Ο ιός της ηπατίτιδας Β (HBV) είναι δυνατό να μεταδοθεί στην οδοντιατρική πράξη. Εμείς προσπαθήσαμε να μελετήσουμε την επίδραση της οδοντοθεραπείας στη διασπορά του HBV μεταξύ αρρώστων που νοσηλεύθηκαν στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων "Ανία Βαρβάρα". Από το Σεπτέμβριο 1982 μέχρι το Σεπτέμβριο 1984, 331 (22%) από τους 1504 αρρώστους με οξεία σποραδική ιογενή ηπατίτιδα ανέφεραν ιστορικό οδοντοθεραπείας στο τελευταίο πριν τη νόσησή τους εξάμηνο. Από τους 331 αρρώστους, οι 207 είχαν υποβληθεί σε οδοντοθεραπεία σε 200 οδοντίατρους του Νομού Αττικής. Οι υπόλοιποι 124 υποβλήθηκαν σε οδοντοθεραπεία στην επαρχία. Εμείς ελέγξαμε 148 (74%) οδοντίατρους από τους 200 που εργάζονταν στο Νομό Αττικής και αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου, καθώς και 165 οδοντίατρους από την ίδια περιοχή που αποτέλεσαν την ομάδα μαρτύρων. Επίσης 527 άρρωστοι νοσηλευόμενοι σε άλλα Νοσοκομεία της περιοχής Αθηνών και με οποιαδήποτε άλλη διάγνωση εκτός από ιογενή ηπατίτιδα ερωτήθηκαν αν είχαν υποβληθεί σε οδοντοθεραπεία στο τελευταίο πριν τη νόσησή τους εξάμηνο. Οι άρρωστοι αυτοί συμπλήρωσαν την ομάδα μαρτύρων. Η ανίχνευση των δεικτών HBV λοίμωξης έγινε με ραδιοανοσολογική μέθοδο (RIA). Τα συμπεράσματα που προέκυψαν από την έρευνα μας καικάτω από τις συνθήκες που αυτή έγινε, είναι: 1) Οι οδοντίατροι έχουν σχετικά υψηλή συχνότητα HBV λοίμωξης (ομάδα ελέγχου 35,1%, ομάδα μαρτύρων 29,1%), καθώς και υψηλή συχνότητα ιστορικού ηπατίτιδας (ομάδα ελέγχου 7,4%, ομάδα μαρτύρων 11,5%). Υπάρχει μεγάλη συσχέτιση των παραπάνω παραμέτρων με τα χρόνια άσκησης του επαγγέλματος και την ηλικία (ρ<0,0001).2) Η συχνότητα οδοντοθεραπείας βρέθηκε σημαντικά υψηλότερη στους αρρώστους με οξεία ιογενή ηπατίτιδα απ' ότι στους αρρώστους μάρτυρες (22% έναντι 17,6%, ρ< 0, 05 ). 3) Παρά το γεγονός ότι από τα ευρήματα διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφορά στις ορολογικές ενδείξεις HBV λοίμωξης μεταξύ των οδοντιάτρων της ομάδας ελέγχου και της ομάδας μαρτύρων που να δικαιολογεί τη μετάδοση από και προς τον οδοντίατρο, εντούτοις δεν αίρεται η υποψία και δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι η μετάδοση του HBV στους αρρώστους μπορεί να έγινε στο οδοντιατρείο. Σ' αυτό συνηγορούν: α) Τα ευρήματα της ελλιπέστερης αποστείρωσης των εργαλείων στην ομάδα ελέγχου των οδοντιάτρων, σε σχέση με την ομάδα μαρτύρων. 3) Οι περιπτώσεις ηπατίτιδας κυρίως Β οι οποίες εμφανίσθηκαν σε 14 αρρώστους αμέσως μετά την οδοντοθεραπεία, στην οποία είχαν υποβληθεί σε 7 οδοντίατρους (2 άρρωστοι σε κάθε οδοντίατρο). Οι άρρωστοι αυτοί δεν ανέφεραν άλλη πηγή μόλυνσης πλην της οδοντοθεραπείας. 4) Το πρόβλημα της ηπατίτιδας Β και των επιπτώσεων της στον οδοντίατρο και στους αρρώστους παρά τα θετικά συμπεράσματα μας δεν λύνεται εξ ολοκλήρου στα πλαίσια της έρευνας αυτής. Χρειάζεται γενικά παραπέρα μελέτητου προβλήματος για τη μετάδοση του HBV από και προς τον οδοντίατρο.
Dental practice has been implicated in the transmission of hepatitis Β virus (HBV). We have attempted to study the influence of dental treatment in the spead of HBV infection among adult patients admitted consecutively at the Athens Hospital for Infectious Diseases. From September 1982 to September 1984 three hundred and thirty one {22%) of the 1,504 patients had a history of dental treatment during the six months prior to the acute illness. Of the 331 patients, 207 were treated by 200 dentists in the metropolitan area of Athens. The remaining were treated in other cities and the rural areas of Greece. One hundred and forty eight ( 7 4·% ) of these 200 dentists (group I) working in the metropolitan area of Athens as well as 165 dentists (group II) were studiedfor the presence of serologic markers of HBV infection. In addition, 527 patients who were admitted to other hospitals for non-liver diseases, were studied for the presence of a history of dental treatment during the six months prior to their admission to the hospital. Radioimmunoassays were used for the detection of serologic markers of HBV infection. The present study revealed: 1) A high prevalence of serologic markers of current or. past HBV infection (group I 35.1%, group II 29.1%) as well as a high prevalence of past history of apparent acute hepatitis Β (group I 7.4%, group II 11.5%) among dentists. These findings were correlated positively with the age and the duration of practice (p<0-0001). 2) History of dental treatment was found to be significantly more frequent in patients with acute viral hepatitis than in patients with non-liver diseases (22% VS 17.6, p<0.05).3) Transmission of the HRV from dentists carriers to patients and vice versa was not proved. 4) Inefficient sterilization could have been implicated in the transmission of HBV from patient to patient since eleven patients with hepatitis Β and three with hepatitis non-Α, non-B were treated by seven dentists.
