Η ηθική και δεοντολογία της Συντήρησης των δημόσιων αστικών έργων, δηλαδή των δημόσιων τοιχογραφιών, της τέχνης του δρόμου (τέχνης του δρόμου) και του γκραφίτι είναι ένα νέο πεδίο έρευνας, που συγκεντρώνει αυξανόμενο επιστημονικό ενδιαφέρον, υπό την οπτική διαφορετικών γνωστικών πεδίων, χωρίς να έχει μέχρι στιγμής διερευνηθεί διεξοδικά. Συνδέεται με την γενικότερη τάση επανεξέτασης των αρχών της Συντήρησης των έργων τέχνης, όπως αυτή διαμορφώνεται σε μια διαδικασία διαλόγου με την κοινωνία, ιδιαίτερα στο περιβάλλον της πρόσφατης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.
Η τέχνη του δρόμου αλληλοεπιδρά με το ανθρωπογενές και το φυσικό περιβάλλον της, με αποτέλεσμα το υλικό αλλά και το νόημά της να υπόκεινται ταχύτατα σε αλλοιώσεις και εν τέλει σύντομα να εξαφανίζεται.
Αφετηρία της έρευνας της παρούσας διατριβής είναι η αποσαφήνιση των χαρακτηριστικών των δημόσιων αστικών έργων και η σημασία του χώρου ως παράγοντα φθοράς αλλά και ερμηνευτικού στοιχείου. Διερευνάται ο ρόλος της Συντήρησης στην απόδοση αξιών, σε συνέργεια με την κοινωνία, τους πολιτικούς, επιστημονικούς και θεσμικούς φορείς, κατά τη μετάβαση από το μη σκόπιμο στο προστατευόμενο μνημείο.
Οι επιλογές των μελετών περιπτώσεων που εξετάζονται καταδεικνύουν τη δυσκολία προσαρμογής γενικών ηθικών επιλογών της συντήρησης της πολιτισμικής κληρονομιάς και διαγράφουν την ανάγκη διαφορετικής οπτικής στην ιδέα της διατήρησης. Η φθορά και η απώλεια εκτιμώνται ως ερμηνευτικά εργαλεία, μέσα επικοινωνίας και κατανόησης. Η Συντήρηση προβλέπει τη μελέτη του έργου σε όλες τις φάσεις του κύκλου της ζωής του, από τη δημιουργία έως το τέλος του.
Συγκροτείται έτσι, μια διαφορετική οπτική που εστιάζει στην επιστημονική, κοινωνική και εκπαιδευτική αξία των έργων, αντιμετωπίζοντας τις αστικές επιφάνειες ως ανοιχτά, σε εξέλιξη έργα, τη φθορά ως επικοινωνιακό εργαλείο γνώσης, τους θεατές και τη συντήρηση ως μέρος της ζωής των έργων. Η εμπλοκή του κοινού, η εκπαιδευτική αξία των έργων και η ανοιχτή Συντήρηση ως μέσο εκπαίδευσης, πρόληψης, προστασίας και ενίσχυσης της κοινωνικής αποδοχής, επεκτείνει τη Συντήρηση σε πολιτική πράξη και μέρος του διαλόγου για τη λειτουργία του κοινού χώρου.