Background: To investigate Propofol’s effect on breathing stability of brain damage patients, as quantified by the Loop Gain (LG) of the respiratory system (breathing stability increases with decreasing LG). Methods: In 11 stable brain damage patients full polysomnography was performed before, during and after propofol sedation, titrated to achieve stage 2 or slow wave sleep. During each period, patients were ventilated with proportional assist ventilation and the % assist was increased in steps, until either PB occurred or the highest assist (95%) was achieved. The tidal volume amplification factor (VTAF) at the highest assist level reached just before PB occurred was used to calculate LG (LG=1/VTAF). Results: In all but one patients PB was observed with increasing the % assist. With propofol the assist level at which PB occurred (73±19%) was significantly higher, than that before (43±35%) and after propofol sedation (49±29%). As a result, with propofol LG (0.49±0.2) was significantly lower than that before (0.74±0.2) and after propofol sedation (0.69±0.2) (p< 0.05). Conclusions: 1) Patients with brain damage are at risk of unstable breathing, as indicated by a high and reproducible LG, and 2) propofol infusion results in a significant decrease in LG, suggesting that its overall effect on control of breathing is stabilizing
Εισαγωγή: Η συνολική επίδραση της Προποφόλης στο μηχανισμό κεντρικού χημικού ελέγχου του αναπνευστικού συστήματος και στην εμφάνιση περιοδικής αναπνοής δεν είναι γνωστή. Μέθοδοι: 11 ασθενείς με εγκεφαλική βλάβη (μέση GCS=9) σε σταθερή κλινική κατάσταση, μελετήθηκαν πριν (baseline1), κατά την καταστολή με Προποφόλη (Propofol), και μετά (baseline2). Έγινε συνεχής καταγραφή πλήρους πολυυπνογραφήματος, καθώς και αναπνεόμενου όγκου (VT), πίεσης αεραγωγών, και ροής μέσω πνευμοταχογράφου. Η προοδευτική αύξηση της % υποστήριξης σε Αναλογικά Υποβοηθούμενο Αερισμό (Proportional Assist Ventilation-PAV) χρησιμοποιήθηκε για την προοδευτική ενίσχυση της απόδοσης του αναπνευστικού συστήματος, μέχρι να εμφανιστεί είτε Περιοδική Αναπνοή είτε φαινόμενο runaway. Η περιοδική αναπνοή ορίστηκε ως 3 διαδοχικοί κύκλοι με crescendo-decrescendo αναπνοή, κατά την οποία ο ελάχιστος VT είναι τουλάχιστον κατά 40% μικρότερος του μέγιστου VT. Ο συντελεστής πολλαπλασσιασμού του όγκου (VTAF) στο υψηλότερο επίπεδο υποστήριξης αμέσως πριν την εμφάνιση περιοδικής αναπνοής χρησιμοποιήθηκε για τον υπολογισμό της απόδοσης του συστήματος χημικού ελέγχου της αναπνοής (Loop Gain) LG=1/VTAF. Αποτελέσματα: Ο κατά λεπτό αερισμός, η καρδιακή συχνότητα και η αρτηριακή πίεση ελαττώθηκαν και το τελοεκπνευστικό CO2 αυξήθηκε σημαντικά κατά την καταστολή με Propofol σε σχέση με το baseline1 και 2, ενώ η καρδιακή παροχή, οι μηχανικές ιδιότητες του ΑΣ, το PO2, και pH δεν άλλαξαν. 107 Το μέσο LG ελαττώθηκε σημαντικά (δηλαδή ελαττώθηκε η αστάθεια του ΑΣ) κατά την Propofol (LG?0,49) σε σχέση με το baseline1 (LG? 0.74) και baseline2 (LG?0,69), (p<0,05). Συμπεράσματα: ι) Η Προποφόλη συνολικά σταθεροποιεί την αναπνοή και ελαττώνει την προδιάθεση για ΠΑ, μέσω άμεσης επίδρασης στον κεντρικό έλεγχο του ΑΣ, και όχι εξαιτίας έμμεσων μεταβολών των καρδιαγγειακών παραμέτρων ή μηχανικών ιδιοτήτων του ΑΣ. ιι) Οι ασθενείς με εγκεφαλική βλάβη παρουσιάζουν αυξημένη προδιάθεση για εμφάνιση ΠΑ ακόμα και κατά την εγρήγορση (LG? 0.74).
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
