Η ΜΕΛΕΤΗ ΑΥΤΗ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΑΚΡΑΣ ΧΕΙΡΟΣ, ΣΕ 1174 ΑΣΘΕΝΕΙΣ, ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΗΚΑΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 1992 ΕΩΣ ΤΟ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 1997. ΤΟ 78,7% ΗΤΑΝ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟ 21,3% ΓΥΝΑΙΚΕΣ. ΑΠΛΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΕΙΧΑΝ ΤΟ 50,4% ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΤΟ 49,6%. Η ΗΛΙΚΙΑ ΚΥΜΑΙΝΟΤΑΝ ΑΠΟ 8 ΜΗΝΕΣ ΕΩΣ 88 ΕΤΗ (Μ.Ο. 34,8 ΕΤΗ). ΟΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΑΞΙΝΟΜΗΘΗΚΑΝ ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΠΑΛΑΜΙΑΙΕΣ, ΡΑΧΙΑΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ. ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΕΙΝΑΙ: Η ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ, Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΠΡΩΙΜΗΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΛΑΣΣΙΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΚΤΕΙΝΟΝΤΩΝ, Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΜΕ "MICRO" ΥΛΙΚΑΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΣΥΝΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΛΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ. ΚΑΤΑΤΗΝ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΡΑΧΙΑΙΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ ΔΥΟ ΜΕΘΟΔΟΙ ΣΕ ΔΥΟ ΟΜΑΔΕΣ ΑΣΘΕΝΩΝ. ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ Α ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ Η ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ Β ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΩΙΜΗΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ. Η ΥΠΟΟΜΑΔΑ Α1 ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΣΕ 76 ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΠΛΗ ΚΑΚΩΣΗ ΣΕ 91 ΔΑΚΤΥΛΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΟΜΑΔΑ Α2 ΣΕ 82 ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΥΝΘΕΤΗ ΚΑΚΩΣΗ ΣΕ 98 ΔΑΚΤΥΛΑ. Η ΥΠΟΟΜΑΔΑ Β1 ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΣΕ 23 ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΠΛΗ ΚΑΚΩΣΗ ΚΑΙ Η ΥΠΟΟΜΑΔΑ Β2 ΣΕ 21 ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΥΝΘΕΤΗ ΚΑΚΩΣΗ. ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΑΠΛΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΜΕ ΠΡΩΙΜΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΟΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ, ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟ BUCK-GRAMCKO. ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ 38 ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ 45 ΔΙΑΤΟΜΕΣ ΚΑΜΠΤΗΡΩΝ ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΙΙ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ ΠΡΩΙΜΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΑΙΝΙΑ ΤΥΠΟΥ KLEINERT.(ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗΣ)
AT THE ORTHOPAEDIC DEPARTMENT OF THE UNIVERSITY OF IOANNINA, WE TREATED OPERATIVELY 1174 PATIENTS WITH HAND INJURIES FRON JUNE 1992 TO MARCH 1997. NINE HUNDRED TWENTY-FOUR OF THEM WERE MALE (78,7%) AND 250 FEMALE (21,3%). ISOLATED INJURIES OCCURED IN 50,4% AND COMBINED IN 49,6%. THE PATIENTS' AGE FLUCTUATED BETWEEN 8 MONTHS AND 88 YEARS WITH AVERAGE 34,8 YEARS. THE COMBINED INJURIES WERE CLASSIFIED ACCORDING TO THE LOCATION (DIGITS, METACARPAT, WRIST AND MIXED). PALMAR AND DOCSAL INJURIES WERE SUBDIVIDED ACCORDING TO THE ZONES OF FLEXOR AND EXTENSOR TENDONS, RESPECTIVELY. FOLLOWING POSTOPERATIVE REHABILITATION PROGRAMME, DORSAL INJURIES WERE SEPERATED INTO TXO MAIN GROUPS. EACH ONE WAS SUBDIVIDED INTO TWO SUBGROUPS ACCORDING TO DIFFERENT METHOD OF MOBILIZATION.GROUP A FOLLOWED A CONVENTIONAL METHOD AND GROUP B A METHOD OF PRIMARY MOBILI- ZATION. THE SUBGROUP A1 INCLUDED 76 PATIENTS WITH 91 INJURED FINGERS HAD ISOLATED INJURY AND THE SUBGROUP A2 INCLUDED 82 PATIENTS WITH 98 INJURED FINGERS, HAD COMBINED INJURY. THE SUBGROUP B1 CONSISTS OF 23 PATIENTS WITH ISOLATED INJURY AND SUBGROUP B2, 23 PATIENTS WITH COMBINED INJURY RESPECTIVELY. THEUSE OF PRIMARY MOBILIZATION PROGRAMME GAVE BETTER RESULTS COMPARED WITH CONVENTIONAL METHOD IN ALL SUBGROUPS. IN A SECOND PROSPECTIVE STUDY, 38 PATIENTSWITH 45 FLEXOR TENDON LACERATIONS IN ZONE II UNDERWENT PRIMARY MOBILIZATION USING KLEINERT BANDS. THESE INJURIES WERE SEPARATED INTI THREE MAJOR MAJOR GROUPS.(ABSTRACT TRUNCATED)
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
