χαρακτηριστικά, που ενώ τείνουν να αντιτίθενται μεταξύ τους, μπλέκονται συνεχώς ώστε να μην μπορούν τελικά να διακριθούν. Μήπως, επομένως, είναι εφικτό να ορίσουμε μια μορφή ενδεχόμενης σύνδεσης τέχνης και επιστήμης, παρατηρώντας τη λανθάνουσα συζευξιμότητά τους που εμφανίζεται κατά τις διαδικασίες επινόησης/επανεπινόησης του κινηματογράφου;
(EL)
Cinema was first invented in the late nineteenth century as part of the Industrial Revolution. A series of ambiguous interactions in the field of entertainment, science and art, had a significant impact on the process of its emergence as a cultural, technological and artistic medium. During the complex process of its formation, painting was transformed into animation and then into moving image, almost always based on the motivation of achieving both the representation and revelation of reality. However, at the end of the twentieth century, cinema was redefined; this time in the field of digitalism. Digital cinema has now as its raw materials real shots, which are processed on the computer one by one. Hence, it returns as a new kind of animation and at the same time the "painting plasticity" is incorporated in its new identity. It seems that science and art are two dominant general forms of cinema, the boundaries of which constantly overlap each other during the two periods of its invention / re-invention. The aim of this thesis is to study both historically and ontologically, the cinematic medium which has characteristics that despite the tendency to oppose each other are constantly intertwined, so they cannot finally be distinguished. Is it, therefore, possible to define a form of possible connection between art and science, observing their latent interconnectedness that occurs during the processes of inventing / re-inventing cinema?
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
