Purpose: To compare the perioperative and postoperative outcomes between Oyster prostate vaporesection using Tm-YAG laser and the conventional transurethral prostatectomy using monopolar energy. Methods: Patients with LUTS with an accumulative size of at least 60ml were randomly assigned to one of two parallel groups to undergo Tm-YAG laser vaporesection (Group 1) or conventional monopolar transurethral prostatectomy (Group 2). The primary endpoints were the reduction in IPSS and the increase in Qmax postoperatively. Secondary endpoints included the Hemoglobin drop, the complication rate, the changes in urodynamic parameters, the duration of hospitalization and catheterization and the changes in IIEF during the 24-month follow-up. Results: In total, 32 and 30 patients were enrolled in Groups 1 and 2, respectively. Patient age (p = 0.422) and prostate volume were similar among the groups (p=0.51). The outcomes in terms of IPSS decrease and Qmax amelioration were comparable (p=0.449 and p=0.237 respectively). Operative and hospitalization times were lower in Group 1 (p = 0.002 and p=0.004 respectively). Hemoglobin drop, changes in urodynamic parameters and improvement in IIEF and QoL scores did not differ among the two Groups. The average time with the catheter was 2.06 ±0.35 and 2.5±0.82 (p=0.003) days for Group 1 and Group 2 respectively. The overall complication rate was 6.2% for Group 1 and 13.3% for Group 2. Conclusions: The Oyster technique leads to similar postoperative outcomes compared to the standard monopolar transurethral prostatectomy. The shorter catheterization, hospitalization and operation time should be considered advantages of the Oyster technique.
Σκοπός: Η σύγκριση των περιεγχειρητικών και μετεγχειρητικών αποτελεσμάτων μεταξύ της διουρηθρικής προστατεκτομής (Oyster technique) με χρήση Tm-YAG laser και της συμβατικής διουρηθρικής προστατεκτομής με χρήση μονοπολικής ενέργειας. Μέθοδοι: Ασθενείς με LUTS και με μέγεθος προστάτου τουλάχιστον 60ml κατανεμήθηκαν τυχαία σε μία από τις δύο παράλληλες ομάδες για να υποβληθούν σε εξάχνωση προστάτου με Tm-YAG laser (Ομάδα 1) ή σε συμβατική μονοπολική διουρηθρική προστατεκτομή (Ομάδα 2). Τα πρωτεύοντα καταληκτικά σημεία ήταν η μείωση του IPSS και η αύξηση της Qmax μετεγχειρητικά. Τα δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία περιλάμβαναν την πτώση της αιμοσφαιρίνης, το ποσοστό επιπλοκών, τις μεταβολές στις ουροδυναμικές παραμέτρους, τη διάρκεια νοσηλείας και καθετηριασμού και τις μεταβολές στο IIEF κατά τη διάρκεια της 24μηνης παρακολούθησης. Αποτελέσματα: Συνολικά 32 και 30 ασθενείς συμμετείχαν στις ομάδες 1 και 2, αντίστοιχα. Η ηλικία των ασθενών (p=0,422) και ο όγκος του προστάτη ήταν παρόμοιες μεταξύ των ομάδων (p=0,51). Τα αποτελέσματα όσον αφορά στη μείωση του IPSS και στη βελτίωση του Qmax ήταν συγκρίσιμα (p=0,449 και p=0,237 αντίστοιχα). Οι χρόνοι χειρουργικής επέμβασης και νοσηλείας ήταν χαμηλότεροι στην ομάδα 1 (p=0,002 και p=0,004 αντίστοιχα). Η πτώση της αιμοσφαιρίνης, οι μεταβολές στις ουροδυναμικές παραμέτρους και η βελτίωση στις βαθμολογίες IIEF και QoL δεν διέφεραν μεταξύ των δύο ομάδων. Ο μέσος χρόνος με τον καθετήρα ήταν 2,06 ±0,35 και 2,5 ±0,82 (p=0,003) ημέρες για την Ομάδα 1 και την Ομάδα 2, αντίστοιχα. Το συνολικό ποσοστό επιπλοκών ήταν 6,2% για την Ομάδα 1 και 13,3% για την Ομάδα 2. Συμπεράσματα: Η τεχνική Oyster οδηγεί σε παρόμοια μετεγχειρητικά αποτελέσματα σε σύγκριση με τη συμβατική διουρηθρική προστατεκτομή. Ο συντομότερος σε διάρκεια καθετηριασμός, η νοσηλεία και ο χρόνος επέμβασης θα πρέπει να θεωρούνται πλεονεκτήματα της τεχνικής Oyster.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
