Τα κατάγματα κοπώσεως του ιερού οστού αποτελούν μια κλινική οντότητα που μπορεί να διαλάθει της διάγνωσης. Λίγα περιστατικά έχουν αναφερθεί στη βιβλιογραφία. Η συγκεκριμένη μελέτη παρουσιάζει μία μεγάλη σειρά τέτοιων περιστατικών αναφέροντας επιδημιολογικά στοιχεία, στοιχεία σχετικά με τη διάγνωση και τη θεραπεία. Η παρούσα είναι μια αναδρομική μελέτη παρατήρησης του από προοπτικά συντηρούμενη βάση δεδομένων. Όλοι οι ενήλικες (>18 ετών) ασθενείς που έλαβαν θεραπεία για ένα κάταγμα καταπόνησης ιερού οστού στο Τμήμα Ορθοπαιδικής και Τραυματολογίας του «Βενιζέλειου» Γενικό Νοσοκομείου Ηρακλείου Κρήτης, από τον Ιανουάριο του 2000 έως τον Ιανουάριο του 2022 καταγράφηκαν στην μελέτη. Κατά τη διάρκεια αυτής της 23- ετούς περιόδου, συνολικά 17 περιπτώσεις (13 γυναίκες, 76,5% και 4άνδρες 23.5%) συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. Η μέση ηλικία του πληθυσμού που μελετήθηκε βρέθηκε να είναι 33,6 έτη. Η διάγνωση τέθηκε στις περισσότερες περιπτώσεις με μαγνητική τομογραφία (MRI), ενώ σε 2 περιπτώσεις (11.8%) χρησιμοποιήθηκε η αξονική τομογραφία για την τελική διάγνωση και σε 1 το σπινθηρογράφημα (5.9%). Σχετικά με τα ιατρικά ιστορικό 3 ασθενείς (17.6% %) είχαν υποφέρει από κατάγματα κόπωσης στο παρελθόν, ένα από κνήμη και δύο από κάταγμα μεταταρσίου. Σχετικά με την εντόπιση των καταγμάτων, τα περισσότερα (14 περιπτώσεις, 66.6%) εντοπίστηκαν στην πτέρυγα του ιερού οστού, ενώ τα υπόλοιπα 7 (33.3%) στο σώμα. Σύμφωνα με την Ταξινόμηση Kaeding Miller, 9 κατάγματα (42.9%) χαρακτηρίστηκαν με βαθμό II, 8 (38.1%) με βαθμό III και 4 (19%) με βαθμό IV. Συμπερασματικά, τα κατάγματα καταπόνησης ιερού οστού αντιπροσωπεύουν συχνά μια κλινική οντότητα λανθασμένης διάγνωσης. Ως εκ τούτου, η διαφορική διάγνωση για ένα χρόνιο άλγος στην οσφύ ή στο οπίσθιο ισχίο σε νεαρούς ασθενείς που εμπλέκονται με τον αθλητισμό, ειδικά σε γυναίκες δρομείς, θα πρέπει να περιλαμβάνει το κάταγμα κόπωσης ιερού οστού. Ιστορικό άλλων τραυματισμών κόπωσης φαίνεται να είναι προδιαθεσικός παράγοντας.
Fatigue sacral fractures (FSFs) are rare and often misdiagnosed. This study presents a series of FSFs and a meticulous literature review. The present is a 23 year (2000-2022) retrospective observational study. The characteristics of all adult patients with FSF, including demographics, fracture type, treatment, history of fatigue fracture and imaging were evaluated. Seventeen cases (13 females, 76,5%), suffering from 21 fractures (4 bilateral cases) with mean age=33.6 years were studied. Three patients (17.6%) had suffered another fatigue fracture in the past. Mean symptoms’ duration prior diagnosis was 7.1 weeks, while mean symptoms’ duration after diagnosis was 8.4. In most cases (14; 82.4%), MRI revealed the fracture. According to the Kaeding-Miller classification; nine fractures (42.9%) were type II, eight (38.1%) III and four (19%) IV. All patients were treated conservatively, with rest and analgesics, while three received vitamin D and calcium. One patient, due to delayed union, was commenced on teriparatide. FSFs are often misdiagnosed; therefore, they should be included in the differential diagnosis for chronic low back-or-hip pain in athletes. History of other fatigue injuries seems to be a predisposing factor. It is of paramount importance to obtain advanced imaging for identifying a FSF.
Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
