Στην ελληνική πολιτική σκηνή, θέματα εξωτερικής πολιτικής και κατηγορίες περί προδοσίας έχουν συχνά χρησιμοποιηθεί ως όπλα στα πλαίσια της κομματικής αντιπαράθεσης. Ειδικά όσον αφορά θέματα που θεωρούνται υψίστης σημασίας, όπως είναι αυτά που σχετίζονται με εδαφικές διεκδικήσεις, κάθε πολιτική παράταξη καταβάλλει προσπάθεια να κερδίσει την υποστήριξη της κοινής γνώμης, ώστε να ενισχύσει την πολιτική της επιρροή έναντι των υπόλοιπων αντίπαλων παρατάξεων. Στα πλαίσια της παρούσας εργασίας θα μελετήσω και θα εξετάσω τον τρόπο με τον οποίον ο Κεντρώος χώρος στην Ελλάδα αντέδρασε απέναντι στις εξελίξεις σχετικά με ένα σημαντικό ζήτημα εξωτερικής πολιτικής – το Κυπριακό ζήτημα – κατά το έτος 1956. Έχοντας ερευνήσει τον ελλαδικό ημερήσιο Τύπο, τις συνεδριάσεις της Βουλής κατά τις οποίες συζητήθηκαν θέματα σχετικά με την Κύπρο, καθώς και αρχειακό υλικό, θα υποστηρίξω πως, κατά τη διάρκεια του εξεταζόμενου έτους, το Κέντρο προσπάθησε να παρουσιάσει την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή ως ακατάλληλη για τον χειρισμό του Κυπριακού, για λόγους που κυμαίνονταν από την απλή ανικανότητα έως την ξεκάθαρη προδοσία. Με αυτόν τον τρόπο, θα υποστηρίξω, το Κέντρο φιλοδοξούσε να εκμεταλλευθεί τη συναισθηματική φόρτιση της ελλαδικής κοινής γνώμης – καθώς οι Έλληνες είχαν βαθύτατα συγκινηθεί από τις προσπάθειες των Κυπρίων να επιτύχουν την ένωση με τη «Μητέρα Ελλάδα» – ώστε να αποκομίσει πολιτικό κεφάλαιο.
(EL)
In Greek politics, foreign policy matters and accusations of treason have often been used as a weapon in the competition between political parties. Especially when it comes to matters deemed of great importance, such as those regarding territorial claims, each political faction strives to sway the public opinion in its favor, in order to bolster its political influence against any other rival faction. In this essay I will examine and discuss the way that the Greek Centre reacted against the various developments regarding a very important foreign policy matter – the Cyprus problem – in the year 1956. Having done research on the Greek daily Press, the minutes of the parliamentary sessions in which issues regarding Cyprus were discussed, as well as archival material, I argue that, throughout the year in question, the Centre tried to make the government of the Prime Minister Konstantinos Karamanlis appear as unfit to handle the Cyprus problem, for reasons varying from mere incompetence to blatant treason. In this way, I argue, the Centre aspired to capitalize on the emotional state of the Greek public opinion – as the Greeks had been deeply moved by the efforts of the Cypriots to achieve enosis (union) with “Mother Greece” – in order to gain political benefits.
(EN)