In Chapter 1 of the thesis we extend the existing theory by allowing the firms to affect future environmental regulation. We construct a model of strategic environmental policy with endogenous regulationin an international duopoly context. Firms can affect future environmental regulation through a long-term investment in abatement technologies. We demonstrate that when governments use environmental policy strategically, welfare declines while pollution increases. We further illustrate that when emission standards are used as a policy instrument, instead of emission taxes, pollution, profits and welfare increase. Finally, we claim that flexibility in environmental policy is superior in terms of profits and welfare to a prior commitment to a certain emission standard. Chapter 2 provides a comprehensive theory concerning the optimal policy instrument choice, both under the states of certainty and uncertainty. Therefore, we construct a similar model to the one presented in Chapter 1 with the difference that the governments commit to their policies and thus the investment stage disappears. We further assume that governments, contrary to their exporting firms, are unable to perfectly foresee the actual level of demand, the cost of abatement and the damage caused from pollution. Under any of these modes of uncertainty, governments select a policy instrument, either an emissions standard or an emissions tax, in order to regulate pollution production. Contrary to the existing literature, we provide sufficient conditions under which the governments optimally choose an emissions tax instead of a standard. In the last chapter of the thesis, Chapter 3, we suggest an alternative policy scenario, where the governments allow the firms to trade permits in a strategic environmental policy model. We demonstrate, among other things, that with no market power in the permits market, governments of the exporting countries do not have an incentive to under-regulate pollution in order to become more competitive. The strategic effect is reversed and leads to a welfare level which is closer to the cooperative one and strictly higher compared to the corresponding one in the non-tradable permits case. When we allow for market power in the permits market, the incentive to under-regulate pollution re-appears regardless of whether permits are tradable or not. With tradable permits, however, the incentive to under-regulate pollution is comparatively weaker relative to the case of non-tradable permits. This entails potential benefits for the exporting countries since the prisoners' dilemma is moderated.
Στο κεφάλαιο 1 της διατριβής επεκτείνουμε την υπάρχουσα θεωρία, επιτρέποντας στις επιχειρήσεις να επηρεάσουν τη μελλοντική περιβαλλοντική ρύθμιση. Έχουμε κατασκευάσει ένα μοντέλο της στρατηγικής περιβαλλοντικής πολιτικής με ενδογενή ρύθμιση στο πλαίσιο ενός διεθνούς δυοπωλίου. Οι επιχειρήσεις μπορούν να επηρεάσουν τη μελλοντική περιβαλλοντική ρύθμιση μέσω μακροπρόθεσμων επενδύσεων σε τεχνολογίες μείωσης των εκπομπών. Αποδεικνύουμε ότι όταν οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την περιβαλλοντική πολιτική στρατηγικά, η ευημερία μειώνεται ενώ αυξάνεται η ρύπανση. Καταδεικνύουμε επίσης ότι όταν τα πρότυπα εκπομπών που χρησιμοποιούνται ως μέσο πολιτικής, αντί των φόρων εκπομπών, η ρύπανση, τα κέρδη και η ευημερία αύξάνονται. Τέλος, μπορούμε να πούμε ότι η ευελιξία στην περιβαλλοντική πολιτική είναι ανώτερη από άποψις κερδών και ευημερίας συγκριτικά με μια προηγούμενη δέσμευση σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο εκπομπών. Το Κεφάλαιο 2 παρέχει μια ολοκληρωμένη θεωρία σχετικά με τη βέλτιστη επιλογή μέσου πολιτικής, τόσο σε καθεστώς βεβαιότητας όσο και αβεβαιότητας. Ως εκ τούτου, έχουμε κατασκευάσει ένα παρόμοιο μοντέλο με αυτό που παρουσιάζεται στο κεφάλαιο 1 με τη διαφορά ότι οι κυβερνήσεις δεσμεύονται με τις πολιτικές τους και, συνεπώς, το στάδιο των επενδύσεων εξαφανίζεται. Θα υποθέσουμε ότι οι κυβερνήσεις, σε αντίθεση με τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, δεν είναι σε θέση να προβλέψουν τέλεια το πραγματικό επίπεδο της ζήτησης, το κόστος της μείωσης των εκπομπών και των ζημιών που προκαλούνται από τη ρύπανση. Σύμφωνα με οποιαδήποτε από αυτές τις καταστάσεις αβεβαιότητας, οι κυβερνήσεις, επιλέγουν ένα μέσο πολιτικής, είτε ένα πρότυπο εκπομπών ή έναν φόρο εκπομπών, προκειμένου να ρυθμίσουν την ρύπανση. Σε αντίθεση με την υπάρχουσα βιβλιογραφία, παρέχονται επαρκείς προϋποθέσεις υπό τις οποίες οι κυβερνήσεις επιλέγουν ως βέλτιστο ένα φόρο εκπομπών, αντί ενόςπροτύπου. Στο τελευταίο κεφάλαιο της διατριβής, Κεφάλαιο 3, προτείνουμε ένα εναλλακτικό σενάριο πολιτικής, όπου οι κυβερνήσεις επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να εμπορεύονται άδειες σε ένα μοντέλο στρατηγικής περιβαλλοντικής πολιτικής. Έχουμε αποδείξει, μεταξύ άλλων, ότι χωρίς καμία διαπραγματευτική δύναμη στην αγορά των αδειών, οι κυβερνήσεις των χωρών εξαγωγής δεν έχουν κίνητρο να υπο-ρυθμίσου την ρύπανση, προκειμένου να γίνουν πιο ανταγωνιστικές. Η στρατηγική δράση αντιστρέφεται και οδηγεί σε ένα επίπεδο ευημερίας που είναι πιο κοντά στο συλλογικό βέλιστο και αυστηρά υψηλότερο συγκριτικά με το αντίστοιχο των μη εμπορεύσιμων περίπτωση αδειών. Όταν επιτρέπουμε την ύπαρξη διαπραγματευτικής ισχύος στην αγορά των αδειών, το κίνητρο για μειωμένη ρυθμίση της ρύπανσης επανεμφανίζεται, ανεξάρτητα από το εάν οι άδειες είναι εμπορεύσιμες ή όχι. Με εμπορεύσιμες άδειες, ωστόσο, το κίνητρο για την μειωμένη ρύθμιση είναι συγκριτικά ασθενέστερο σε σχέση με την περίπτωση των μη εμπορεύσιμων αδειών. Αυτό συνεπάγεται δυνητικά οφέλη για τις χώρες εξαγωγής καθώς το δίλημμα των φυλακισμένων έχει μετριαστεί.
