Η μέθοδος Stewart (φυσικοχημική προσέγγιση) έχει περιγραφεί πως έχει καλύτερη διαγνωστική ακρίβεια για την αναγνώριση των διαταραχών της οξεοβασικής ισορροπίας σε σύγκριση με τις παραδοσιακές μεθόδους που βασίζονται είτε στη συγκέντρωση διττανθρακικών στο πλάσμα ([HCO3 -]) και στο χάσμα ανιόντων (AG), είτε στην περίσσεια/έλλειμμα βάσης (BE). Αυτή η μελέτη είχε στόχο την εφαρμογή της μεθόδου Stewart και των παραδοσιακών προσεγγίσεων σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς με COVID-19 που εισάγονται σε ΜΕΘ, με σκοπό την αναγνώριση πιθανών κρυφών μεταβολικών διαταραχών της οξεοβασικής ισορροπίας, καθώς και την αξιολόγηση της προγνωστικής αξίας τους στην έκβαση των ασθενών.
Υλικό - Μέθοδος: Πρόκειται για μια αναδρομική μελέτη, στην οποία συλλέξαμε δεδομένα από ασθενείς με σοβαρό COVID-19 που νοσηλεύτηκαν στη ΜΕΘ κατά το χρονικό διάστημα από τον Σεπτέμβριο του 2020 έως τον Ιανουάριο του 2022, χρησιμοποιώντας την ηλεκτρονική πλατφόρμα του Νοσοκομείου μας. Σε όλους τους ασθενείς ανακτήθηκαν δεδομένα που αφορούσαν τα δημογραφικά τους χαρακτηριστικά τα αέρια του αρτηριακού αίματος, καθώς και βιοχημικά δεδομένα ηλεκτρολυτών και πρωτεϊνών, με σκοπό τον υπολογισμό των [HCO3-], της BE, του χάσματος ανιόντων (AG), του AG προσαρμοσμένου γιατην αλβουμίνη (AGadj), της διαφοράς των ισχυρών ιόντων (SID) και των μη μετρούμενων ανιόντων (SIG). Σε κάθε ασθενή, η οξεοβασική ισορροπία αξιολογήθηκε υπολογίζοντας το BE και την [HCO3-] και κατόπιν εφαρμόζοντας το φυσικοχημικό μοντέλο.
Αποτελέσματα: Στη μελέτη συμπεριελήφθησαν δεδομένα συνολικά από 185 ασθενείς. Η φυσικοχημική προσέγγιση ανέδειξε περισσότερα άτομα με μεταβολικές διαταραχές της οξεοβασικής ισορροπίας σε σύγκριση με τις παραδοσιακές μεθόδους (p<0,001), ενώ τουλάχιστον μία οξεοβασική διαταραχή διαπιστώθηκε στους περισσότερους ασθενείς.
Σύμφωνα με τη φυσικοχημική μέθοδο, 170/185 ασθενείς (91,4%) είχαν τουλάχιστον μία διαταραχή, σε αντίθεση με την κλασική μέθοδο που χρησιμοποιεί το BE και ανέδειξε διαταραχές στους 90/186ασθενείς (48%) και την [HCO3] που ανέδειξε στους 62/186 (33%). Επιπλέον, οι μη επιζώντες είχαν μεγαλύτερο AGadj, (p=0,013) και SIG corr (p=0,035) σε σύγκριση με όσους επιβίωσαν.
Συμπέρασμα: Η εφαρμογή της Φυσικοχημικής προσέγγισης κατά την αξιολόγηση της Οξεοβασικής ισορροπίας φαίνεται πως αναδεικνύει την παρουσία κρυφών μεταβολικών διαταραχών, η ανάδειξη των οποίων πιθανότατα να προσφέρει λεπτομερέστερη κατανόηση της παθοφυσιολογίας του βαρέως πάσχοντα ασθενούς. Η συσχέτιση αυτών των διαταραχών με τη θνητότητα, προσφέρει ίσως τη δυνατότητα αναγνώρισης των ασθενών που βρίσκονται σε υψηλότερο κίνδυνο, με σκοπό την επιθετικότερη και άμεση αντιμετώπισή τους.
(EL)
Οbjective:Stewart’s approach is known to have a better diagnostic accuracy for the identification of metabolic acid base disturbances compared with traditional methods based either on plasma bicarbonate concentration ([HCO3-]), and anion gap (AG), or on the base excess/deficit (BE). This study aimed to identify metabolic acid-base disorders using either the Steward’s or the traditional approaches in critically ill COVID-19 patients admitted to ICU, to recognize potential hidden acid-base metabolic abnormalities, and to assess the prognostic value of these abnormalities in the patient's clinical outcome.
Methods: This was a single centre retrospective study, in which we collected data from patients with severe COVID-19 admitted in the ICU. Electronical files were used to retrieve results from arterial blood gases, serum electrolytes, and proteins, to derive [HCO3-], BE, anion gap (AG), AG adjusted for albumin (AGadg), strong ion difference, strong ion gap (SIG) and SIG corrected for water excess/deficit (SIGcorr). In each patient the acid-base status was evaluated using the BE,[HCO3-], and the physicochemical approach.
Results:185 patients were included. The physicochemical approach detected more individuals with metabolic acid-base abnormalities than the BE and [HCO3-]approaches (p<0.001), while at least one acid-base disorder was recognized in most patients. According to the physicochemical method, 170/185 patients (91.4%) had at least one disorder, as opposed to BE 90/186 (48%) and HCO3 62/186 (33%) methods. Regarding derived acid-base status variables, non survivors had greater AGadj, (p=0.013)and SIGcorr(p=0.035) compared with survivors.
Conclusion: The identification of hidden acid-base disturbances may provide a more detailed understanding of the underlying conditions of the patient and of their possible pathophysiological mechanisms implicated. The association of these acid-base abnormalities with mortality, provides the opportunity to recognize patients at increased risk of death and support them accordingly.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
