There are some situations in reconstructive surgery where we need thin skin (and thin flaps) for covering deficits. Situations like these are: 1) in microtia or anotia in children, 2) in reconstruction of burn eyelids and periorbital territories, 3) in covering dorsal foot defects, 4) in dorsal hand reconstruction.In the past, extraluminal and intraluminal corticosteroids have been used to decrease incidence of capsular contractures around breast implants. This effect has been associated, with marked thinning of overlying breast parenchyma and skin, resulting in major clinical complications sometimes.We make the hypothesis, to combine tissue expansion with intraluminal triamcinolone to produce expanded skin of controlled thickness. For this purpose, we made an experiment, in the rat, also in porcine model. We use three pigs of 23, 23 and 67 kg weight. On the first two, we apply (6) six new hemispherical expanders under the dorsal skin, to each of them, of 25 cc volume. On the third one we apply (5) five new hemispherical expanders of 50 cc volume, under the same place. We used triamcinolone 20 mg., which we have placed intraluminally at the time of implantation, in (10) ten of the (17) seventeen expanders, throw the expander valve. The rest of the expander volume, has fill with normal saline. After three months period of time, the animals were sacrificed, and biopsies have taken from all the expanded tissues, for studies, relative to various skin layers thickness, histology and vascularity. Control biopsies have taken, as well, from unexpanded areas, before and after the experiment. The results were remarkable. Sixteen out of the 17 expanders concluded the experiment. We found that the three groups (non-expanded skin, expanded skin and expanded with intraluminal steroid) had statistical differences in skin thickness, three months after the expansion process. The group with the intraluminal triamcinolone was the thinner between the other two groups, most because the less thickness of the dermis and subcutaneous tissue. The reduction of the thickness of the flap of group 2 (only standard expansion), was 34,5 %, from the control group (group 1 = no expanded skin flap = thickness of the flap is due to: skin + P.C.Muscle + subcutaneous tissue). Group 3 (standard expansion + intraluminally triamcinolone) had a thinning in the flap, up to 62,4 % from the control group and 42,8 % from the group 2. This is the new concept, the 42,8 % more reduction of the thickness of the flap, between the two groups (2nd and 3rd), due to triamcinolone.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, χρησιμοποιείται στην επανορθωτική χειρουργική, για κάλυψη ιστικών ελλειμμάτων ή διάταση ιστών με διατατήρες.Σε αναδρομική κλινική μελέτη, μιας οκταετίας (2000 – 2008), εφαρμογής της μεθόδου, μελετήθηκαν 243 περιστατικά, που αφορούσαν 243 διατατήρες, σε 205 ασθενείς. Από τις 243 αυτές περιπτώσεις, οι 158 αφορούσαν αποκατάσταση μαστού μετά μαστεκτομή για καρκίνο, και οι υπόλοιπες 85, αφορούσαν αποκατάσταση διαφόρων ελλειμμάτων, σε διάφορα σημεία του σώματος, ασθενών. Η χρήση της μεθόδου, ήταν επιτυχής, με ποσοστά μερικής ή ολικής αποτυχίας, ανάλογα της διεθνούς βιβλιογραφίας. Στο πειραματικό μέρος, αναζητήθηκε, σε πειραματικό μοντέλο, η παραγωγή λεπτού δέρματος, με την επαλήθευση της εξής υπόθεσης: αν εγχέαμε τριαμσινολόνη σε δόση 20 χγσμ, στην αρχική εφαρμογή ενός διατατήρα ιστών, εκτός του φυσιολογικού ορρού, θα μπορούσε το συγκεκριμένο φάρμακο να διαπεράσει το τοίχωμα του διατατήρα προς τους έξωθεν αυτού ιστούς και να επηρεάσει το πάχος του υπερκειμενου δέρματος του πειραματόζωου; Και τι επίδραση θα είχε; Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιήσαμε σαν πειραματικό μοντέλο, τρείς (3) κοινούς χοίρους, στους οποίους τοποθετήσαμε, συνολικά, 17 διατατήρες (στη ράχη). Στους 10 από αυτούς, εγχύσαμε στον διατατήρα, κατά την αρχική επέμβαση, και 20 χλσγμ τριαμσινολόνης, ενώ στους υπόλοιπους μόνο φυσιολογικό ορρό, όπως συνήθως. Εφαρμόσαμε σταδιακή διάταση και μετά χρονική περίοδο, 3 μηνών, κάναμε ευθανασία στα πειραματόζωα και αφαιρέσαμε τους διατατήρες με τα περιβάλλοντα δέρματα των χοίρων.Βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές, στα πάχη του χορίου και του συνολικού δερματικού κρημνού, μεταξύ των τριών ομάδων {ομάδα Α, που αντιστοιχεί σε δερματικό κρημνό που δεν συμμετείχε στη διάταση με διατατήρες, σαν μάρτυρας. Ομάδα Β, που αντιστοιχεί σε δερματικό κρημνό που υπέστει συνηθισμένη σταδιακή διάταση με διατατήρες και τέλος ομάδα Γ, που αντιστοιχεί σε δερματικό κρημνό που υπέστει και σταδιακή διάταση με διατατήρα και χορήγηση ενδοενθεματικά (μέσα στον διατατήρα) τριαμσινολόνης (20 χλσγμ)}. Συγκεκριμένα, η ομάδα με την σταδιακή διάταση και την τριαμσινολόνη (ομάδα Γ), είχε μειωμένο πάχος χορίου και συνολικού δερματικού κρημνού, σε σύγκριση με την ομάδα χωρίς τριαμσινολόνη (ομάδα Β). Και οι δύο, δε, ομάδες (Β και Γ) είχαν μειωμένο πάχος χορίου και δερματικού κρημνού, συγκριτικά με τους μάρτυρες (ομάδα Α).Το πρωτοπορειακό της δικής μας μελέτης, είναι η στατιστικά σημαντική μείωση του πάχους του ήδη, διατεταμένου με διατατήρα ιστών, δερματικού κρημνού, απο την τριαμσινολόνη.Τέτοια χρήση στην κλινική πράξη, θα μπορούσε να βοηθήσει στην παραγωγή λεπτού δέρματος, σε περιπτώσεις αποκατάστασης ελλειμμάτων βλεφάρων, ή περιοφθαλμικών, ή της ραχιαίας επιφάνειας της άκρας χείρας και άκρου πόδα, καθώς επίσης και της αποκατάστασης της ανωτίας και μικρωτίας.
