Σε αυτή την εργασία διερευνάται, κατά πρώτο λόγο, η θέση της έμμεσης αυτουργίας στην ελληνική έννομη τάξη, τοποθετώντας τη δογματικά σε σχέση και κατ’ αντιπαραβολή προς τη στενή έννοια του αυτουργού, την αρχή του περιορισμένα παρακολουθηματικού χαρακτήρα της συμμετοχής καθώς και την εριζόμενη κατασκευή της συμμετοχής σε μη δόλια πράξη. Με αφετηρία τις λιγοστές και αποσπασματικές περιπτώσεις που προβλέπεται στο δίκαιό μας η μη ιδιόχειρη τέλεση ενός εγκλήματος, διαβλέπουμε την προοπτική μιας πιο γενικευμένης καθιέρωσης της έμμεσης αυτουργίας, εξετάζοντας από κριτική σκοπιά τις απόψεις που έχουν υποστηριχθεί σχετικά από τους θεωρητικούς.
Ως πρόσκομμα στη δίχως όρια προσφυγή στο θεσμό της έμμεσης αυτουργίας αναδεικνύουμε τη σημασία της αρχής nullum crimen nulla poena sine lege – υπό το φως της οποίας και
προσεγγίζουμε τα αναφυόμενα ζητήματα, αφενός προς την κατεύθυνση της εξεύρεσης
εναλλακτικών, πλην όμως συμβατών με την παραπάνω αρχή λύσεων, με σκοπό να καλυφθούν
κατά το δυνατόν de lege lata τα όποια κενά τιμωρήσεως. Αλλά και αφετέρου με την ελπίδα να
προλειάνουμε το έδαφος για τη de lege ferenda ρητή εισαγωγή της έμμεσης αυτουργίας στο γενικό μέρος του ποινικού μας κώδικα, όπου και θα έχει αδιαμφισβήτητη πλέον αξίωση εφαρμογής εφ’ όλης της ποινικής ύλης – πλάι στην άμεση αυτουργία και στη συμμετοχή και ισότιμη μ’ αυτές.
(EL)
This dissertation first delves into the role of indirect perpetration in Greek criminal law, pinpointing it dogmatically in relation to and in contrast with the narrow definition of the perpetrator, the principle of limited dependency of accessoryship, as well as the disputable construct of accessoryship in a main act that lacks intent. Setting out from the few and sparse occasions where Greek law recognizes that a criminal act may be carried out without direct means, we embrace the prospect of a wider establishment of indirect perpetration and critically evaluate the relevant views that have been expressed in criminal law theory.
In order to curb the unrestricted exploitation of the construct of indirect perpetration, we highlight the importance of the principle of nullum crimen nulla poena sine lege - in light of which we approach the emerging issues. On one hand we discover alternative solutions, that nonetheless conform to the principle above, in order to combat any legislative vacuums de lege lata as effectively as possible. On the other hand we strive to set the stage, de lege ferenda, for the explicit inclusion of indirect perpetration in the general part of the Greek Criminal Code, where it shall be without a doubt applicable all across the criminal spectrum - right alongside and equally valid as direct perpetration and accesoryship.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
