The Thesis attempts to shed light on the basic aspects of the picaresque novel, on which subject the Greek bibliography has so far been limited, and mainly it examines if-and to what extent- the European picaresque tradition left its traces on the 19th century Greek literature. The first part briefly presents the historical evolution of the genre and the several meanings of the words "picaro" and "picaresque". Moreover, it stresses the significant role the translations played in the development of the genre and the special place Lesage's Gil Blas holds in the tradition. Finally, it discusses the main misinterpretations and misconceptions that have been haunting scholarship regarding the nature of the picaresque genre. The second part presents the outcome of the research concerning the translation of picaresque texts in greek and the presence of foreign editions in Greek public libraries of the 19th century. It also pinpoints the divergences and convergences of the following literary texts from the picaresque tradition Ermilos or Dimokrithiraklitos (1817) by M. Perdikaris, Pithikos Xouth (1848) by Iak. Pitzipios, Stratis Kalopichiros (1851) by St. Koumanoudis and Pope Joan (1866) by Emm. Roidis. The Thesis argues that the picaresque genre was present in the 19th century Greek literature but it was not systematically developed nor did it attain the appeal it enjoyed in other European countries.
Η διατριβή επιχειρεί να φωτίσει τις βασικότερες πτυχές του πικαρικού μυθιστορήματος (picaresque novel), ενός λογοτεχνικού είδους το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στον ελληνικό χώρο, και εξετάζει αν εισήλθε και αν αναπτύχθηκε σε αυτό κατά τον 19ο αιώνα, θέμα το οποίο δεν είχε ως τώρα μελετηθεί συστηματικά. Στο πρώτο μέρος, γίνεται μια σύντομη καταγραφή της ιστορικής του πορείας, επισημαίνονται οι σημασίες των όρων picaro και picaresque, καταδεικνύεται ο ρόλος που έπαιξαν οι μεταφράσεις στην εξέλιξη του είδους και η ιδιαίτερη θέση που κατέχει το μυθιστόρημα του Lesage Gil Blas, επισημαίνονται και σχολιάζονται οι λανθασμένες αντιλήψεις που επικρατούσαν στον χώρο της κριτικής γύρω από αυτό και προσδιορίζονται οι βασικές συντεταγμένες του. Στο 2ο μέρος, παρατίθεται τα πορίσματα της έρευνας σχετικά με την πραγματοποίηση μεταφραστών πικαρικών κειμένων στα ελληνικά και σχετικά με την ύπαρξη ξενόγλωσσων εκδόσεων τους σε ελληνικές δημόσιες βιβλιοθήκες. Τέλος εξετάζεται η σχέση των εξής αφηγηματικών κειμένων με το είδη: Ερμήλιος ή Δημοκριθηράκλειτος (1817) του Μ. Περδικάρη, Πολυπαθής (1839) του Γρ. Παλαιολόγου, Πίθηκος Ξουθ (1898) του Ιάκ. Πιτζιπιού, Στρατής Καλοπίχειρος (1851) του Στ. Κουμανούδη, και Πάπισσα Ιωάννα (1866) του Εμμ. Ροϊδη. Η έρευνα αποδεικνύει ότι το είδος διεκδικεί μια παρουσία στον ελληνικό 19ο αι., η οποία όμως δεν μας επιτρέπει να μιλάμε για μια συστηματική ανάπτυξη, με την εμβέλεια που είχε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
National Documentation Centre (EKT)
