Η διδασκαλία της τέχνης στο σχολείο συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη
του παιδιού, διευρύνοντας το γνωστικό του δυναμικό, καλλιεργώντας τη
δημιουργικότητά του και ενθαρρύνοντας την κοινωνικοποίησή του. Στο
ελληνικό Δημοτικό σχολείο, μέχρι πρότινος, η διδασκαλία του μαθήματος των
Εικαστικών αποκλίνει σημαντικά από το πλαίσιο που ορίζει το ΑΠΣ, και το
γεγονός πιστοποιούν εκπαιδευτικοί και μαθητές που μιλούν για την απαξίωση
του μαθήματος ή την αποφυγή του ως «δευτερεύοντος και επουσιώδους» σε
ένα αυστηρά ακαδημαϊκό ωρολόγιο πρόγραμμα διδασκαλίας. Στην παρούσα
μελέτη προσπαθήσαμε να προσδιορίσουμε τα αίτια και τις διαστάσεις του
φαινομένου στο ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα και να διερευνήσουμε αν οι
ΤΠΕ μπορούν να υποστηρίξουν τον δάσκαλο με ένα νέο μοντέλο διδασκαλίας
των Εικαστικών που να εστιάζει στην ενεργό και ομαδοσυνεργατική
συμμετοχή των μαθητών στη μαθησιακή διαδικασία και να τους καλλιεργεί ως
κριτικούς θεατές και δημιουργούς έργων τέχνης.
Αξιοποιώντας την έρευνα δράσης ως ερευνητικό εργαλείο και
ακολουθώντας μεικτή μεθοδολογική προσέγγιση, με ερωτηματολόγια,
βιντεοσκοπημένες παρατηρήσεις, pre & post test, συνεντεύξεις ομάδας,
γραπτά ντοκουμέντα και εικαστικά έργα των μαθητών, διεξαγάγαμε μια
εκπαιδευτική παρέμβαση διάρκειας περίπου 3 μηνών σε μια τάξη 21 μαθητών
της Στ΄ Δημοτικού ενός δημόσιου σχολείου της Δ/νσης Πειραιά. Οι μαθητές,
στο περιβάλλον ενός ειδικά σχεδιασμένου εκπαιδευτικού λογισμικού,
ασχολούνταν τουλάχιστον για ένα συνεχόμενο δίωρο εβδομαδιαία με
δραστηριότητες ενεργού και κριτικής θέασης έργων τέχνης του 20ου αιώνα,
ενώ σε επιπλέον διδακτικά δίωρα δημιουργούσαν και δικά τους εικαστικά
έργα, τόσο σε ψηφιακό περιβάλλον όσο και με φυσικά μέσα και υλικά.
Από τα ευρήματα προκύπτει ότι κατά τη διάρκεια της παρέμβασης οι
μαθητές απέκτησαν θετικότερη αντίληψη για τη διδασκαλία των Εικαστικών με
τη βοήθεια υπολογιστή, ενώ καλλιέργησαν ομαδοσυνεργατικές και κοινωνικές
δεξιότητες μάθησης και επικοινωνίας. Σε ό,τι αφορά στην εικαστική τους
καλλιέργεια, κατέκτησαν περισσότερες εξειδικευμένες γνώσεις για τα βασικά
μορφολογικά στοιχεία, τις τεχνικές, τα στυλ ζωγραφικής, και τους μεγάλους
δημιουργούς, ανέπτυξαν το εικαστικό τους λεξιλόγιο, διαμόρφωσαν νέα
αισθητικά κριτήρια κατά την εκτίμηση των έργων τέχνης με τα οποία
ασχολήθηκαν και, τέλος, διευκολύνθηκε η δημιουργική τους έκφραση σε
γραπτό λόγο και εικαστικό έργο από τις αισθητικές εμπειρίες που βίωσαν.
(EL)
Teaching Arts at school contributes to the child's holistic development,
broadening his cognitive potential, cultivating his creativity and encouraging
his socialization. Until recently, teaching Visual Arts, as a subject in Greek
Primary School, has diverted significantly from the frame defined by the
Primary Education Curriculum. The above fact is certified by educators and
pupils alike. The former as well as the latter refer to the obsolescence or even
avoidance of teaching the Visual Arts, as a subject considered to be
''secondary and nonessential'', as far as purely Academic Teaching
Curriculum is concerned. In the present study, we have tried to determine the
causes as well as the dimensions of the mentioned phenomenon, in the
current educational system. Furthermore, we have attempted to explore
whether ICT can support the teacher, using a new Visual Arts’ teaching
model, which focuses on active and group working participation of the pupils
in the learning process, while cultivating critical spectators as well as creators
of Art.
Using the action research as an enquiry tool and following blended
methodological approach, using questionnaires, videotaped observations, pre
and post test, group interviews, written documents and the pupils' artistic
works, we conducted an educational intervention which took place in a Public
Primary school of Piraeus and lasted for a period of approximately three
months. It, actually, involved a class of 21 sixth grade pupils. In a specially
designed digital environment, quite supportive by teaching routines of
thoughtful dialogue and of creative expression, the pupils spent at least two
consequent periods per week, on active and critical viewing activities,
concerning twentieth century works of Art, whereas during additional two hour
educational periods they created their own artistic works, in digital form as
well as using natural means and materials.
Our findings show that during the intervention a more positive conception of
Visual Arts’ teaching with the assistance of the computer was acquired by
pupils, while their group working, social learning and communication skills
were cultivated. As it regards their aesthetic literacy, they acquired more
specialized knowledge concerning the basic morphological elements, the
techniques, the painting styles and the great creators. Moreover, they
developed their artistic vocabulary, formed new aesthetic criteria while
evaluating works of Art, which they worked on. Lastly, their creative written
expression and artistic work were facilitated by the aesthetic experiences they
had.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
