Σκοπός:Για τη μελέτη του παθοφυσιολογικού μηχανισμού αντίδρασης του τοιχώματος της νεφρικής αρτηρίας που εκλύεται κατά την αγγειοπλαστική με τοποθέτηση stent πραγματοποιήθηκε ποσοτικός προσδιορισμός έξι διαφορετικών παραγόντων φλεγμονής -μεσολαβητών (κυτοκίνες) στον ορό αίματος ασθενών που υποβλήθηκαν σε αυτήν την μέθοδο. Απώτερος σκοπός της μελέτης, μέσω της αξιολόγησης των διαφορών στις συγκεντρώσεις των μεσολαβητών σε ασθενείς που εμφάνισαν ή όχι επαναστένωση του αγγείου, είναι η αναγνώριση καποιού παράγοντα φλεγμονής που θα αποτελέσει δείκτη πρόβλεψης της επαναστένωσης με στόχο την πρόληψη αυτής.Υλικό - Μέθοδος:Μελετήθηκαν είκοσι δύο ασθενείς (17 άνδρες, μέσος όρος ηλικίας 66 έτη), με στένωση στην έκφυση της νεφρικής αρτηρίας και μή καλώς ρυθμιζόμενη υπέρταση, οι οποίοι υποβλήθησαν σε αγγειοπλαστική νεφρικής αρτηρίας με τοποθέτηση stent. Στους ασθενείς αυτούς πραγματοποιήθηκαν αιμοληψίες σε τρεις διαφορετικούς χρόνους: αμέσως πριν την αγγειοπλαστική (baseline), 24 ώρες και 6 μήνες μετά την αγγειοπλαστική και μετρήθηκαν στον ορό τους οι εξής μεσολαβητές: (1) Παράγοντας Νέκρωσης Όγκου-α (Tumor necrosis factor-α, TNF-α), (2) Ιντερλευκίνη 6 (Interleukin-6, IL-6), (3) Πρωτεΐνη χημειοτακτική για τα μονοκύτταρα τύπου-1 (Monocyte Chemoattractant protein-1, MCP-1), (4) Διακυτταρικό μόριο προσκόλλησης-1 (Intercellular adhesion molecule-1, ICAM-1), (5) Μόριο προσκόλλησης αγγειακών κυττάρων-1 (Vascular cell Adhesion Molecule-1, VCAM-1) και (6) Παράγοντας RANTES (Regulated upon Activation Normal T-cell Expressed presumed Secreted). Στους έξι μήνες μετά την αγγειοπλαστική πραγματοποιήθηκε έχρωμο Doppler υπερηχογράφημα και καταγράφηκε η ανάπτυξη ή όχι επαναστένωσης εντός του stent. Επιπλέον, αξιολογήθηκαν οι διαφορές της συγκέντρωσης αυτών σε ασθενείς που εμφάνισαν επαναστένωση της νεφρικής αρτηρίας στους 6 μήνες μετά την αγειοπλαστική συγκριτικά με αυτούς που δεν εμφάνισαν επαναστένωση.Αποτελέσματα:Η συγκέντρωση της ΙL-6 αυξήθηκε σημαντικά 24 ώρες μετά την αγγειοπλαστική (8.3 pg/mL ± 1.24 vs 2.76 pg/mL ± 1.27 τιμές baseline), ενώ στους 6 μήνες μετά επέστρεψε στις προ την επέμβαση τιμές (2.6 pg/mL ± 1.77) (Ρ<.0001). Δεν σημειώθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στις συγκεντρώσεις των υπολοίπων μεσολαβητών σε κανέναν από τους τρεις χρόνους. Επίσης, βρέθηκε πως η συγκέντρωση της ΙL-6 τόσο πρίν την αγγειοπλαστική όσο και 6 μήνες μετά την αγγειοπλαστική ήταν σημαντικά υψηλότερη στους ασθενείς που ανάπτυξαν επαναστένωση (8.13 pg/mL ± 4 vs 0.75 pg/mL ± 0.47 [P,.005] και 9.55 pg/ml ± 6.5 vs 0.42 pg/ml ± 0.35 [p<.02] αντίστοιχα).Συμπέρασμα:Με βάση τα αποτελέσματα προτείνουμε πως η αγγειοπλαστική της νεφρικής αρτηρίας με τοποθέτηση stent προκαλεί μια φλεγμονώδη αντίδραση στο τοίχωμα της αρτηρίας, όπως αυτή εκφράζεται με την υψηλή συγκέντρωση ΙL-6 στο αίμα 24 ώρες μετά την επέμβαση. Όσον αφορά στην ανάπτυξη ή όχι επαναστένωσης του αγγείου προτείνουμε πως η ΙL-6 μπορεί να να αναγνωρίσει τους ασθενείς υψηλού κινδύνου και κατ’ επέκταση να αποτελέσει έναν δείκτη πρόβλεψης της επαναστένωσης.
Purpose: Time changes in plasma concentrations of six different cytokines were investigated in order to evaluate the inflammatory response to percutaneous transluminal renal artery stenting (PTRAS).Patients and Methods: Α total of 22 patients (17 male, mean age 66 ± 13 years) with atherosclerotic ostial renal artery stenosis and poorly controlled arterial hypertension treated with PTRAS were studied. Peripheral blood samples were collected immediately before (baseline), 24 hours and 6 months after the intervention. Plasma concentrations of Monocyte-Chemoattractant Protein-1 (MCP-1), Tumor Necrosis Factor (TNF), Interleukin-6 (IL-6), Vascular adhesion molecule (VCAM-1), Intercellular adhesion molecule (ICAM-1) and the regulated upon activation normal T-cell expressed presumed secreted (RANTES) were measured. Restenosis diagnosed with imaging follow up at 6 months was recorded. Plasma concentrations of the above molecules were compared between patients with and without restenosis.Results: IL-6 concentration increased significantly 24 hours after PTRAS (24 h: 8.3 ± 1.24 pg/ml, baseline: 2.76 ± 1.27 pg/ml), and returned to baseline levels (2.6 ± 1.77 pg/ml) at six months follow up (p<0.0001). No statistically significant changes were observed in the concentrations of all other cytokines at the three different time points. Additionally, baseline and six months concentrations of IL-6 were significantly higher in patients with restenosis than in those without restenosis (8.128 ± 4 pg/ml vs 0.75 ± 0.47 pg/ml, p<0.005 and 9.55 ± 6.5 pg/ml vs 0.42 ± 0.35 pg/ml, p<0.02 respectively). Conclusion: PTRAS induces an inflammatory response, as evidenced by increased IL-6 production. Additionally, IL-6 seems to identify patients proned to develop restenosis and therefore it might be used as an early predictor of restenosis after PTRAS.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
