Σε αυτήν την εργασία, ισχυρίζομαι ότι οι δύο διαφορετικές προσεγγίσεις περί ερμηνείας, που διατυπώθηκαν από τον H.-G. Gadamer και τον R. Dworkin, μοιράζονται μια μεγάλη ομοιότητα, αλλά διαφέρουν ως προς ένα βασικό σημείο. Αμφότεροι οι φιλόσοφοι βλέπουν την ερμηνευτική αλήθεια ως ένα διακριτό είδος αλήθειας σε σχέση με αυτήν που επιτυγχάνει η επιστημονική σκέψη. Η «σύντηξη των οριζόντων» (Horizontverschmelzung) ή η «μια ορθή απάντηση» (one right answer) επιτυγχάνονται από το καλύτερο επιχείρημα που λύνει τον ερμηνευτικό διάλογο. Επιπλέον, αμφότεροι μοιράζονται την ιδέα ότι το καλύτερο επιχείρημα είναι το πλέον πειστικό και όχι το πλέον βέβαιο, κάτι που τους κάνει να απομακρυνθούν από την καρτεσιανή σκέψη περί της μεθόδου και του επιστημολογικού στάτους των ερμηνευτικών/πρακτικών κρίσεων και τους φέρνει κοντά στην αντίστοιχη αριστοτελική.
Η κεντρική τους διαφορά, όπως ισχυρίζομαι, έγκειται στο ζήτημα της αντικειμενικότητας των ερμηνευτικών μας κρίσεων. Παρά το ότι αμφότεροι αρνούνται την πάγια διάκριση μεταξύ του ερμηνευτικού υποκειμένου και του αντικειμένου του – κατάλοιπο της καρτεσιανής διάκρισης μεταξύ του res cogitans και του res extensa –, ο Gadamer θεωρεί ότι το δεδομένο – η παράδοση ως αντικείμενο της ερμηνευτικής – διαθέτει μια σχετική αυτονομία σε σχέση με το ερμηνευτικό υποκείμενο, κάτι που ο Dworkin, στη διαφωνία του με τον S. Fish, αρνείται κατηγορηματικά. Ο λόγος αυτής της διάστασης έγκειται στην πεποίθηση του Gadamer ότι ο αναστοχασμός πάντοτε εξαρτάται της γνώμης του Άλλου. Η σύντηξη των οριζόντων απαιτεί δύο πρόσωπα, με το ένα, τον Άλλον, να οδηγεί τη συζήτηση. Αντίθετα, ο Dworkin πιστεύει ότι οι αντιλήψεις μας μπορούν – και πρέπει – να είναι ανεξάρτητες του Άλλου, διαρθρωμένες στο πλέον συνεκτικό και αυθεντικά ακολουθούμενο σύστημα του ερμηνευτικού υποκειμένου. Συμπεραίνω ότι, αν ερμηνευτεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, η θέση του Gadamer τον καθιστά ευάλωτο στην κατηγορία του σχετικισμού, ενώ η ιδέα του Dworkin περί της ερμηνευτικής αλήθειας καθιστά την τελευταία υπερβατική και μη προσβάσιμη από την περατή μας φύση.
(EL)
In this paper, I argue that the two different approaches on interpretation, articulated by H.-G. Gadamer and R. Dworkin, share a great similarity, but are divided by a main difference. Both philosophers think of the interpretive truth as a distinct kind of truth, compared to that arriving from scientific thought. Interpretive truth is being achieved in an argumentative manner. The “fusion of horizons” (Horizontverschmelzung) or the “one right answer” are being achieved by the best argument that solves the interpretive dialog. Moreover, both share the idea that the best argument is the most plausible one, and not the most certain, something that makes them come closer to the Aristotelian and depart from the Cartesian train of thought about method and the epistemological status of interpretive/practical judgements.
Their main difference, as I argue, concerns the matter of the objectivity of our interpretive judgements. Although both refuse the rigid distinction between the interpretive subject and its object – a remnant of the cartesian distinction between res cogitans and res extensa –, Gadamer believes that das Gegebene – the tradition as the object of hermeneutics – disposes a relative autonomy in relation to the interpretive subject, something that Dworkin, in his disagreement with S. Fish, strongly refuses. The reason of this dissent consists in Gadamer’s belief that reflexion is always dependent on the opinion of the Other. The fusion of the horizons requires always two persons, with one of them, the Other, leading the conversation. Au contraire, Dworkin believes that our conceptions can be – and must be – independent of the Other, articulated in the most coherent and authentically adhered web of the interpretive subject. I conclude that, interpreted this way, Gadamer’s position is vulnerable to the criticism of relativism, while Dworkin’s idea of interpretive truth makes that truth transcendental and inaccessible to our finite nature.
(EN)
/aggregator-openarchives/portal/institutions/uoa
