Οι μείζονος σημασίας ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα στα κράτη της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής στα πλαίσια της "Αραβικής Άνοιξης" σηματοδότησαν μία νέα εποχή με χαρακτηριστικό της την κατάρρευση των αυταρχικών καθεστώτων και την ανάδυση δημοκρατικών κυβερνήσεων. Ενώ οι εξεγέρσεις και οι λαϊκές κινητοποιήσεις στα αραβικά κράτη πετύχαιναν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τους στόχους τους για εκσυγχρονισό και δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στη Συρία οδήγησαν στο ξέσπασμα ενός σκληρού εμφυλίου πολέμου μεταξύ του αυταρχικού καθεστώτος του Bashar al-Assad και του συριακού λαού, μια διαμάχη που έχει λάβει και θρησκευτικές προεκτάσεις καθώς αντανακλά την σύγκρουση μεταξύ σουνιτών και σιιτών. Παράλληλα, η σύγκρουση έχει αναχθεί σε ένα "παίγνιο μηδενικού αθροίσματος", ως απόρροια των αντικρουόμενων συμφερόντων των εμπλεκόμενων κρατών και οργανισμών στη βάση του ανταγωνισμού για ισχύ και επιρροή στην Μέση Ανατολή. Οι εξωτερικοί αυτοί δρώντες, αποσκοπώντας αποκλειστικά στην επίτευξη των στόχων τους και στην ικανοποίηση των συμφερόντων τους στη Συρία, αδυνατούν να διακρίνουν ή έστω να διαπραγματευτούν εναλλακτικές επιλογές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον τερματισμό του εμφυλίου και στον απεγκλωβισμό της σύγκρουσης από το αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει. Ταυτόχρονα οι εμπλεκόμενοι συμμετέχουν έμμεσα στη σύγκρουση, καθώς έχουν προκρίνει την μάχη "δια αντιπροσώπων" στηρίζοντας οικονομικά ή στρατιωτικά είτε τους αντικαθεστωτικούς, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Το γεγονός ότι μεταξύ των εμπλεκομένων χωρών βρίσκόνται τα ισχυρότερα κράτη που καθορίζουν τις εξελίξεις και την στάση της διθενούς κινότητας συνεπάγεται ότι η τελευταία έχει αδρανήσει απέναντι στον εμφύλιο, καθώς έχει παγιδευτεί ανάμεσα στα αντικρουόμενα συμφέροντα των ισχυρότερων μελών της . Ως αποτέλεσμα οι πιθανότητες για άμεσο τερματισμό της συγκρούσης είναι εξαιρετικά περιορισμένες με τραγικές συνέπειες για τον συριακό λαό. Η βασική υπόθεση εργασίας και ταυτόχρονα σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να αποδείξει ότι η αδράνεια της διθνούς κοινότητας απέναντι στον συριακό εμφύλιο πόλεμο, οφειλόμενη στα πολλα και αντικρουόμενα συμφέροντα των ισχυρών κρατών - μελών της συντείνει στην παράταση της σύγκρουσης και στην αφαίρεση απ΄πο την εξίσωση της διένεξης των προοπτικών για τον άμεσο τερματισμός της.
(EL)
The major historical developments that took place in the countries of North Africa and Middle East as part of the "Arab Spring" marked a new era characterized by the emergence of democratic government. While the uprisings and the popular demonstrations in the arab countries have achieved their goals for modernization and democratic reforms to a greater or lesser extent, in Syria they led to the outbreak of a bloody civil war berween the authoritarian regime of Bashar al-Assad and the Syrian people, a conflict that has also received religious implications, as it reflects the conflict between "Sunni" and "Shia Muslims". What is more, the conflict has become a "zero-sum game", as result of competing strategic interests of the involved countries and organizations on the basis of competition for power and influence in the Middle East. These external actors aiming exclusively at achieving their goals and satisfying their interests in SYria are unable to distinguish or even to negotiate alternatve options that could lead to the end of the civil war. At the same time, the exernal actors are indirectly involved in the conflict having chosen a "proxy war", offering economic or military support depending on their interests either to the government of Bashar al-Assad either to the dissidents.
The fact that among the countries involved in the Syrian crisis are the more powerful states, which determine the developments in foreign affairs and shape the attitude of the international community implies that the latter has been inactive toward Syrian civil war, as it has been trapped between the conflicting interests of the most powerful members. As a result the chances for an immediate end to the conflict is extemely limited with tragic consequences for the Syrian people. The basic working hypothesis and simultaneously the purpose of this community towards the Syrian civil war, due to the conflicting intersts of its powerful member states contribute to the prolongation of the conflict and limit the prospects for its immediate termination.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
