Το άρθρο εξετάζει το εικαστικό αρχείο ως κατηγορία δημοκρατικής δημόσιας τέχνης. Στις θεωρήσεις της τέχνης αρχείου, η σημασία του δημόσιου χαρακτήρα του δεν είναι πάντα προφανής και κατανοητή. Το αρχείο συχνά ταυτίστηκε με τις τεχνικές συλλογής και μνήμης, κωδικοποίησης και τυποποίησης, με την ταξινομητική και αποθηκευτική του λειτουργία, γεγονός που το αποσυνδέει από την αρχή που, εξ ορισμού, επιτελεί κάθε αρχείο. Στο πλαίσιο της δημοκρατικής στροφής στη σύγχρονη τέχνη, το αρχείο προσεγγίζεται ως προς τον δημόσιο, πολιτικό του ρόλο. Η προσέγγισή του ως δημοκρατική δημόσια τέχνη στρέφει το ενδιαφέρον στο καίριο για τη δημοκρατία ζήτημα του πολλαπλασιασμού των γλωσσικών παιγνίων, των θεσμών και των μορφών ζωής. Με αυτή την έννοια, η τέχνη αρχείου μπορεί να θεωρηθεί μια θεσμίζουσα πρακτική νέων και απρόσμενων συναρθρώσεων εντός και εκτός του πεδίου της τέχνης.
(EL)
The article explores the visual archive as a category of democratic public art. In different approaches of archival art, the significance of its public character is not always apparent and tangible. The archive is often identified with the collection and memory techniques, with techniques of formalization, of ciphering and with its classifying and storing function, which dissociates it from the principle that every archive performs by default. Within the democratic him in contemporary art, the archive is approached for its public, its political role. The approach of the archive as public art turns our attention to the significance of the multiplication of language games, of institutions, of life forms. In those terms, archival art can be considered as an instituting practice, producing new and unexpected articulations, within and beyond the field of art.
(EN)
