Το έργο εξετάζει τις δραστηριότητες των ελλήνων αρχαιολόγων στη Μικρά Ασία το διάστημα 1919-1922 και τον ρόλο τους στη σύνθεση των εθνικών ταυτοτήτων στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Τουρκία, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η έρευνα βασίζεται σε βιβλιογραφική και αρχειακή έρευνα, συνθέτοντας ένα σύνολο πληροφορίας για κάποιες αρχαιολογικές θέσεις στη Μικρά Ασία – θέατρα μιας ιδιότυπης «συγκρουσιακής» αρχαιολογίας και διαχείρισης μνημείων στις αρχές του 20ού αιώνα. Το έργο αποτελεί συστηματική έρευνα και σύνθεση δεδομένων σχετικά με τις δραστηριότητες της Αρχαιολογικής Αποστολής Μικράς Ασίας (1919-1922), τις εξέχουσες προσωπικότητες που τη στελέχωσαν και τον ρόλο τους στα πολιτικά συμφραζόμενα της αποσύνθεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του αυξανόμενου οικονομικού ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην περιοχή. Στα κύρια ερευνητικά ερωτήματα περιλαμβάνονται τα εξής: Η εξέταση της επιλογής των συγκεκριμένων θέσεων για αρχαιολογική διερεύνηση, ο τρόπος διερεύνησής τους και κάποια από τα ευρήματα. Η μελέτη των δραστηριοτήτων της Αρχαιολογικής Αποστολής Μικράς Ασίας και οι σχέσεις τους με τα σύγχρονα πολιτιστικά έργα στην Ελλάδα και την Τουρκία, εξετάζοντας παράλληλα το πώς συνέβαλαν ο «κλασικισμός» και η «βυζαντινή ταυτότητα» στη σύνθεση των εθνικών κρατών στις αρχές του 20ού αιώνα. Η ανάλυση της σχέσης μεταξύ των δραστηριοτήτων της Αρχαιολογικής Αποστολής και της ανασκαφής/μετακίνησης των αρχαιοτήτων στη Μικρά Ασία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο από άλλα ξένα αρχαιολογικά ιδρύματα. Η εξέταση του τρόπου με τον οποίο οι ανακαλυπτόμενες αρχαιότητες οργανώθηκαν σε διαφορετικά εθνικά αφηγήματα και η δυνατότητα που μας δίνει αυτός ως σημείο αναφοράς για να προσεγγίσουμε χρήσεις και καταχρήσεις της πολιτιστικής κληρονομιάς στη δημιουργία «εθνικής συνείδησης» για τις «φαντασιακές κοινότητες» της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στις αρχές του 20ού αιώνα. Η προοπτική θεώρηση αυτής της μελέτης περίπτωσης, που αφορά τη χρήση της πολιτιστικής κληρονομιάς σε μια ταραγμένη περίοδο, ως βάση για μελλοντικά προγράμματα, με σκοπό την προώθηση της αλληλοκατανόησης και της συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η εξέταση της αξίας της αρχαιολογικής γνώσης που δημιουργήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, ως βάση για συνεργατικά σχέδια διαχείρισης αρχαιολογικών θέσεων με αντικρουόμενες ιστορίες/ερμηνείες, όπως είναι και τα εξεταζόμενα. Το έργο συνιστά την τελευταία φάση ενός ευρύτερου προγράμματος που ξεκίνησε το 2007 και ολοκληρώνεται με τη σύνθεση ενός μικρού βιβλίου, το 2019, εκατό χρόνια μετά την απόβαση των ελληνικών δυνάμεων στη Μικρά Ασία.
(EL)
The project will examine the activities conducted by Greek archaeologists in Asia Minor between 1919–1922 and their role in the wider national identity building in South East Europe and Turkey, after World War I. The project entails bibliographical and archival research, compiling information on specific sites in Turkey – the theatres of this particular “conflict” archaeology and heritage management in the early 20th century. The project is a systematic research and compilation of data concerning the activities of the Greek Archaeological Expedition in Asia Minor (1919–1922), its prominent members and their role in the political context, in the midst of the disintegration of the Ottoman Empire and the growing economic interests of several European countries. The main research problems include: Examining why specific sites were chosen for archaeological activities, how were they researched, and what key findings were produced. Investigation of the Greek Archaeological Expedition’s activities in Asia Minor and their relationship to the contemporary heritage projects in Greece and Turkey, including how “classicism” and the “byzantine identity” contributed to nation-building in the early 20th century. Analysation of the relationships between the Greek Archaeological Expedition’s activities and the excavation/movement of antiquities in Asia Minor after World War I by other foreign archaeological schools. Examination of how the antiquities unearthed were aligned to different national narratives, and the extent to which this provides a useful benchmark for the uses and abuses of cultural heritage in the creation of “national consciousness” for the “imagined communities” of South East Europe in the beginning of the 20th century. Consideration of the potential of this case-study of the use of cultural heritage in a turbulent era as a common basis for future projects which promote mutual understanding between Greece and Turkey. Examination of the value of archaeological knowledge created in the mid-20th century as the basis for an inclusive management plans of sites with contested histories such as the ones discussed. The project is the last phase of a wider research programme that commenced in 2007 and it culminates in a small book, one hundred years after the landing of the Greek forces in Asia Minor (2019).
(EN)
Κέντρο Έρευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες (ΚΕΑΕ)
