Εισαγωγή : Η συνεχώς αυξανόμενη χρήση β-αναστολέων στην θεραπεία της χρόνιας καρδιακής ανεπάρκειας αυξάνει και το ποσοστό των ασθενών με οξεία καρδιακή ανεπάρκεια, οι οποίοι λαμβάνουν, μεταξύ των άλλων φαρμάκων και β-αναστολέα. Η χορήγηση ινότροπων ενδείκνυται στις περιπτώσεις εκείνες, που δεν ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στη συνήθη θεραπευτική αγωγή. Η προηγηθείσα λήψη β-αναστολέα έχει σαν αποτέλεσμα ανοχή στην δράση της δοβουταμίνης, με συνέπεια την χορήγηση μεγαλυτέρων δόσεων, οι οποίες αυξάνουν τις περιφερικές αντιστάσεις και επιδεινώνουν, προσκαίρως, την κατάσταση του ασθενή. Σκοπός της μελέτης αυτής, είναι να διαπιστωθεί το αποτέλεσμα της χορήγησης λεβοσιμενδάνης σε ασθενείς με οξεία καρδιακή ανεπάρκεια, οι οποίοι βρίσκονταν σε αγωγή και με β-αναστολέα. Ασθενείς και Μέθοδοι : Μελετήθηκαν 18 ασθενείς με οξεία καρδιακή ανεπάρκεια, στους οποίους ήταν αναγκαία η χορήγηση ινότροπων. Οι οκτώ ήταν σε θεραπεία με β-αναστολέα. Προυποθέσεις για την εισαγωγή στη μελέτη ήταν κλάσμα εξώθησης < 0,35 (ηχωγραφική εκτίμηση με τη μέθοδο Simpson), καρδιακός δείκτης < 2,5 l/min/m2 , και πίεση ενσφήνωσης > 15mmHg. Οι δύο τελευταίες μετρήσεις γίνονταν με διαφλέβια εισαγωγή καθετήρα θερμοδιάλυσης τεσσάρων αυλών. Μετρήθηκαν, επίσης, οι πνευμονικές και περιφερικές αντιστάσεις, η κεντρική φλεβική πίεση, η καρδιακή συχνότητα και η αρτηριακή πίεση. Σε όλους τους ασθενείς χορηγήθηκε λεβοσιμενδάνη ενδοφλεβίως, αρχικά με δόση εφόδου 24μg/kg για 10 λεπτά και ακολούθως με έγχυση με ρυθμό 0,1μg/kg/min για 24 ώρες. Οι ίδιες μετρήσεις, εκτός του κλάσματος εξώθησης, επανελήφθησαν και μετά το τέλος της έγχυσης. Σε κάθε μία από τις δύο ομάδες έγινε σύγκριση των αποτελεσμάτων των μετρήσεων, πριν και μετά την έγχυση, με την εφαρμογή του t-test κατά ζεύγη. Αποτελέσματα : Η καρδιακή παροχή και η πίεση ενσφήνωσης βελτιώθηκαν στατιστικά σημαντικά, με την έγχυση της λεβοσιμενδάνης, σε όλους τους ασθενείς. Στην ομάδα, που δεν ελάμβανε β-αναστολέα, η καρδιακή παροχή αυξήθηκε κατά 43,8%,ενώ η πίεση ενσφήνωσης μειώθηκε κατά 33% ( p < 0,001). Στην ομάδα, που έπαιρνε β-αναστολέα, τα ποσοστά ήταν 17,72% και 17,5% αντίστοιχα ( p < 0,001).Στατιστικά σημαντική μείωση καταγράφηκε στις συστηματικές αντιστάσεις, τόσο στην ομάδα που δεν ελάμβανε β-αναστολέα, όσο και σε εκείνη που έπαιρνε ( 31% και 15% αντίστοιχα, p<0,001). Το ίδιο συνέβη και με τις πνευμονικές αντιστάσεις ( 44,5% και 25% αντίστοιχα, p<0,001). Συμπεράσματα : Η λήψη β-αναστολέα δεν αναιρεί την ευνοική επίδραση της λεβοσιμενδάνης στις αιμοδυναμικές παραμέτρους. Συνεπώς, η χορήγηση λεβοσιμενδάνης, δεν προυποθέτει διακοπή του β-αναστολέα.
Background: Beta-blockers, are frequently prescribed in heart failure patients, according to current guidelines. Consequently, a continuously increasing percentage of people suffering from decompensated heart failure, take a b-blocker nowadays. Positive inotropic treatment, is indicated in cases not responding to vasodilators and diuretics. In case, a patient is already on a b-blocker, usual doses of dobutamine are ineffective, and higher doses may deteriorate patient status, due to increased peripheral resistance. On the other hand, levosimendan, a newer positive inotropic agent, does not act through adrenergic receptors, as dobutamine does. Aim : To evaluate the influence of chronic b-blockade on haemodynamic parameters of patients with decompensated heart failure, treated with levosimendan Methods and Patients: 18 patients with acutely decompensated heart failure, needing inotropic treatment (8 on chronic b-blockade), were included in this study. Prerequisities for a patient to be included in the study, were to have an ejection fraction below 0.35, his or her cardiac index to be below 2.5 l/min/m2 and wedge pressure above 15 mm Hg. Ejection fraction was calculated echocardiographically, by using Simpson’s method, and cardiac index and wedge pressure by inserting a four lumen thermodilution catheter. Heart rate, arterial pressure, central venous pressure, pulmonary and peripheral resistance, were also calculated in all patients. After all the above baseline measurements had been completed, levosimendan was started intravenously, to all patients, on an initial dose of 24 γ/kg for 10 minutes, followed by an infusion of 0.1γ/kg/min for 24 hours, and all the measurements, except for the ejection fraction, were, afterwards, repeated. Haemodynamic measurements, before and after levosimendan infusion, were compared in each group (non-taking, and taking b-blocker) by using the pair t test. Results : Cardiac index and wedge pressure, significantly improved in all patients, after levosimendan infusion. In the non-taking b-blocker group, cardiac index increased by 43.8% and wedge pressure decreased by 33% (p<0.001). In the b-blocker taking group, the figures were 17.72% and 17.5% respectively (p<0.001). Statistically significant reductions, were, also, recorded in peripheral resistance, in both groups, 31% and 15% respectively (p<0.001). Similar results were recorded for the pulmonary resistance, which decreased in both groups by 44.5% and 25% respectively (p<0.001). Conclusions : Chronic treatment by a b-blocker in heart failure, does not neutralize haemodynamic improvement caused by levosimendan, in the case of acute decompensation. Consequently, levosimendan administration does not have as a prerequisite discontinuation of the b-blocker, as it happens if dobutamine is infused, instead of levosimendan.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
