In cases of global issues arising such as violations of human rights, environmental protection, etc., heterogeneous actors such as NGOs, religious organizations, mass media, personalities, etc., coordinate in a common effort organized in networks and start campaigns. This thesis examines how these networks, in the literature referred as Transnational Αdvocacy Νetworks, are emerged, organized and operated. Four networks are chosen as sample of this study in different field of activity and emerging time (emergence every five years within the period 1989-2004). These are the Climate Action Network, the NΙΚΕ Transnational advocacy network, the Global Campaign for Education and the Save Darfur Coalition. For the study’s purpose the above TAN’s have been divided into four categories according to their primary cause: human rights defense, conflicts end and human safety protection, environmental protection and growth promotion. Each network has been examined separately and then the four networks were compared to each other. The purpose of the study is to show that, although the TAN’s in general terms follow the tactics described by Keck & Sikking (1998), their form and strategy don’t follow a fixed pattern. They differ according to the advocacy object, the emergence timing, the kind of the actors playing central or secondary roles within the networks, the strategic "tools" available at any time in a constantly developing technological environment, but also to their goal. Additionally, the networks effectiveness and political contribution is determined by the nature and characteristics of the target actor, but also by the political structure within they operate.
Σε περιπτώσεις που προκύπτουν παγκόσμια ζητήματα, όπως παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, προστασία του περιβάλλοντος, κ.ά., παρατηρείται συχνά ότι ετερογενείς δρώντες, όπως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, θρησκευτικές οργανώσεις, ΜΜΕ, προσωπικότητες, κ. ά., συντονίζονται σε οργανωμένα δίκτυα και ξεκινούν εκστρατείες. Η παρούσα διατριβή μελετά τον τρόπο με τον οποίο αναδύονται, οργανώνονται και λειτουργούν αυτά τα δίκτυα, τα οποία στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρονται ως Διεθνικά δίκτυα συνηγορίας (Transnational Αdvocacy Νetworks). Ως δείγμα μελέτης επιλέγονται τέσσερα δίκτυα που διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το πεδίο στο οποίο δραστηριοποιούνται και ως προς τη χρονική συγκυρία κατά οποία εμφανίζονται (ανάδυση ανά πενταετία 1989-2004). Τα δίκτυα που επιλέγονται είναι το Climate Action Network (Παγκόσμια Δράση για το Κλίμα), το NΙΚΕ Transnational advocacy network («αντι-ΝΙΚΕ» εκστρατεία), το Global Campaign for Education (Παγκόσμια Εκστρατεία για την Εκπαίδευση) και το Save Darfur Coalition («Σώστε το Νταρφούρ»). Τα δίκτυα, για τις ανάγκες της διατριβής και ανάλογα με το πρωτεύον αίτιο της σύστασής τους, διακρίνονται σε τέσσερις κατηγορίες: α) προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, β) επίλυση συγκρούσεων και προστασία της ανθρώπινης ασφάλειας, γ) προστασία του περιβάλλοντος και δ) προαγωγή της ανάπτυξης. Στην παρούσα εργασία εξετάζεται χωριστά το κάθε δίκτυο και στη συνέχεια τα τέσσερα δίκτυα συγκρίνονται μεταξύ τους. Η βασική διαπίστωση της διατριβής είναι ότι η οργάνωση και η λειτουργία των δικτύων δεν ακολουθούν ένα σταθερό μοτίβο, αλλά διαφοροποιούνται ανάλογα με το αντικείμενο συνηγορίας, τη χρονική στιγμή ανάδυσης, τις κατηγορίες των δρώντων που διαδραματίζουν κεντρικούς ή δευτερεύοντες ρόλους μέσα στα δίκτυα, τα στρατηγικά “εργαλεία” που είναι διαθέσιμα σε κάθε χρονική στιγμή μέσα σε ένα εξελισσόμενο τεχνολογικά περιβάλλον, και το στόχο που τα δίκτυα επιδιώκουν. Παράλληλα η συνεισφορά των δικτύων επηρεάζεται από τη φύση και τα χαρακτηριστικά του δρώντος-«στόχου» κατά του οποίου απευθύνονται με την εκστρατεία τους, αλλά και από τις εκάστοτε πολιτικές συνθήκες υπό τις οποίες δραστηριοποιούνται.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
