Η αποτύπωση των χαρακτηριστικών της βιομηχανικής ανάπτυξης στην Κέρκυρα, έτσι όπως διαμορφώνονται στα τέλη του 19ου αι., και ειδικότερα σύμφωνα με την περίπτωση της δημιουργίας του εργοστασίου Γραφικών Τεχνών Ασπιώτη, φανερώνει ένα ιδιόμορφο φαινόμενο. Προωθείται ο δευτερογενής τομέας παραγωγής ως απόρροια των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων της περιόδου αυτής, παράλληλα με τη διαμόρφωση του αστικού πεδίου και τη διάθεση συγκεκριμένων ανθρώπων να δραστηριοποιηθούν σε τομείς παραγωγής σχετικούς με την επεξεργασία ανάλογης πρώτης ύλης μέσα σε διαδικασία καταμερισμού εργασίας, με κύρια ενεργειακή δύναμη παραγωγής τον ατμό, αργότερα το πετρέλαιο και το ηλεκτρικό. Η λειτουργία της πιστωτικής διαδικασίας, η παραγωγή τραπεζικών και ασφαλιστικών εργασιών και η δασμολογική ατέλεια για συγκεκριμένα είδη είναι βασικοί όροι για την εκβιομηχάνιση. Η πόλη της Κέρκυρας προοδευτικά αποκτά την εικόνα της βιομηχανικής πόλης με εργοστάσια αλευροβιομηχανίας, μεταξουργικής βιομηχανίας, κατεργασίας δέρματος, παραγωγής παραφίνης και πάγου, κεραμοποιίας, κατεργασίας καννάβεως, ιούτης και λίνου, γραφικών τεχνών. Ειδικά για την περίπτωση του εργοστασίου Ασπιώτη η κατασκευή παιγνιοχάρτων και σιγαροχάρτων εμπίπτει στη διαδικασία σύμβασης με το ελληνικό κράτος του αντίστοιχου κρατικού μονοπωλίου και στην εποχή της επιβολής του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου με τη Διεθνή Οικονομική Επιτροπή. Η πρωτοπόρος βιομηχανία Γραφικών Τεχνών Ασπιώτη έχει ως αρχικό θεμέλιο γένεσης την επιδίωξη δημιουργίας ευνοϊκών όρων για τη συνέχιση ενασχόλησης με τον τομέα που για τον Νικόλαο και το Γεράσιμο, τους δημιουργούς του εργοστασίου, η καλλιτεχνική ενασχόληση, αρχικά σε ερασιτεχνικό επίπεδο και κατόπιν σε επαγγελματικό, είναι η πηγή δραστηριοποίησης στο συγκεκριμένο τομέα. Η χάραξη και η εκτύπωση παιγνιοχάρτων είναι η πρώτη μορφή δημιουργίας του εργοστασίου ‘’Ελπίς’’, αυτού που σε συνεχή πορεία πενήντα χρόνων αναδημιουργείται και μετασχηματίζεται σε ισχυρή βιομηχανική μονάδα με ένα συνεχώς εκσυγχρονισμένο μηχανολογικό εξοπλισμό και με κατάλληλα καταρτισμένο εργατικό δυναμικό. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο μοντέλο βιομηχανικής ανάπτυξης λόγω ύπαρξης σχετικής διευρυμένης αγοράς για την απορρόφηση των προϊόντων, η επιδίωξη της συνέχισης της καλλιτεχνικής δημιουργίας αποτελεί την κύρια αιτία λειτουργίας. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης μετά τον θάνατο του πατέρα του, Γεράσιμου, γίνεται ο εκφραστής της μεθόδου εισαγωγής νέων τεχνικών μεθόδων από ξενόφερτους τεχνίτες και για την παραγωγή παιγνιοχάρτων κ την παραγωγή σιγαροχάρτων, τις οποίες εφαρμόζουν in situ στο εργοστάσιο, όπως και πειραματικών εφαρμογών στο χώρο της Ρολλίνας. Η συγχώνευση του εργοστασίου με την αντίπαλο εταιρεία Ε.Λ.Κ.Α, Εταιρεία Λιθογραφίας και Κυτιοποιίας Αθηνών, στις 17 Μαΐου 1928, με έδρα λειτουργίας στην Αθήνα συμβαίνει ως μια τακτική αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων. Ωστόσο, η πορεία της φθίνουσας κατάστασης, και τελικά της παύσης λειτουργίας, του καταστήματος της Κέρκυρας συμβαδίζει με την αδυναμία συγκράτησης της επαρχιακής βιομηχανικής μονάδας στον περιφερειακό χώρο. Η αποβιομηχάνιση αποτελεί το τελικό γεγονός.
The imprinting of the characteristics of industrial growth in Corfu as they were formed during late 19th century, and especially the case of the set up of the graphic arts factory “Aspioti”, reveals a peculiar phenomenon. The secondary sector of production is promoted as an emanation of the political, financial and social situation of that time, at the same time with the formation of the urban field and the availability of certain people in order to operate in sectors of production related to the treatment of raw material in a process of work distribution, having at first the steam as the main energy force of production, later the oil and electricity. The credit process, the banking and insurance businesses and the reliefs from customs duties for specific products are basic terms on the industrialization. Progressively, the town of Corfu acquires the image of an industrial town having factories of flour industry, silk industry, leather tannage, paraffin and ice production, ceramic industry, processing cannabis, jute and line flax and graphic arts. As far as the case of the “Aspioti” factory is concerned, the manufacturing of playing cards and cigarettes’ papers is subject to the convention between the Greek Government and the associated State monopoly, as well as to the enforcement period of International Financial Control with the International Financial Committee. The pioneer graphic arts industry “Aspioti”, is aiming at creating favourable conditions for continued involvement with the sector, which according to Nikolaos and Gerasimos, the creators of the laboratory, the artistic occupation, at first at an amateur level and then professionally, is their source of activation at this specific field. The laying out and printing of playing cards is the first form of creation of the factory “Elpis”, which in a period of fifty years is recreated and transformed into a powerful industry plant having a continuous modernized mechanical equipment and appropriately trained work force. This is not a usual model of industrial development because of existence of an enlarged market for the absorption of products; the continued pursuit of artistic creation is the main cause of operation. After Gerasimos Aspiotis’ death, his son Konstantinos Aspiotis, became the representative of introducing new techniques of foreign craftsmen for the production of playing cards and cigarettepapers, which they apply in situ in the factory, as well as experimentation in the field of Rollins.On 17th May 1928, the factory merged with the rival enterprise “Etairia Lithographias kai Kytopoieias Athenon” (ELKA) having its industry base in Athens, as a way of dealing with its financial problems. However, the declining situation, and finally the closure of the branch of Corfu, is consistent with the weakness of withholding the provincial industrial plant in the province. The de-industrialization constitutes the final fact.
