Το αντικείμενο μελέτης της εργασίας αποτελεί μια προσωπική προσπάθεια παρουσίασης της σχέσης μεταξύ του ανθρώπου και τουπεριβάλλοντός του στην ελληνική επικράτεια από την εποχή των πρώτων σημαντικών καταγραφών έως το σήμερα. Μέσω αυτής της αναζήτησης γνωστοποιείται η προφανής άμεση σύνδεση των Ελλήνων με την γη που τους ανέθρεψε. Από πρώιμα στάδια της πνευματικής τριβής με αυτήν ανέπτυξε και χάρισε στον λαό την ζωτικής σημασίας, για το μέλλον της ταυτότητας του έθνους, ιδέα της "ελληνικότητας". Με την ανάλυση της συγκεκριμένης έννοιας καθώς και αυτής του εθνικού τοπίου που προκύπτει έπειτα, θα προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση στην αποτυχία του σύγχρονου κάτοικου της χώρας μας να μπορέσει να συντηρήσει και να διαδώσει στον έξω κόσμο το πνεύμα που σμιλεύτηκε το '30 μέσω της "ελληνικότητας" που ανέδυε το φυσικό τοπίο. Στη συνέχεια, θα παρατεθούν οι άξονες πάνω στους οποίους κινήθηκαν οι περισσότερες καταγραφές του δίπολου στην ελληνική επικράτεια τον 20ο αιώνα, όπως και η αναπόφευκτα αναγκαία επιρροή κάποιων καλλιτεχνών, προς τα μονοπάτια που είχε ανοίξει το κίνημα της Νέας Τοπογραφίας την δεκαετία του '70. Τέλος, παρουσιάζοντας το δικό μου παράδειγμα, με τοπία της περιαστικής περιοχής της Κάντζας, επηρεασμένος και εγώ από το νέο κίνημα, δίνοντας απαντήσεις και σε προσωπικούς μου προβληματισμούς, προσπαθώ να αποδείξω πως όλα τα παραπάνω, παρόλο τα τόσα χρόνια ιστορίας, ως dejavu, λειτουργούν ως βαθμός ανωριμότητας και στην δική μου γειτονική κοινωνία μέχρι και σήμερα.
.jpg){kind=logo}
University of West Attica
