Intraperitoneal meshed have been widely used in repair of abdominal wall hernias, but complications have been reported, including adhesions, infections, fistulae and intestinal obstructions. Aim of this study is to evaluate the clinical, histological findings and the formation of intraperitoneal adhesions after intraperitoneal mesh placement in aseptic and potentially septic surgical conditions. 60 Wistar male rats were randomly divided into three groups, Control, Anastomosis and Septic group. Rats in the septic group undertaken placement of intraperitoneal mesh and inoculation of E. Coli and Staphylococcus aureus colonies. Rats in the Anastomosis group undertaken placement of intraperitoneal mesh after enterectomy and anastomosis, while rats in the Control group undertaken only mesh placement. Adhesion formation between the two groups was the primary outcome of the study. There was no statistically significant difference between the Anastomosis and Control group in adhesions formation, as expressed by the Van der Hamm p>0.05. In addition, there was no difference between the groups in terms of neutrophils infiltration, presence of fibroblasts, neoangiogenesis and collagen deposition, p>0.05. Animals in the septic group showed increased adhesions formation, neutrophils infiltration, presence of fibroblasts, neoangiogenesis and collagen deposition in comparison to control and anastomosis group. Placement of synthetic mesh in a potentially septic environment is a safe option. On the contrary, mesh placement in septic environment is associated with adverse outcomes and more research is needed, in order to formulate a substantiated directive.
Το ενδοπεριτοναϊκά πλέγματα έχουν χρησιμοποιηθεί ευρέως για την αποκατάσταση των κηλών του κοιλιακού τοιχώματος, αλλά έχουν αναφερθεί επιπλοκές, συμπεριλαμβανομένων συμφύσεων, λοιμώξεων, συριγγίων και εντερικών αποφράξεων. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η αξιολόγηση των κλινικών, ιστολογικών ευρημάτων και του σχηματισμού ενδοπεριτοναϊκών συμφύσεων μετά από τοποθέτηση ενδοπεριτοναϊκού πλέγματος σε άσηπτες και δυνητικά σηπτικές χειρουργικές συνθήκες. 60 αρσενικοί Wistar επίμυες χωρίστηκαν τυχαία σε τρεις ομάδες, την ομάδα ελέγχου, την ομάδα της αναστόμωσης και την σηπτική ομάδα. Οι επίμυες της σηπτικής ομάδας υποβλήθηκαν σε τοποθέτηση ενδοπεριτοναϊκού πλέγματος και ενοφθαλμισμό με αποικίες E. Coli και Staphylococcus aureus. Οι επίμυες στην ομάδα της Αναστόμωσης υποβλήθηκαν σε τοποθέτηση ενδοπεριτοναϊκού πλέγματος μετά από εντερεκτομή και αναστόμωση, ενώ οι επίμυες στην ομάδα ελέγχου υποβλήθηκαν μόνο σε τοποθέτηση πλέγματος. Ο σχηματισμός συμφύσεων ήταν η κύρια έκβαση της μελέτης. Δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ της ομάδας Αναστόμωσης και Ελέγχου στον σχηματισμό συμφύσεων, όπως εκφράζεται από το Van der Hamm p>0,05. Επιπλέον, δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ των ομάδων ως προς τη διήθηση ουδετερόφιλων, την παρουσία ινοβλαστών, τη νεοαγγειογένεση και την εναπόθεση κολλαγόνου, p>0,05. Οι επίμυες στη σηπτική ομάδα εμφάνισαν αυξημένο σχηματισμό συμφύσεων, διήθηση ουδετερόφιλων, παρουσία ινοβλαστών, νεοαγγειογένεση και εναπόθεση κολλαγόνου σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου και αναστόμωσης. Η τοποθέτηση συνθετικού πλέγματος σε δυνητικά σηπτικό περιβάλλον είναι μια ασφαλής επιλογή. Αντίθετα, η τοποθέτηση πλέγματος σε σηπτικό περιβάλλον συνδέεται με δυσμενή αποτελέσματα και χρειάζεται περισσότερη έρευνα, προκειμένου να διαμορφωθεί μια τεκμηριωμένη οδηγία.
National Documentation Centre (EKT)
