Εισαγωγή και σκοπός: Η θεραπεία εκλογής για τις παθήσεις της ανιούσας αορτής είναι η χειρουργική αντιμετώπιση. Οι ενδαγγειακές τεχνικές στην ανιούσα αορτή απευθύνονται σε ασθενείς υψηλού ή απαγορευτικού χειρουργικού κινδύνου. Δεν υπάρχουν, εώς σήμερα, κατευθυντήριες οδηγίες, συγκεκριμένες ενδείξεις και τυποποιημένες τεχνικές. Η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα τους, όταν χρησιμοποιούνται στη ζώνη 0 (ανιούσα αορτή), παραμένουν υπό διερεύνηση. Η ανιούσα αορτή θέτει ανατομικούς και λειτουργικούς περιορισμούς, όπως το μικρό μήκος και η μεγάλη κυρτότητά της, η γειτνίαση με την αορτική βαλβίδα και τα στεφανιαία αγγεία, καθώς και η καρδιακή εξώθηση. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να συγκεντρωθεί η περιορισμένη γνώση που υπάρχει στη διεθνή βιβλιογραφία, ώστε να περιγραφούν οι ενδείξεις και οι διάφορες τεχνικές που εφαρμόζονται διεθνώς, να αναλυθούν οι περιορισμοί που τίθενται κατά το σχεδιασμό των επεμβάσεων αυτών, να περιγραφεί η προετοιμασία και οι προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για τη διενέργειά τους και να παρουσιαστούν οι επιπλοκές και, γενικά, τα αποτελέσματα των διάφορων ενδαγγειακών κέντρων.
Υλικό και μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε συστηματική ανασκόπηση όλων των μελετών που ήταν γραμμένες στην Αγγλική και δημοσιευμένες στην ηλεκτρονική βάση δεδομένων PubMed εώς τον 12/2023, σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες για τις συστηματικές ανασκοπήσεις (guidelines for preffered reporting items for systematic reviews) και αφορούσαν σε ενδαγγειακή αντιμετώπιση παθήσεων της ανιούσας αορτής αλλά και σε χρήση της ως εγγύς ζώνης καθήλωσης κατά τη διενέργεια zone 0 TEVAR. Έγινε εξαγωγή διάφορων δεδομένων και συγκεκριμένα οι ενδείξεις για ενδαγγειακή αντιμετώπιση, οι συννοσηρότητες, τα ενδομοσχεύματα και οι τεχνικές που εφαρμόστηκαν, οι επιπλοκές και η θνητότητα 30-ημερών.
Αποτελέσματα: Ανευρέθηκαν και αναλύθηκαν 19 δημοσιεύσεις με συνολικά 514 ασθενείς που πληρούσαν τις προϋποθέσεις της μελέτης μας. Οι ενδείξεις αντιμετώπισης των ασθενών αυτών με zone 0 TEVAR ήταν κατά σειρά συχνότητας, το ανεύρυσμα και ψευδοανεύρυσμα (52,72%), ο διαχωρισμός τύπου Α κατά Stanford (35,99%), το ενδοτοιχωματικό αιμάτωμα (9,33%), το διατιτραίνον αθηρωματικό έλκος (1,55%) και η τραυματική ρήξη της αορτής (0,39%). Παρουσιάστηκαν, με σειρά συχνότητας, οι συννοσηρότητες των ασθενών αυτών, 9 διαφορετικά ενδομοσχεύματα και 7 διαφορετικές ενδαγγειακές τεχνικές, που χρησιμοποιήθηκαν για την αντιμετώπιση της παθολογίας τους. Οι επιπλοκές κατά σειρά συχνότητας ήταν: αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο (14,52%), ενδοδιαφυγή τύπου 1α (10,04%), παλίνδρομος διαχωρισμός τύπου Α κατά Stanford (5,32%), ισχαιμία νωτιαίου μυελού (4,59%). Λιγότερο συχνές επιπλοκές που εμφανίστηκαν είναι οι εξής. ρήξη αριστερής κοιλίας (n=1), περικαρδιακή συλλογή (n=1), ψευδοανεύρυσμα στην κορυφή της αριστερής κοιλίας (n=2), κάλυψη στομίου στεφανιαίου αγγείου από το ενδομόσχευμα (n=2), OEM (n=2), οξεία ανεπάρκεια αορτικής βαλβίδας (n=2). Υπήρξαν επίσης επιπλοκές σχετικές με το ίδιο το ενδομόσχευμα (γωνίωση, μετακίνηση, λοίμωξη). Η μέση νοσοκομειακή θνητότητα ( 30 ημερών) υπολογίστηκε σε 5,89%.
Συμπεράσματα: Η αντιμετώπιση των παθήσεων της ανιούσας αορτής και η χρησιμοποίηση της ως εγγύς ζώνης καθήλωσης για zone 0 TEVAR αποτελεί πιθανή εναλλακτική θεραπεία για ασθενείς υψηλού ή απαγορευτικού χειρουργικού κινδύνου. Τα ενδομοσχεύματα για αυτήν την ανατομική περιοχή, όπως και οι τεχνικές που θα έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα για τους ασθενείς είναι, στην παρούσα φάση, αντικείμενο έρευνας. Είναι, ωστόσο, σαφές ότι τέτοιες επεμβάσεις πρέπει να σχεδιάζονται από διεπιστημονική ομάδα και να διενεργούνται σε υβριδικό χειρουργείο με δυνατότητα ανοικτής μετατροπής και χρήσης εξωσωματικής κυκλοφορίας, λόγω των σοβαρών επιπλοκών που μπορεί να εμφανιστούν. Αποτελεί ανάγκη να πραγματοποιηθούν προοπτικές τυχαιοποιημένες μελέτες στο μέλλον, με μεγαλύτερο αριθμό ασθενών, που θα συντελέσουν στην εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων σχετικά με την ασφάλεια και την μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα των τεχνικών αυτών στην ανιούσα αορτή (zone 0)
(EL)
Objective: The treatment of choice for diseases of the ascending aorta( zone 0) is surgery. Endovascular techniques in the ascending aorta are aimed at patients at high or prohibitive surgical risk. To date, there are no guidelines, specific indications and standardized techniques. Their safety and efficacy, when used in zone 0 (ascending aorta), remain under investigation. The ascending aorta poses anatomical and functional limitations, including its short length and large convexity, proximity to the aortic valve and coronary vessels, and cardiac output. The purpose of this study was to gather the limited knowledge that exists in the international literature, in order to describe the indications and the various techniques that are applied internationally, to analyze the limitations placed during the planning of these interventions, to describe the preparation and the conditions that must be met, to present the complications and the results of the various endovascular centers.
Material and method: A systematic review was carried out of all studies written in English and published in the electronic database PubMed until 12/2023, according to the guidelines for preferred reporting items for systematic reviews, and related to endovascular treatment of diseases of the ascending aorta or using the ascending aorta as a proximal fixation zone when performing zone 0 TEVAR. Various data were extracted, such as the indications for endovascular treatment, the comorbidities, the endografts and the techniques applied, the complications and the 30-day mortality.
Results: Nineteen studies with a total of 514 patients were eligible for analysis. The indications for treating these patients with zone 0 TEVAR were: aneurysm and pseudoaneurysm (52.72%), Stanford type A dissection (35.99%), intramural hematoma (9.33%), penetrating atherosclerotic ulcer (1.55%) and traumatic aortic rupture (0.39%). The comorbidities of these patients, 9 different endografts and 7 different endovascular techniques, which were used to treat their pathology, were listed, in order of frequency. The complications in these studies were 1) stroke (14.52%), 2) endoleak type 1α (10.04%), 3) Stanford type A retrograde dissection (5.32%). 4) spinal cord ischemia (4.59%). Less common complications that have occurred were: left ventricular rupture (n=1), pericardial effusion (n=1), left ventricular apex pseudoaneurysm (n=2), coronary ostium coverage by endograft (n=2), myocardial infraction (n=2), acute aortic valve insufficiency (n=2). There were also complications related to the endograft itself (kinking, displacement-migration and infection). The average hospital mortality (30 days) was 5.89%.
Conclusion: Treating diseases of the ascending aorta and using it for zone 0 TEVAR is a possible alternative treatment for patients at high or prohibitive surgical risk. Endografts for this anatomical region, as well as the techniques that will have the best results for patients, are currently under investigation. It is clear, however, that such operations must be planned by a multidisciplinary team and performed in a hybrid operating room with the possibility of open conversion and the use of extracorporeal circulation, because of the serious complications that can occur. There is a need for prospective randomized trials in the future, with a larger number of patients, in order to come to safe conclusions about the safety and long-term effectiveness of these techniques in the ascending aorta (zone 0), compared with surgical or conservative treatment.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
