The dysfunction of arteriovenous communications of patients requiring hemodialysis is an important factor of excess morbidity and mortality but also of increased health care cost. This phenomenon is observed in accesses made by native vessels (fistulas) and those made with the use of PTFE grafts.In an attempt to explain the phenomenon of thrombosis of arteriovenous communications, we investigated the presence of antiphospholipid antibodies, in particular IgG and IgM antibodies against β2GPI as well as IgG and IgM antibodies against prothrombin, in patients with renal failure and their association with the thrombosis and dysfunction of these communications.The study included 160 patients, divided into 3 groups, diabetic hemodialyzed patients, non-diabetic hemodialyzed patients and non-hemodialyzed diabetic patients with renal failure.Thrombosis of arteriovenous accesses occurred in 42 out of 104 hemodialyzed patients (40.38%). The fistulas appear to thrombose less frequently than grafts (31.76% vs. 91.67%, p=0.0001), both in men and in women. This phenomenon is not related to the presence of diabetes (46.29% for the group of diabetic hemodialyzed patients and 34% for the non-diabetic hemodialyzed ones, p = 0.234). The prevalence of positive antibodies to β2GPI in diabetic hemodialyzed and non-diabetic hemodialyzed subjects does not differ significantly, implying that diabetes mellitus does not have an autoimmune effect at this level.Regarding the quantitative measurement of antiprothrombin antibodies, we found increased levels in the group of non-hemodialyzed patients, compared to the hemodialyzed patients (p=0.045).Our study showed high rates of arteriovenous thrombosis in hemodialyzed patients. The only association of these thromboses found was with the type of arteriovenous communications, without any association with the titre of antiphospholipid antibodies. There is no reason to measure the level of antiphospholipid antibodies in hemodialyzed patients.
Η δυσλειτουργία των αρτηριοφλεβικών επικοινωνιών στους αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς, είναι ένας σημαντικός παράγοντας αύξησης της νοσηρότητας και θνητότητάς τους αλλά και αύξησης του συνολικού κόστους υγείας. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σε επικοινωνίες για τη δημιουργία των οποίων χρησιμοποιούνται τα γηγενή αγγεία (φίστουλες) αλλά και σε εκείνες που παρεμβάλλονται μοσχεύματα.Σε μια προσπάθεια εξήγησης του φαινομένου της θρόμβωσης των αρτηριοφλεβικών επικοινωνιών, διερευνήσαμε την ύπαρξη αντιφωσφολιπιδικών αντισωμάτων και πιο συγκεκριμένα αντισωμάτων IgG και IgM έναντι της β2GPI, καθώς και αντισωμάτων IgG και IgM έναντι της προθρομβίνης, σε ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια, καθώς και τη συσχέτισή τους με τη θρόμβωση και τη δυσλειτουργία των επικοινωνιών αυτών. Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν 160 ασθενείς, οι οποίοι χωρίστηκαν σε 3 ομάδες, δηλαδή σε αιμοκαθαιρόμενους διαβητικούς ασθενείς, σε αιμοκαθαιρόμενους μη διαβητικούς ασθενείς και σε μη αιμοκαθαιρόμενους διαβητικούς ασθενείς με νεφρική ανεπάρκεια. Θρόμβωση της αρτηριοφλεβικής επικοινωνίας συνέβη σε 42 από τους 104 αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς της μελέτης μας (40,38%) και μάλιστα οι φίστουλες φαίνεται να θρομβώνονται με μικρότερη συχνότητα από τα μοσχεύματα (31,76% vs 91,67%, p=0.0001), τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Το φαινόμενο αυτό δεν φαίνεται να σχετίζεται με την ύπαρξη σακχαρώδη διαβήτη (46,29% για την ομάδα αιμοκαθαιρόμενων διαβητικών και 34% για την αιμοκαθαιρόμενων μη διαβητικών ασθενών, p=0.234). Η συχνότητα ύπαρξης θετικών αντισωμάτων έναντι β2GPI σε διαβητικούς αιμοκαθαιρόμενους και σε μη διαβητικούς αιμοκαθαιρόμενους, δεν διαφέρει σημαντικά, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως ο σακχαρώδης διαβήτης δεν ευθύνεται για φαινόμενα αυτοανοσίας, σε αυτό το επίπεδο. Όσον αφορά στην ανάλυση των ποσοτικών μετρήσεων των αντισωμάτων έναντι της προθρομβίνης, είδαμε αυξημένα επίπεδα αυτών στην ομάδα των μη αιμοκαθαιρόμενων ασθενών, σε σχέση με τους αιμοκαθαιρόμενους (p=0.045). Τελικά, η μελέτη μας έδειξε υψηλά ποσοστά θρόμβωσης αρτηριοφλεβικών επικοινωνιών σε αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς. Η μόνη συσχέτιση που βρέθηκε είναι με τον τύπο των αρτηριοφλεβικών επικοινωνιών, χωρίς να υπάρχει συσχέτιση των θρομβώσεων με τον τίτλο των αντιφωσφολιπιδικών αντισωμάτων. Για το λόγο αυτό, δεν θεωρούμε πως υπάρχει λόγος μέτρησης των αντιφωσφολιπιδικών αντισωμάτων σε αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
