Η HIV λοίμωξη αποτελεί πλέον μια χρόνια νόσο παρά μια θανατική καταδίκη χάρη
στην αντιρετροϊκή αγωγή. Παρόλα αυτά, πληθώρα παραγόντων, είτε σχετικών με τον
ιό είτε με την εκάστοτε αντιρετροϊκή αγωγή, μεσολαβούν ώστε οι οροθετικοί
ασθενείς να εμφανίζουν μικρότερο προσδόκιμο ζωής καθώς και υψηλότερα επίπεδα
φλεγμονωδών δεικτών από το μέσο πληθυσμό. Αυτή η κατάσταση είναι χαρακτηριστική
της HIV λοίμωξης και αποδίδεται με τον όρο ‘’ανοσολογική διέγερση’’. Ως
αποτέλεσμα εμφανίζονται οι διάφορες, μη συσχετιζόμενες με το AIDS, εκδηλώσεις
όπως ο καρκίνος, η καρδιαγγειακή και η νεφρική νόσος. Το φλεγμονώδες υπόβαθρο
των εκδηλώσεων αυτών εγείρει ερωτήματα για την in vivo επίδραση της
αντιρετροϊκής αγωγής στο μεταβολισμό του Παράγοντα Ενεργοποίησης των
Αιμοπεταλίων (PAF), τον ισχυρότερο φλεγμονώδη παράγοντα και μεσολαβητή. Με
σκοπό να διαλευκανθεί η επίδραση αυτή, 50 οροθετικοί ασυμπτωματικοί και μη
προθεραπευμένοι άρρενες ασθενείς διαχωρίστηκαν σε 5 ομάδες. Η ομάδα Α έλαβε
tenofovir-DF/emtricitabine/ efavirenz, η ομάδα Β έλαβε abacavir/lamivudine/
efavirenz, η ομάδα Γ έλαβε tenofovir-DF/emtricitabine/ atazanavir-r, η ομάδα Δ
έλαβε abacavir/lamivudine/ atazanavir-r και η ομάδα Ν δεν έλαβε θεραπεία,
αποτελώντας την ομάδα αναφοράς. Ακολούθησαν 6 αιμοληψίες μέσα στο χρονικό
διάστημα 12 μηνών και προσδιορίστηκαν τα επίπεδα και τα ρυθμιστικά ένζυμα του
PAF. Τα αποτελέσματα δείχνουν την άμεση επίδραση της αντιρετροϊκής αγωγής στο
μεταβολισμό του PAF, άλλες φορές με ανασταλτική και άλλες με ενεργοποιητική
δράση, καθώς και την εμπλοκή του στη χρόνια ανοσολογική διέγερση και στις μη
συσχετιζόμενες με το AIDS εκδηλώσεις της λοίμωξης. Τα δεδομένα αυτά μπορούν να
δώσουν έναυσμα για έρευνα και ανάπτυξη αντιρετροϊκών αγωγών με αντι-φλεγμονώδη
και συγκεκριμένα αντι-PAF δράση με σκοπό το τέλος της χρόνιας φλεγμονής και των
εκδηλώσεων της στην HIV λοίμωξη.
(EL)
The progress of antiretroviral therapy has converted HIV infection from a death
sentence into a chronic disease. Eventhought, numerous factors, related either
to the virus itself or the antiretroviral therapy, are responsible for the
lower life expectancy and the higher inflammatory markers of HIV patients
compared to the average population. This condition has been defined as immune
activation and is responsible for many pathological conditions namely “non-AIDS
morbidities” such as malignancies, cardiovascular and renal disease. The
inflammatory background of the above pathological conditions has raised
questions about the in vivo effect of the antiretroviral therapy on the
metabolism of Platelet Activating Factor (PAF), the most potent inflammatory
mediator. In order to elucidate this effect, 50 male, asymptomatic and naive
HIV-infected patients have been recruited and divided into 5 groups according
to their antiretroviral therapy; Group A received tenofovir-DF/emtricitabine/
efavirenz, Group B received abacavir/lamivudine/ efavirenz, Group C received
tenofovir-DF/emtricitabine/ atazanavir-r, Group D received abacavir/lamivudine/
atazanavir-r and Group N was the positive control group consisted of the naive
patients. After 6 blood donations within 12 months, PAF levels and the specific
activity of PAF metabolic enzymes were defined in patients’ blood. The results
display the effect of antiretroviral therapy on PAF metabolism, having either
an inhibitory or an activating action. In addition, PAF seems to be implicated
in the immune activation as well in the non-AIDS morbidities. The present data
could trigger the research and development of antiretrovirals with
anti-inflammatory and especially anti-PAF actions in order to diminish chronic
activation and its harmful consequences during HIV infection.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
