Κατά την ψυχρή περίοδο, τα μέγιστα αντικυκλογένεσης στη Μεσόγειο εντοπίζονται σε 5 ηπειρωτικές περιοχές: την Ιβηρική χερσόνησο, τη βορειοδυτική Αφρική, τη δυτική Ευρώπη, Βαλκάνια και χερσόνησος της Ανατολίας και της Αραβίας. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όμως, παρατηρείται μετακίνηση των περιοχών του μεγίστου της αντικυκλογένεσης σε πιο θαλάσσια περιβάλλοντα. Οι περιοχές στις οποίες παρατηρείται κυρίως αυτή η διαφοροποίηση είναι η Ιβηρική Χερσόνησος και η ΒΔ Αφρική, ενώ εμφανίζεται και μία νέα περιοχή μεγίστου στον κόλπο της Σύρτης. Η παρούσα εργασία στοχεύει στη μελέτη της επίδρασης της θάλασσας στη διαφοροποίηση των χαρακτηριστικών της αντικυκλογένεσης των παραπάνω περιοχών. Μέσω μιας λεπτομερούς ανάλυσης ατμοσφαιρικών μεταβλητών, συμπεριλαμβανομένων των επιφανειακών ροών αισθητής και λανθάνουσας θερμότητας, της θερμικής ακτινοβολίας, της σχετικής υγρασίας, της μέσης επιφανειακής ατμοσφαιρικής πίεσης και των διαφορών θερμοκρασίας μεταξύ του αέρα και της θάλασσας, καθώς και με τη χρήση δεδομένων από την ERA-Interim reanalysis για την περίοδο 1979 –2012, η μελέτη στοχεύει στον εντοπισμό των βασικών μηχανισμών με τους οποίους η θάλασσα τροποποιεί τα αντικυκλωνικά συστήματα και να συγκρίνει τα χαρακτηριστικά των αντικυκλώνων που αναπτύσσονται πάνω από τη θάλασσα με αυτούς που σχηματίζονται στην ξηρά. Η ανάλυση αποκαλύπτει ότι η θάλασσα επηρεάζει σημαντικά τα θερμικά περιβάλλοντα και την υγρασία που είναι απαραίτητα για το σχηματισμό αντικυκλώνων, με έντονες διαφορές μεταξύ της καλοκαιρινής και της χειμερινής περιόδου. Τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν τη σημασία της εξέτασης των θαλάσσιων επιρροών κατά τη μελέτη της ατμοσφαιρικής δυναμικής στη Μεσόγειο και παρόμοιες κλιματικές ζώνες.
(EL)
During the cold season, the maxima of anticyclogenesis in the Mediterranean are located in 5 continental regions: Iberian Peninsula, northwest Africa, western Europe, Balkans and Anatolian and Arabian Peninsulas. During the summer, however, a shift of the areas of maximum anticyclogenesis to more marine environments is observed. The areas where this differentiation is mainly observed are the Iberian Peninsula and NW Africa, while a new maximum area appears in the Gulf of Sirte. The present work aims to study the effect of the sea on the differentiation of the characteristics of anticyclogenesis of the above areas. Through a detailed analysis of atmospheric variables including surface sensible and latent heat fluxes, net thermal radiation, relative humidity, mean sea level pressure, and temperature differences between the air and sea, and by utilizing data from the ERA-Interim reanalysis for the period 1979–2012, the study aims to identify the key mechanisms by which the sea modifies anticyclonic systems and to compare the characteristics of anticyclones that develop over the sea with those that form over land. The analysis reveals that the sea significantly influences the thermal and moisture environments necessary for anticyclone formation, with pronounced differences between summer and winter seasons. The results underline the importance of considering marine influences when studying atmospheric dynamics in the Mediterranean and similar climatic zones.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
