Στην εργασία παρουσιάζεται η προσωπικότητα και η πολιτική δράση του νομικού καιπολιτικού Γεωργίου Τυπάλδου Ιακωβάτου (1813-1882). Παρουσιάζονται και αναλύονται οιπολιτικές του θέσεις αρχικά στην Ένατη Ιόνιο Βουλή (1850) και στη συνέχεια στο ελληνικόΚοινοβούλιο μετά την Ένωση (1864), με στόχο να αποτυπωθεί η πορεία και η ιδεολογική τουεξέλιξη από ιόνιο ριζοσπάστη βουλευτή σε βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου.Η σύνθεση της εργασίας στηρίχθηκε κυρίως στη μελέτη της προσωπικής καιοικογενειακής αλληλογραφία του Ιακωβάτου, του ημερολόγίου του και των σημειώσεών τουαπό τις προσωπικές του μελέτες. Στηρίχθηκε, επίσης, στα Πρακτικά των συνεδριάσεων τηςΈνατης Ιονίου Βουλής και της Βουλής του Ελληνικού Βασιλείου στις κοινοβουλευτικέςπεριόδους που ο Ιακωβάτος είχε εκλεγεί βουλευτής. Παράλληλα, αξιοποιήθηκε ο τύπος τηςεποχής και φυσικά η υπάρχουσα σχετική με το θέμα βιβλιογραφία.O Ιακωβάτος εκλέχθηκε Αντιπρόσωπος Κεφαλληνίας στην Ένατη Ιόνιο Βουλή (1850),συγκαταλεγόμενος στην μερίδα των ριζοσπαστών.Μολονότι ιδεολογικά δεν απομακρύνθηκε από τις αρχές και τις αξίες τουριζοσπαστισμού, άσκησε έντονη κριτική ιδιαίτερα στους Κεφαλονίτες ριζοσπάστες, για τηντακτική τους στην προώθηση της πολιτικής τους.Τάχθηκε πολιτικά υπέρ των ‘‘παλαιών’’ ριζοσπαστών, κυρίως λόγω των απόψεών τουγια το εθνικό ζήτημα της Επτανήσου. Όσον αφορά τις κοινωνικές τους απόψεις τις αποδεχότανσε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο, αφού αρκέστηκε στη ρητορική υπεράσπισή τους εντός τουΚοινοβουλίου, αποφεύγοντας κάθε έμπρακτη διαμαρτυρία που θα μπορούσε να τον εκθέσει σεκίνδυνο. Κατά συνέπεια, από την πολιτική του ταυτότητα απουσιάζει το κύριο χαρακτηριστικότου βίου των ‘‘παλαιών’’ ριζοσπαστών, οι πολιτικές δηλαδή διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες.Στον πολιτικό λόγο του στο ελληνικό κοινοβούλιο μετά την Ένωση της Επτανήσου μετην Ελλάδα (1864) κυριάρχησαν οι εθνικές του ιδέες, που σε μεγάλο βαθμό καθόρισαν και τιςαπόψεις του για τα εσωτερικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα της εποχής. Ως φορέας της‘‘ρωμαίικης’’ - ορθόδοξης παράδοσης πίστευε ότι ο συνεχώς διογκούμενος, κατά την άποψήτου, πανσλαβισμός ήταν μεγαλύτερος κίνδυνος για τον ελληνισμό από τη διατήρηση τηςΟθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για τον λόγο αυτόν ακολούθησε σταθερά αντιρωσική στάση,επέκρινε κάθε αλυτρωτική προσπάθεια και υιοθετούσε πολιτικές ενσωμάτωσης μέσω τηςπολιτιστικής κυριαρχίας των Ελλήνων στην Ανατολή.Όσον αφορά την εσωτερική οργάνωση και την οικονομία του κράτους ήταν σαφώςεπηρεασμένος από τη διοικητική δομή και τη λειτουργία του Ιονίου Κράτους. Εξέφρασε τηνέντονη αντίθεσή του στον ‘‘τρόπο’’ και στο ‘‘είδος’’ της διοικητικής - νομοθετικήςαφομοίωσης της Επτανήσου στο κεντρικό κράτος, που προωθούσε η ΚυβέρνησηΚουμουνδούρου και καταψήφισε τα σχετικά νομοσχέδια.Αν και από την αρχή της παρουσίας του στο ελληνικό Κοινοβούλιο προσπάθησε ναπαρουσιαστεί ως προσωπικότητα ανεξάρτητη από κομματικές δεσμεύσεις προσαρμοζόμενος,τελικά, πλήρως στο κλίμα της εποχής, στήριξε με τις θέσεις του συγκεκριμένα πρόσωπα καιπολιτικές (π.χ. Δεληγεώργης, Βούλγαρης), που κατά περίπτωση έκρινε ότι υπηρετούσαν τοεθνικό συμφέρον, όπως ο ίδιος το αντιλαμβανόταν με βάση την ιδεολογία του και τις αρχέςτου.
In this paper we present the personality and the political action of the legist and politician TipaldosIakovatos George (1813-1882). Here are presented and analyzed his political positions initially in theNinth Ionian Parliament (1850) and then in the Greek Parliament after the Union (1864), in order toreflect his ideological evolution from an Ionian radical MP to a Member of the Greek Parliament. The composition of the study was based mainly on the research of personal and familycorrespondence, his calendar and notes from his personal studies. Relied also in the Proceedings of theIonian and the Greek Parliament in legislatures that Iakovatos had been elected MP. In addition,newspapers and pamphlets of those days and the relevant literature were also utilized.Iacovatos was elected as one of the radical representatives of Cephalonia in the Ninth Ionian Parliament(1850). Although ideologically he stood firm on the principles and values of radicalism, he did criticize stronglyCephalonian radicals, because of their tactics. He sided with the ''old'' radicals, mainly because of his position on the national question of the IonianIslands. As far as their social views were concerned, he accepted them theoretically as he wasdefending them in Parliament. Actually, he was avoiding any action that could expose him to danger.Consequently, political persecutions, imprisonments and exiles, which were the main features of the''old'' radicals’ life, were missing from his political identity. In his political speeches in the Greek parliament after the Union of the Ionian Islands with Greece(1864) dominated his national ideas, which also determined his positions on the internal, social andeconomic issues of those days. As a bearer of the ''romeiki'' - Orthodox tradition he was convinced thatthe constantly evolving pan-Slavism was more dangerous to Greeks than the integrity of the OttomanEmpire. For this reason he consistently kept anti-Russian political stance, criticized any irredentist effortand was adopting the idea of the cultural domination of the Greeks in the East . Regarding the internal organization and the state's economy, he was clearly influenced by theadministrative structure and functioning of the Ionian State. He was opposed to the administrative andlegislative assimilation of the Ionian Islands in the central state, promoted by KoumoundourosGovernment and voted against all the related bills. From the beginning of his presence in the Greek Parliament, Iakovatos tried to appear as a personalityindependent of party commitments. However, as he was gradually adapted to the political climate ofthose days, he supported specific persons and policies (eg Deligeorgis, Bulgaris) that served thenational interest, as he understood it, according to his ideology and principles.
