Η διατριβή πραγματεύεται την χειραγώγηση των επιστολικών συμβάσεων του δέκατου ένατου αιώνα από την Έμιλι Ντίκινσον και τη μετατροπή της τυποποιημένης επιστολογραφίας σε ένα νέο λογοτεχνικό είδος: την ποιητική επιστολογραφία. Ερευνώνται οι τρόποι με τους οποίους το σύστημα των αυστηρών επιστολικών κανόνων επιβάλλει σχέσεις εξουσίας, παράγοντας την πραγματικότητα των επιστολογράφων καθώς και οι τρόποι με τους οποίους η Ντίκινσον όχι μόνο διαφεύγει του κανονιστικού αυτού πλαισίου εκ των έσω κάνοντας χρήση αυτού καθαυτού του πλαισίου αλλά και διαμορφώνει ένα νέο είδος επιστολογραφίας. Αν και η Ντίκινσον εκμεταλλεύεται την επιστολή ως μέσο επικοινωνίας στην πρώτη φάση της αλληλογραφίας της και παραμένει στο επιστολικό πλαίσιο που λειτουργεί ως φορέας σχέσεων εξουσίας, ταυτόχρονα το χλευάζει και το υπονομεύει αφού το επικαλύπτει με τις δικό της αξιακό σύστημα και αντικαθιστά το λόγο του με τον δικό της. Στη δεύτερη φάση της επιστολογραφίας της, οι επιστολές της Ντίκινσον δεν φέρουν κανένα συμβατικό χαρακτηριστικό, δεδομένου πως δεν περιορίζονται στα αυστηρά χωροχρονικά όρια συγκεκριμένων επιστολογράφων. Η Ντίκινσον αφορμά από τα γεγονότα στο περιβάλλον της, τα απομονώνει από το μικρόκοσμό τους και τα εντάσσει σε μια καθολική αλληλουχία στον μακρόκοσμο έτσι ώστε τελικά απευθύνονται δυνητικά στο σύνολο των αναγνωστών τους σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο και αποκτούν διαχρονικό χαρακτήρα. Αντίθετα με τους επιστολογραφικούς κανόνες που προτάσσουν λιτό και/ή οικείο ύφος για τη σύνταξη των επιστολών και την αποφυγή οποιουδήποτε λογοτεχνικού σχήματος, το ύφος των επιστολών της Ντίκινσον είναι σαφώς ποιητικό, αφού χαρακτηρίζεται από ευρεία χρήση εκφραστικών μέσων, ποιητική γλώσσα και εικονοπλαστικό λόγο.
(EL)
Besides being a poetess, Emily Dickinson was an avid letter writer. As nineteenth century letter writing was the means of safeguarding the prevalence of moral – or even moralistic – values and perpetuating the existing hierarchies, my dissertation investigates the ways in which Emily Dickinson eludes the normative framework of epistolarity. I suggest that while she takes advantage of letter writing, which affords her with the opportunity to map her own world and people it with the addressees that correspond to her manifold personality, she transgresses and violates every rule and instruction on proper letter writing that stands in her way to resist subjection to the existing social order. Dickinson transforms the letter into her arena of toying with conventions, and particularly into a Trojan horse through which she undermines tradition. Confronted with the epistolary conventions, she seizes them, appropriates them till she ultimately turns them against themselves and deconstructs them. I consider Dickinson’s letters the site on which her dissension from both the epistolary and the social norms is reflected, and I attempt to map out the steps of her differentiation throughout her life as evident in the composition of her letters. My work focuses on the structure and the content of her letters in juxtaposition to nineteenth-century epistolography etiquette, and attempts to prove that what is called a Dickinson letter lacks most of the epistolary properties of a conventional letter. I attempt to show how Dickinson creates a new genre; that of poetic epistolarity, by stripping the letter both of its ordinary form and function and by infusing it with her epiphanies which transform the commonalities of a conventional composition into an innovative piece of writing. My analysis examines the ways she transforms the prosaic style of the letter into poetic, the ways she invests the letter sent to individuals with universality as well as the ways she batters down the spatiotemporal boundaries inherent within the notion of the letter, rendering it thus diachronic.
(EN)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
