Η παρούσα διπλωματική εργασία ερευνά πώς δύο πρόσφατα έργα της Καραϊβικής γραφής και λογοτεχνίας, συγκεκριμένα το Zong! της M. NourbeSe Philip (2008) και το The Old Slave and the Mastiff του Patrick Chamoiseau (1997), εμπνέουν μια συγκινησιακή αντί-μνήμη που θέτει υπό αμφισβήτηση τα ελλειπτικά αρχεία της νεωτερικότητας, της υποδούλωσης και της (απ)αλλοτρίωσης, αποφεύγοντας μια μεγαλειώδη και απολιθωμένη ανάμνηση του παρελθόντος στο όνομα των παραδειγματικών μύθων του έθνους και άλλων εξ-αιρετικών δομών, και αντ’ αυτού αναλαμβάνοντας το έργο μιας αποαποικιακής λογοτεχνικής αρχαιολογίας η οποία «ταξιδεύει σε έναν τόπο για να εντοπίσει τα ερείπια που έχουν απομείνει και να ανακατασκευάσει τον κόσμο που υπαινίσσονται» (Toni Morrison). Εξετάζοντας τις αισθητικές εκδηλώσεις αυτής της αντί-μνήμης, εστιάζω στα κόκκαλα, τα οστά, τα απολιθώματα, τις στάχτες και τα ίχνη ανθρώπων από τους οποίους έχουν αποστερήσει και στους οποίους έχουν αρνηθεί την ανθρωπότητά τους, των οποίων ωστόσο τα επίμονα ίχνη αντιστέκονται στους αποικιακούς και φυλετικοποιούς μηχανισμούς που τους απειλούν με αφανισμό και εξάλειψη. Συνεπώς, διαβάζω τις ριζοσπαστικές επι-γραφές του Zong! που ξύνουν το παλίμψηστο του ελλειπτικού αποικιακού αρχείου ως μια κίνηση επανεγγραφής της (θεωρητικά αμετάκλητα εξαλειμμένης) ανθρωπότητας των υποδουλωμένων, που αφουγκράζεται την παρουσία των οστών στον βυθό του Ατλαντικού και επιτελεί το σημαντικό έργο της ανάκτησής τους και των διασκορπισμένων ιχνών τους μέσω της αφήγησης, του τραγουδιού και της ανα-πνοής των ιστοριών τους. Αναλόγως, εστιάζω στα απολιθώματα και τα οστά του The Old Slave and the Mastiff με στόχο την εκταφή των ιστοριών τους, η πράξη εγγραφής των οποίων προσφέρει φιλοξενία και ανά-μνηση που εκτείνεται πέραν ενός θανάτου ενδεχομένως απένθητου, και καθιστά δυνατή την ανάδυση πραγματικοτήτων στις οποίες εμπλέκονται, διαπλέκονται και συνυπάρχουν είδη πέρα από το ανθρώπινο, πραγματικότητες, ωστόσο, που έχουν έως τώρα αγνοηθεί ως αταβιστικές. Στόχος μου σε αυτή την εργασία, επομένως, είναι να αποδείξω ότι αμφότερα τα κείμενα, αφενός θέτουν σε δοκιμασία την αποικιοποίηση του Είναι, απεγκλωβίζοντας και αποαποικιοποιώντας τον άνθρωπο από τον Άνδρα-ως-Άνθρωπο και μεριμνώντας για τη σάρκα και τα οστά των ανθρώπων στην καρδιά των αφηγήσεών τους, και αφετέρου ότι αποαποικιοποιούν όχι μόνο τον άνθρωπο και το Είναι, αλλά τη Ζωή εν γένει.
(EL)
This thesis explores the ways in which two texts of contemporary Caribbean writing, namely M. NourbeSe Philip’s Zong! (2008) and Patrick Chamoiseau’s The Old Slave and the Mastiff (1997), engender an affective counter-memory that challenges the lacunary archives of modernity and enslavement, dispossession and expropriation by not monumentalizing or ossifying the past into the exemplary myths of the nation and other exceptionalist constructs, but by instead taking up the task of a decolonial literary archaeology that “journey[s] to a site to see what remains were left behind and to reconstruct the world that these remains imply” (Morrison “Site” 239). Examining the aesthetics ways in which this counter-memory is materialized, I attend to the bones, the fossils, the cinders and traces of human beings whose humanity has been brought into question and rejected, yet whose remains that remain resist the colonial and racializing assemblages that threaten them with the powers of erasure and annihilation. I read Zong!’s radical inscriptions that scrape the palimpsest of the elliptical colonial archive as a gesture of reinscribing the (supposedly irrevocably effaced) humanity of the enslaved, by heeding the presence of their bones in the depths of the Atlantic, by performing the important work of salvaging them and their dispersed traces through narrating, singing, breathing their stories. Accordingly, I focus on the fossils and the bones in The Old Slave and the Mastiff in order to exhume the stories they inspire, the writing of which offers them hospitality and remembrance beyond a death which might not have been mourned, and enables the resurfacing of realities of multispecies interdependence and co-existence that have been hitherto ignored or dismissed as atavistic. In doing so, I aim to argue that both texts challenge the coloniality of Being by extricating and decolonizing the human from Man in attending to the flesh-and-bones human beings at the heart of their stories and, perhaps, even go beyond decolonizing the human, towards decolonizing Being and Life altogether.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
