Castration has been a well-known technique for over 2000 years as it has been a magico-religious practice for several societies as well as a method for creating eunuchs. The operation of orchiectomy was performed as a practice of revenge against an enemy into battlefield, on slaves to serve as eunuchs in harems and imperial courts, to preserve a boy’s voice into adulthood (castrati singers), as a therapeutic measure in cases such as trauma, torsion and cancer. The techniques of castration are total emasculation (involving removal of both testicles and penis), castration (via an incision into the scrotum or via inguinal incision, crushing of the testicles or spermatic cord leading to testicular atrophy), sub-capsular castration (as a treatment in progressed or metastatic prostate cancer), medical castration (meaning the inhibition of all testicular functions by injection or pills) and radical orchiectomy (as a treatment for testicular cancer).The present dissertation was based on the study and processing of the manuscripts of Hippocrates and the most important representatives of the Byzantine medicine, such as Oribasius of Pergamum (4th century AD), Aetius of Amida (6th century AD) and Paul of Egina (7th century AD). The anatomical structure and physiology of the testis, the pathologies of the organ and the operative techniques are chronologically described.Either for castration or medical reasons, the operation of orchiectomy has been designed, modified and performed according to beliefs, technology and medical knowledge of every period.
Η πράξη της ορχεκτομής και του ευνουχισμού ήταν μια γνωστή χειρουργική διαδικασία για περισσότερα από 2000 έτη, αφού σε κάποιες κοινωνίες ήταν μια μαγική ιεροτελεστία, ενώ σε άλλες διενεργούνταν για την παραγωγή ευνούχων. Η ορχεκτομή εκτελούνταν ως δείγμα εκδίκησης απέναντι στους εχθρούς στο πεδίο της μάχης, σε σκλάβους για να υπηρετούν στα χαρέμια και στα βασιλικά ανάκτορα, για τη διατήρηση της παιδικότητας της φωνής στον ενήλικα (τραγουδιστές castrati) και ως θεραπεία σε περιπτώσεις όπως το τραύμα, η συστροφή και η νεοπλασία του όρχεος.Οι τεχνικές της ορχεκτομής ιστορικά είναι ο ολικός ευνουχισμός (που περιλαμβάνει την αφαίρεση των όρχεων και του πέους), η απλή ορχεκτομή (με οσχεϊκή προσπέλαση, με σύνθλιψη των όρχεων ή του σπερματικού τόνου που οδηγεί σε ατροφία των όρχεων), η υποκάψια ορχεκτομή ( ως θεραπεία σε προχωρημένο ή μεταστατικό προστατικό καρκίνωμα), ο φαρμακευτικός ευνουχισμός (η αναστολή δηλαδή των λειτουργιών του όρχι με ορμονικό χειρισμό) και η ριζική ορχεκτομή (ως θεραπεία σε κακοήθεια όρχεος).Η παρούσα διδακτορική διατριβή στηρίχθηκε στη μελέτη και ανάλυση πηγών από τον Ιπποκράτη και των σημαντικότερων εκπροσώπων της Βυζαντινής ιατρικής, όπως τον Ορειβάσιο Περγαμηνό (4ος αιώνας μ.Χ.), τον Αέτιο Αμιδηνό (6ος αιώνας μ.Χ.) και τον Παύλο Αιγινήτη (6ος αιώνας μ.Χ.). Περιγράφονται λεπτομερώς και κατά χρονική σειρά η ανατομία και φυσιολογία του όρχεος, οι παθολογικές καταστάσεις του οργάνου και οι χειρουργικές τεχνικές εξαίρεσής του.Η χειρουργική επέμβαση του όρχεος σχεδιάστηκε, τροποποιήθηκε και εκτελέστηκε αντανακλώντας κάθε φορά τις πεποιθήσεις, τις τεχνολογικές και ιατρικές γνώσεις κάθε εποχής.
National Documentation Centre (EKT)
