Helicobacter pylori (Hp) is a selective inhabitant of the gastric epithelium, colonizing the majority of humans worldwide. Due to its epidemiological relevance to severe pathologies including gastroduodenal ulcers, gastric cancer and MALT lymphoma, Hp has been classified as a class I carcinogen by the World Health Organization.Early in the course of Hp infection the host develops a rapid, yet robust, innate immune response, the onset of which is marked by the activation of pattern recognition receptors (PRRs), toll-like receptors (TLRs), retinoic acid-inducible gene (RIG)-I-like helicase receptors (RLRs) and NOD-like receptors (NLRs). Ultimately, IL-23 and IL-12 regulate the concomitant induction of Th1 and Th17-type immune responses which, in turn, enhance cytokine production by specific antigen-presenting cells. Hp releases various inflammatory and anti-inflammatory (Th2 immune response) mediators either directly by bacterial derivatives (cytotoxin VacA, LPS, neutrophil activating factor, porins) or as a result of its elegant interaction with the gastric epithelium. These responses are induced by IL-1, IL-8, and TNF-α cytokines - produced by cag (+) strains interaction - leading to the recruitment and subsequent activation of neutrophils, events that further contribute to longer term damage of the gastric mucosa.Antimicrobial peptides (AMPs) represent essential effector molecules of the innate immune system displaying a broad antimicrobial effect against a wide range of pathogens, as well as pleiotropic immune regulatory effects bridging both arms of the immune system. Human β-defensins (hβDs) 1 - 4 are small cationic peptides secreted constitutively or in response to an infectious stimulus, that exhibit crucial roles in maintaining mucosal integrity. Despite our limited understanding of the molecular mechanisms underlying the complex cross-talk between bacteria and the human host, resistance to hβDs has recently been recognized as a discriminating feature of some important human pathogens often proportional to their pathogenic potential. Secretion of multiple AMPs by gastric epithelial cells contributes to effective surveillance of microbial populations in proximity to the gastric mucus. However, persistence of H. pylori in the gastric mucosa remains a puzzling aspect of the host - microbe interaction leading us to hypothesize that escape or suppression of innate immunity mechanisms, including AMPs, counts towards its enhanced survival in the gastric environment.Furthermore, the presence of Variable-But-not-Culturable persister?? cells (VBNCs) inside Hp-biofilms may be of particular importance as an alternative survival mechanism of Hp encountering the harsh conditions of the gastric environment thus further contributing to the pathogenesis of chronic infection.Changes of hBD expression over the course of Hp-nduced gastric inflammation have not been thoroughly studied. Existing data suggests that modulation of hβD expression and function may be a key determinant of successful colonization of Hp, its persistence in the gastric mucosa, and consequent Hp-related pathologies. However, further studies are needed to elucidate possible mechanisms of resistance and selective sensitivity of Hp against different AMPs, in the context of their potential application as novel therapeutic strategies.This thesis aimed to: 1. investigate early transcriptional changes that occur in Hp upon challenge to low concentrations of hβDs, similar to those present in the gastric epithelium; and 2. provide preliminary data regarding the formation of Hp biofilms in vitro as a putative, resistance mechanism that favors gastric colonization and survival. For this purpose, this research has focused on the following:a. Demonstrate the genetic diversity of widely used laboratory strains Hp 60190 and SS1 in comparison to the sequenced strains Ηp 26695 and J99, as a prerequisite to adequate evaluation of hβDs influence at genome levelb. Elucidate possible phenotypic differences regarding growth rates of Hp 26695 and J99 to allow for a better assessment of the bactericidal action of hβDs and provide useful comparisons between direct and indirect methods of bacterial growth evaluationc. Assess the bactericidal capacity of hβDs at defined micromolar concentrations, with special reference to hβD4 for which no data exists, against Hp in vitro and initiate a preliminary investigation with regard to the presence of divergent modes of action between different peptidesd. Demonstrate possible morphological defects in hβD-exposed bacterial cells so as to further clarify their mode of actione. Evaluate, both macro - and microscopically, potential strain-to-strain variations regarding the ability of Hp strains 26695 and J99 to form different type biofilmsf. Investigate the effect of defined hβD concentrations in Hp biofilm development in vitrog. Perform a transcriptome analysis of Hp-exposed to subinhibitory concentrations hβDs that may aid the identification of possible mechanisms of Hp adaptation and immune escape in vivoAnalysis of our experimental data showed:- The existence of variable degree of heterogeneity of Hp strains 60190 and SS1. Of note it was the absence or significant divergence of genes, in both strains, probably related to their origin, encoding structural components of type 4 secretion system tfs4, (dupA cluster) that contributes to the successful colonization of the gastric mucosa and occurrence of Hp-specific diseases. Furthermore, there was limited presence of genes encoding DNA systems (restriction / modification) and transposable elements (transposases), possibly indicating a reduced capacity for genetic recombination.- Similar of growth rates between tested strains Hp 26695 and J99, as well as excellent correlation between the direct colony counts method and those assessing turbidity / optical density (OD600) of the bacterial suspensions. However, the use of the bioluminescence method (BacTiter Glo ® Microbial Cell Viability Assay) does not allow for assessment of metabolically active bacterial populations (stationary phase) probably due to the gradual conversion of Hp cells in coccoid, dormant, forms.- A different reduction in survival between Hp J99 and 26695 exposed to sodium phosphate buffer that was used in hβD killing assays as well as a significant influence of the corresponding Hp concentrations present in the initial inoculum on the bactericidal potency of those peptides. Amongst recombinant peptides, hβDs showed the most profound bactericidal activity, while hβD4 showed moderate, similar to hβD2 bactericidal activity.- Variable levels of ATP from bacterial cells exposed to hβDs probably reflects diverse (ATP-dependent or independent) mechanisms of action, an observation further supported by the absence of obvious cell wall defects in exposed strains. Furthermore, we noticed the enhanced release of outer membrane vesicles (OMPs) from treated cells possibly indicating the transport of bacterial components such as peptidoglycan and cytotoxin VacA that may induce hβDs production.- Strain-to-strain variation in forming distinct type biofilms, namely attached cells, pellicles, and aggregates. Observed differences were attributed to different motility capabilities. - Significant of similar magnitude, suppression in Hp-biofilm activity as a result of exposure to high bactericidal concentrations (10-5 M) of hβD1-4 as opposed to the profound induction in to Hp biofilm formation due to intermediate doses (10-7 M and 10-8 M) of hβD1 and hβD3 (10-7 M) respectively, probably due to selective suppression of luxS operon- Significant changes in the transcriptional profiles of Hp strains tested demonstrated by the induction or suppression of multiple gene components of distinct regulatory mechanisms and / or signaling pathways activated in stress responses. These changes included: i. modification of main cell wall components (LPS, lipid A, peptidoglycan, lipoproteins) as means to prevent hβD binding, activation of transmembrane efflux pumps and maintainance of osmotic balance on both sides of the outer membrane; ii. activation of DNA repair mechanisms thus promoting genetic recombination; iii. profound induction of genes encoding factors related to chemotaxis and flagellar apparatus; iv. activation of defense mechanisms, directly linked to the Hp virulence, against oxidative stress; v. increased, apo-fur-dependent production of urease; and vi. suppression of RNA replication and expression of ribosomal proteins and enzymes necessary for amino acid metabolism, possibly reflecting the selective reduction of metabolic functions and cell proliferation.In conclusion, this study demonstrated the multifaceted impact of hβDs in the pathogenesis of Hp, as it appears that hβD release from gastric epithelial cells dictates site selection and adhesion properties of Hp, induces Hp colonization of the gastric mucosa through biofilm formation, which, in turn, partly accounts for the observed failure of eradication regimens and the establishment of chronic inflammation. Given the importance of defensins as natural, host-derived antibiotics, our findings, reflecting the delicate interactions between AMPs and Hp, warrant future investigations.
To Helicobacter pylori (Hp) αποτελεί έναν επιλεκτικό αποικιστή του γαστρικού επιθηλίου ο οποίος προσβάλλει την πλειοψηφία (> 50%) του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι κύριες Hp-σχετιζόμενες παθολογικές καταστάσεις περιλαμβάνουν γαστροδωδεκαδακτυλικά έλκη, γαστρικό καρκίνο και MALT λέμφωμα, οντότητες που συνετέλεσαν ώστε το Hp να καταταγεί ως καρκινογόνο τάξεως Ι από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. Κατά την πορεία της Hp - λοίμωξης ο ξενιστής αναπτύσσει αρχικά, μία δυναμική φυσική ανοσιακή απάντηση η έναρξη της οποίας σηματοδοτείται από την ενεργοποίηση των υποδοχέων αναγνώρισης προτύπων (pattern receptor recognition –PRR), Τoll-like receptors (TLRs), retinoic acid-inducible gene I (RIG I) – like helicase receptors (RLRs) και ΝΟD-like receptors (NLRs) με ταυτόχρονη επαγωγή τύπου Th1 και Τh17 ανοσιακών αποκρίσεων και παραγωγή σχετικών κυτταροκινών που ελέγχονται από τις κύριες κυτταροκίνες IL-23 και ΙL-12, παραγόμενες από ειδικά αντιγονοπαρουσιαστικά κύτταρα. Το Hp, εκλύει ποικίλους φλεγμονώδεις και αντιφλεγμονώδεις (σχετιζόμενους με Τh2 ανοσιακή απόκριση) μεσολαβητές είτε άμεσα με βακτηριακά παράγωγα (κυτταροτοξίνη VacA, LPS, neutrophil activating factor, porins) είτε έμμεσα, αλληλεπιδρώντας με το γαστρικό επιθήλιο. Ειδικότερα, την ανοσιακή απάντηση αυτή επάγονται, μεταξύ άλλων μεσολαβητών, κυρίως οι κυτταροκίνες ΙL-1, IL-8 και TNF-α από cag(+) στελέχη που στρατολογούν και ενεργοποιούν ουδετερόφιλα λευκοκύτταρα, συμβάλλοντας στις Hp-σχετιζόμενες παθολογίες του ανωτέρου πεπτικού.Τα αντιμικροβιακά πεπτίδια (antimicrobial peptides - AMPs) αποτελούν ουσιώδη εκτελεστικά μόρια της φυσικής ανοσίας με ευρεία αντιμικροβιακή, έναντι ποικίλων παθογόνων, και πλειοτρόπο ανοσορυθμιστική δράση. Στα θηλαστικά οι δύο κύριες κατηγορίες AMPs περιλαμβάνουν τις α- και β- ντιφενσίνες (α- and β- defensins) και την καθελισιδίνη, αποτελούν δε σημαντικούς ρυθμιστικούς παράγοντες της φυσικής και κυτταρικής ανοσιακής απόκρισης σε διαφορετικούς ιστούς. Oι ανθρώπειες β -ντιφενσίνες (human β-defensins - hβDs) 1 - 4, αποτελούν μικρά κατιονικά πεπτίδια τα οποία εκκρίνονται σταθερά ή ως απόκριση σε μολυσματικούς παράγοντες, εξασκώντας καίριο ρόλο ως πρώτη γραμμή άμυνας του βλεννογόνου του ξενιστή. Παράλληλα, η ανθεκτικότητα στις hβDs αναγνωρίζεται πλέον ως διακριτικό γνώρισμα ορισμένων σημαντικών παθογόνων. Εντούτοις, η γνώση των μοριακών μηχανισμών που διέπουν αυτές τις σύνθετες αλληλεπιδράσεις μεταξύ βακτηρίων και εκκρινόμενων από το γαστρικό επιθήλιο hβDs παραμένει ελάχιστα κατανοητή.Σε φυσιολογικές συνθήκες, πληθώρα εκκρινόμενων AMPs στο γαστρικό περιβάλλον δημιουργεί τείχος προστασίας, συμβάλλοντας στην αποτελεσματική επιτήρηση των μικροβιακών πληθυσμών εγγύς της γαστρικής βλέννης. Εντούτοις, το Hp είναι ικανό να αποικίζει το γαστρικό βλεννογόνο, διαφεύγοντας ή πιθανόν καταστέλλοντας τους μηχανισμούς φυσικής ανοσίας, συμπεριλαμβανομένων των AMPs, γεγονός που παίζει σημαντικό ρόλο στη επιβίωση του βακτηριδίου στο γαστρικό περιβάλλον. Στη συνάφεια αυτή, η ικανότητα Hp-σχετιζόμενης δημιουργίας βιομεμβρανών με συνοδό παρουσία, εντός αυτών ‘εμμένοντων βακτηριακών κυττάρων’, έχει ιδιαίτερη σημασία για την πληρέστερη κατανόηση των μηχανισμών επιβίωσης του Hp σε αντίξοες συνθήκες του γαστρικού περιβάλλοντος και την παθογένεια της χρόνιας λοίμωξης. Ειδικότερα, οι μεταβολές της έκφρασης των hBDs κατά την Hp-επαγόμενη γαστρική φλεγμονή in vitro και in vivo δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς. Κατά συνέπεια, η βαθύτερη κατανόηση των μηχανισμών δυναμικής αλληλεπίδρασης παθογόνου - ξενιστή σε συσχέτιση με την Hp – επαγόμενη λοίμωξη απαιτεί την διερεύνηση του ρόλου των hβDs ως βασικών συστατικών της φυσικής ανοσιακής απόκρισης. Tα υφιστάμενα δεδομένα δείχνουν ότι η διαμόρφωση της έκφρασης και λειτουργίας των hβDs, οι οποίες εκκρίνονται από τα επιθηλιακά κύτταρα, πιθανόν να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στην επιβίωση του βακτηρίου, τον επιτυχή χρόνιο αποικισμό του στο γαστρικό βλεννογόνο και τις συνακόλουθες Hp-σχετιζόμενες παθολογίες. Εντούτοις, απαιτούνται σχετικές μελέτες για την πληρέστερη κατανόηση των πιθανών μηχανισμών επιλεκτικής ανθεκτικότητας και ευαισθησίας του Hp έναντι διαφορετικών ΑMPs, με σκοπό την δυνητική εφαρμογή πιθανών καινοφανών θεραπευτικών στρατηγικών για την αντιμετώπιση της λοίμωξης.Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση των πρώιμων μεταγραφικών αλλαγών που επισυμβαίνουν κατά την έκθεση του Hp σε χαμηλές συγκεντρώσεις hβDs, οι οποίες υφίστανται στο γαστρικό επιθήλιο, και της επίδρασης των hβDs στη δημιουργία Ηp-βιομεμβρανών in vitro ως - πιθανού - προσαρμοστικού μηχανισμού αντοχής του Hp στα εκκρινόμενα από τα επιθηλιακά κύτταρα του στομάχου AMPs. Για το σκοπό αυτό η σχετική έρευνα έχει εστιαστεί στα ακόλουθα:α. Στην αποτύπωση της γενετικής ποικιλομορφίας των ‘πρότυπων’ εργαστηριακών Hp στελεχών 60190 και SS1, ώστε να κατανοηθεί πληρέστερα η δράση των hβDs έναντι των στελεχών αυτών σε μοριακό επίπεδο,β. Στην διερεύνηση πιθανών φαινοτυπικών διαφορών ανάπτυξης μεταξύ των Hp στελεχών 26695 και J99, για να διασφαλισθεί η αντικειμενικότερη εκτίμηση της βακτηριοκτόνου δράσης των hβDs με ταυτόχρονη συγκριτική εκτίμηση διαφορών των κλασικών και ταχύτερων εναλλακτικών μεθόδων ελέγχου για αποτελεσματικότερη ανάλυση των πειραματικών δεδομένων,γ. Στον έλεγχο της βακτηριοκτόνου ικανότητας διαβαθμισμένων συγκεντρώσεων hβDs και ειδικότερα της hβD4 έναντι του Hp in vitro, για την οποία δεν υπάρχουν αντίστοιχα βιβλιογραφικά δεδομένα, και την προκαταρκτική διερεύνηση πιθανώς διαφορετικών μηχανισμών βακτηριοκτόνου δράσης των επιμέρους hβDs έναντι του Hp,δ. Στην εφαρμογή των μεθόδων ηλεκτρονικής μικροσκοπίας σάρωσης και διέλευσης για την εκτίμηση πιθανών μορφολογικών αλλοιώσεων στα εκτιθέμενα βακτηριακά κύτταρα, ώστε να αποσαφηνισθεί περαιτέρω ο τρόπος δράσης των hβDs,ε. Στην μακροσκοπική και μικροσκοπική εκτίμηση πιθανών διαφορών (strain-to-strain variation) σχετικών με την ικανότητα των Hp στελεχών 26695 και J99 να σχηματίζουν διαφορετικού τύπου βιομεμβράνες, στ. Στη διερεύνηση της επίδρασης διαβαθμισμένων συγκεντρώσεων hβDs στην ανάπτυξη Hp βιομεμβρανών in vitro ως ιδιαίτερου μηχανισμού προσαρμογής του βακτηρίου στις αντίξοες συνθήκες του γαστρικού περιβάλλοντος, καιζ. Στη διερεύνηση των πρώιμων μεταβολών γονιδιακής έκφρασης του Hp που επισυμβαίνουν υπό την επίδραση - παρόμοιων με αυτές που ανιχνεύονται στο γαστρικό επιθήλιο - μη βακτηριοκτόνων συγκεντρώσεων hβDs, συμβάλλοντας έτσι στην ταυτοποίηση πιθανών μηχανισμών προσαρμογής και ανοσιακής διαφυγής του βακτηριδίου in vivo. Aπό την ανάλυση των πειραματικών δεδομένων προέκυψαν τα ακόλουθα:α. Παρουσία ποικίλου βαθμού διαφοροποίησης της γονιδιακής σύστασης των Hp στελεχών 60190 και SS1 συγκριτικά με τα περιεχόμενα στις Hp-DNA μικροσυστοιχίες στελέχη αναφοράς 26695/J99. Επισημάνθηκε η απουσία, στα εξεταζόμενα στελέχη, γονιδίων που κωδικοποιούν δομικά συστατικά στοιχεία του τύπου 4 εκκριτικού συστήματος [ type 4 secretion system - tfs4 (dupA cluster)], το οποίο σχετίζεται άμεσα με την παθογένεια του βακτηρίου, τη δυνατότητα επιτυχούς αποικισμού στον γαστρικό βλενογόνο, την εμφάνιση συγκεκριμένων Hp- σχετιζόμενων νοσημάτων και πιθανώς σχετίζεται με την προέλευση των στελεχών αυτών. Επιπλέον, παρατηρήθηκε περιορισμένη παρουσία γονιδίων τα οποία κωδικοποιούν DNA συστήματα (restriction/modification) και μεταθετά στοιχεία (transposases), υποδηλώνοντας πιθανώς ελαττωμένη ικανότητα γενετικού ανασυνδυασμού.β. Παρόμοιος ρυθμός βακτηριακής ανάπτυξης των εξετασθέντων Hp στελεχών 26695 και J99, και άριστη συσχέτιση μεταξύ της άμεσης μεθόδου καταμέτρησης των αποικιών (cfu counts) και της έμμεσης μέθοδου εκτίμησης της θολερότητας/οπτικής πυκνότητας (OD600) των βακτηριακών εναιωρημάτων. Επισημαίνεται ότι η χρήση της εμμέσου μεθόδου - μέτρησης του εκλυόμενου ΑΤΡ (BacTiter Glo® Microbial Cell Viability Assay) δεν παρέχει τη δυνατότητα αξιολόγησης μεταβολικά ενεργών βακτηριακών πληθυσμών κατά τη στατική φάση ανάπτυξης, λόγω πιθανώς, της μετάπτωσης του Hp σε κοκκοειδείς μορφές. γ. Διαφορετικού βαθμού ελάττωση της βιωσιμότητας των Hp στελεχών 26695 και J99 εντός του ρυθμιστικού διαλύματος που χρησιμοποιήθηκε για την εκτέλεση των δοκιμασιών ελέγχου της βακτηριοκτόνου δράσης των hβDs, και σημαντική επίπτωση της συγκέντρωσης του Hp εντός των βακτηριακών εναιωρημάτων, στην αντιμικροβιακή δράση των hβDs. Ειδικότερα, η έκθεση των Ηp στελεχών 26695 και J99 σε διαβαθμισμένες δόσεις ανασυνδυασμένων πεπτιδίων (10-6 M - 10-8 M) hβD 1- 4 προκάλεσε ταχεία και ποικίλου βαθμού ελάττωση της βιωσιμότητάς τους. Μεταξύ των ανασυνδυασμένων πεπτιδίων η hβD3 παρουσίασε την ισχυρότερη βακτηριοκτόνο δράση, ενώ η hβD4 εμφάνισε μετρίου βαθμού, ανάλογη της hβD2, βακτηριοκτόνο δράση.δ. Έκλυση ποικίλου βαθμού ATP από τα εκτιθέμενα στις hβDs βακτηριακά κύτταρα που πιθανώς αντικατοπτρίζει διαφορετικούς, (ΑΤΡ-εξαρτώμενους και μη), μηχανισμούς δράσης των επιμέρους hβDs παρατήρησης, η οποία ενισχύθηκε έμμεσα από την απουσία εμφανών μορφολογικών αλλαγών στο κυτταρικό τοίχωμα των εκτιθέμενων Hp στελεχών. Παράλληλα, παρατηρήθηκε αυξημένος αριθμός εκλυόμενων κυστιδίων της εξωτερικής μεμβράνης (outer membrane vesicles - OMPs) που αντιπροσωπεύουν ένα πιθανό μηχανισμό μεταφοράς βακτηριακών στοιχείων (πεπτιδογλυκάνη, κυτταροτοξίνη VacA), με σκοπό την επαγωγή της παραγωγής hβDs.ε. Διαφορετικού βαθμού ικανότητα σχηματισμού των ακόλουθων τριών διακριτών τύπων βιομεμβρανών: 1) προσκολληθέντα επί υάλινων επιφανειών βακτήρια, 2) υμένια επί της επιφάνειας υγρού θρεπτικού μέσου και 3) συσσωματώματα. Οι διαπιστωθείσες διαφορές αποδόθηκαν σε πιθανή διαφορετική κινητικότητα των στελεχών.στ. Σημαντική, παρόμοιου βαθμού, καταστολή δημουργίας Ηp- βιομεμβρανών από τα δύο εξεταζόμενα στελέχη ως αποτέλεσμα έκθεσης του Hp σε υψηλές βακτηριοκτόνες συγκεντρώσεις (10-6 M) των hβD1-4 και αντίθετα, σημαντική επαγωγή της ικανότητας παραγωγής Ηp-βιομεμβρανών λόγω της επίδρασης ενδιάμεσων δόσεων 10-7 Μ και 10-8 Μ της hβD1 και 10-7 Μ της hβD3 αντίστοιχα, πιθανώς λόγω καταστολής του luxS οπερονίουζ. Σημαντικές μεταβολές του μεταγραφικού προφίλ των Hp στελεχών με την επαγωγή ή καταστολή πολλών γονιδίων συστατικών στοιχείων ρυθμιστικών μηχανισμών και/ή σηματοδοτικών οδών ενεργοποιούμενων κατά την απόκριση των βακτηρίων σε καταστάσεις στρες. Οι μεταβολές αυτές αφορούσαν: i. την τροποποίηση των κυριοτέρων συστατικών (LPS, λιπίδιο Α, πεπτιδογλυκάνη, λιποπρωτεΐνες) του Ηp κυτταρικού τοιχώματος με πιθανό σκοπό την αποτροπή πρόσδεσης των hβDs, την ενεργοποίηση διαμεμβρανικών αντλιών εξώθησής τους και την διατήρηση της ωσμωτικής ισορροπίας εκατέρωθεν της εξωτερικής μεμβράνης, ii. την ενεργοποίηση μηχανισμών επιδιόρθωσης του βακτηριακού DNA και προαγωγής γενετικού ανασυνδυασμού, iii. την αυξημένη επαγωγή γονιδίων που κωδικοποιούν παράγοντες σχετικούς με τη χημειοταξία και τη σύνθεση και λειτουργία του μαστιγίου, iv. την ενεργοποίηση μηχανισμών άμυνας άμεσα συνυφασμένων με την λοιμογόνο δύναμη του Hp, έναντι του οξειδωτικού στρες, v. την αυξημένη παραγωγή ουρεάσης υπό την ρυθμιστική δράση του ειδικού οπερόνιου (regulon) apo-fur που ενεργοποιεί παράλληλα την πρόσληψη και μεταφορά μεταλλικών ιόντων απαραίτητων για ορισμένες κυτταρικές διεργασίες του Hp. και vi. την καταστολή ρυθμιστών της αντιγραφής του RNA, ριβοσωμικών πρωτεϊνών και ενζύμων απαραίτητων για το μεταβολισμό αμινοξέων, εύρημα που πιθανώς αντικατοπτρίζει την επιλεκτική ελάττωση μεταβολικών λειτουργιών και του κυτταρικού πολλαπλασιασμού.Συμπερασματικά, η παρούσα μελέτη δείχνει την πολύπλευρη επίδραση των hβDs στην παθογένεια του Hp, φαίνεται δε ότι η έκλυσή τους από τα επιθηλιακά κύτταρα του γαστρικού βλενογόνου πιθανώς να αποτελεί καθοριστικό στοιχείο επιλογής των θέσεων προσκόλλησης του Hp και να επάγει τον Hp αποικισμό του γαστρικού ιστού μέσω του σχηματισμού βιομεμβρανών - οι οποίες πιθανώς να ευθύνονται, εν μέρει, για τα ποσοστά αποτυχίας των θεραπευτικών σχημάτων εκρίζωσης καθώς και την εγκατάσταση της χρόνιας φλεγμονής λόγω της προκαλούμενης παραγωγής λοιμογόνων παραγόντων. Τα ευρήματα ποικίλης αλληλοεπιδράσεως AMPs και Hp της παρούσης μελέτης απαιτούν μελλοντικής προσεγγίσεως λόγω της σπουδαιότητας των αναφερόμενων ντιφενσινών ως φυσικών αντιβιοτικών του ξενιστή για την αντιμετώπιση της Hp λοίμωξης και άλλων παθογόνων παραγόντων.
