Στην παρούσα εργασία αναλύεται το κανονιστικό περιεχόμενο της ελευθερίας του τύπου όπως αυτή αποτυπώνεται στο ελληνικό Σύνταγμα και όπως κατοχυρώνεται στο επίπεδο της Ε.Σ.Δ.Α.. Αρχικά γίνεται μια συνοπτική αναφορά στην ιστορική πορεία του δικαιώματος, κυρίως στην ελληνική έννομη τάξη, όπου αναδεικνύεται, μεταξύ άλλων, η ουσιαστική συμβολή της ελευθεροτυπίας στην προάσπιση και την εξύψωση των λαϊκών συμφερόντων. Στη συνέχεια αναπτύσσεται η διαμόρφωση της εν λόγω ελευθερίας, ως ειδικής κατηγορίας της ελευθερίας της έκφρασης, όπως ακριβώς την αντιμετωπίζει ο ευρωπαίος δικαστής αναπτύσσοντας ορισμένα κριτήρια στάθμισης και παρατίθενται ενδεικτικά ορισμένες αποφάσεις στις οποίες φωτίζονται ορισμένα εκ των άνω κριτηρίων και εμπεδώνεται ο χαρακτήρας του τύπου ως δημόσιου θεματοφύλακα. Έπεται η συνταγματική ανάλυση της θεσμικής διάστασης της ελευθεροτυπίας, η αλληλεπίδραση της με άλλες συνταγματικές διατάξεις, ενώ επιχειρείται να φωτιστούν περισσότερο ορισμένες θεωρητικές πτυχές της λογοκρισίας, ως ιδιαίτερης μορφής διοικητικής δράσης που αναιρεί την ελευθεροτυπία. Η προστασία του εν λόγω δικαιώματος διακρίνεται περαιτέρω σε αρνητική (στα πλαίσια των περιορισμών που απορρέουν από τη νομιμότητα της λειτουργίας του τύπου και κυρίως το πεδίο σύγκρουσης με την προσωπικότητα του ατόμου) και θετική ( που αποτελεί την ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους με σκοπό την διασφάλιση του υγιούς ανταγωνισμού στο χώρο των εκδοτικών επιχειρήσεων, τη διαφάνεια στις συναλλαγές με το κράτος και την πλουραλιστική διαμόρφωση του περιεχομένου του δημοσίου διαλόγου). Η αναζήτηση του δημοσίου συμφέροντος και η συμβολή στο δημόσιο διάλογο που χαρακτηρίζουν τη λειτουργία της <<τέταρτης εξουσίας>> αποτελούν βασικούς ερμηνευτικούς άξονες των περιορισμών της ελευθεροτυπίας, εμπλουτίζουν τη θεσμική της διάσταση και ενισχύουν τις ποιοτικές παραμέτρους της πολιτικής της φύσης.
(EL)
In this paper, the regulatory content of freedom of the press is analyzed, as it is secured by the Constitution and the E.C.H.R.. First, a brief reference is made to the historical course of the right, mainly in Greece, where it highlights, among other things, the essential contribution of the free press to the defense and elevation of popular interests. The formation of said freedom is then developed as a special category of freedom of expression, just as the European judge deals with it by developing certain weighting criteria and indicatively some decisions are listed in which some of the above criteria are illuminated and the character of the press as a <<public watchdog>> is consolidated. Furthermore we proceed to the constitutional analysis of the institutional dimension of freedom of expression, its interaction with other constitutional provisions while attempting to shed more light on certain theoretical aspects of censorship, as a special form of administrative action that negates the freedom of the press. Moreover, the protection of said right is further distinguished into negative one (in the context of the limitations arising from the legality of the operation of the press and mainly the field of conflict with the individual's personality) and positive one (which is the regulatory intervention of the state with the aim of ensuring healthy competition in the field of publishing companies, transparency in transactions with the state and pluralistic shaping of the content of public dialogue). The search for the public interest and the contribution to the public debate forum that characterize the operation of the so called <<fourth power>> are the main interpretive axes of the limitations of the free press, they enrich its institutional dimension and strengthen the qualitative parameters of its political nature.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
