Purpose: To prospectively evaluate which technique among T2 weighted images, Dynamic Contrast Enhanced (DCE) or Diffusion Weighted (DW) MRI or combination of those is best suited for prostate cancer detection and local staging. Materials & Methods: Twenty seven consecutive patients with biopsy proven adenocarcinoma of the prostate underwent MR imaging on a 1,5T scanner with a surface phased-array coil prior radical prostatectomy. Combined anatomical and functional imaging was performed with the use of T2 sequences, DCE and DW MRI. We compared the imaging results with whole mount histopathology.Results: For the multiparametric approach, significantly higher sensitivity values, ie, 53% (95% CI: 41-64.1) were obtained as compared to each modality alone or any combination of the three modalities (P < 0.05). The specificity for this multiparametric approach, being 90.3% (95% CI: 86.3-93.3) wasn’t significantly higher (P < 0.05) as compared to the values of the combination of T2+DCE, DWI+DCE or DCE MRI alone. Among the three techniques, DCE had the best performance for tumor detection in both the peripheral and the transition zone. High NPV rates (>86%) were obtained for both tumor detection and local staging.Conclusion: The combination of T2, DCE and DW MRI yields higher diagnostic performance for tumor detection and local staging than any of these techniques alone or even any combination of those.
Σκοπός: Να εκτιμηθεί προοπτικά ποια τεχνική μεταξύ των ακολουθιών Τ2, της δυναμικής μελέτης μετά την ενδοφλέβια χορήγηση παραμαγνητικής ουσίας, της ακολουθίας διάχυσης ή συνδυασμός 2 ή 3 εξ αυτών, γνωστός ως Πολυπαραμετρική τεχνική, είναι η καλύτερη για την ανίχνευση του καρκίνου του προστάτη και την τοπική σταδιοποίηση. Υλικό & Μέθοδος: Εικοσιεπτά διαδοχικοί ασθενείς με ιστολογικά επιβεβαιωμένο αδενοκαρκίνωμα προστάτη με διορθική βιοψία, υποβλήθηκαν σε Μαγνητική Τομογραφία προστάτη σε ΜΤ 1,5Τ με πολυπηνίο επιφανείας κυλιόμενης φάσης πριν από προγραμματισμένη προστατεκτομή. Πραγματοποιήθηκε συνδυασμένη ανατομική και λειτουργική απεικόνιση με τη χρήση ακολουθιών Τ2, δυναμικής μελέτης μετά την ενδοφλέβια χορήγηση παραμαγνητικής ουσίας και ακολουθίας διάχυσης. Έγινε σύγκριση των απεικονιστικών ευρημάτων με τα παθολογοανατομικά ευρήματα του χειρουργικού παρασκευάσματος μετά την προστατεκτομή.Αποτελέσματα: Στην Πολυπαραμετρική προσέγγιση σημειώθηκε σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό ευαισθησίας ίσο με 53% (95% CI: 41-64.1), συγκριτικά με κάθε τεχνική ξεχωριστά ή με κάθε συνδυασμό από τις τρεις τεχνικές (P < 0.05). Η ειδικότητα για την Πολυπαραμετρική προσέγγιση που υπολογίστηκε ίση με 90% (95% CI: 86.3-93.3) δεν ήταν σημαντικά μεγαλύτερη συγκριτικά με το συνδυασμό ακολουθιών Τ2 και διάχυσης, διάχυσης και δυναμικής μελέτης ή μόνο της δυναμικής μελέτης. Μεταξύ των τριών τεχνικών, η δυναμική μελέτη είχε την καλύτερη διαγνωστική επίδοση για την ανίχνευση του όγκου και στην περιφερική και στη μεταβατική ζώνη. Υψηλά ποσοστά αρνητικής προγνωστικής αξίας (>86%) σημειώθηκαν και την ανίχνευση του όγκου και για την τοπική σταδιοποίηση. Συμπέρασμα: Ο συνδυασμός ακολουθιών Τ2, δυναμικής μελέτης και διάχυσης αποδίδει υψηλότερη διαγνωστική επίδοση για την ανίχνευση του όγκου και την τοπική σταδιοποίηση από ότι κάθε μια από αυτές τις τεχνικές ξεχωριστά ή ακόμα και κάθε συνδυασμό δύο εξ αυτών.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
